EVEN EEN VLEKJE WEGWERKEN

huidarts.com

In de wachtkamer van de huisartsenpraktijk. Ik wacht op de assistente die bij mij een vlekje met stikstof laat verdwijnen. Een met verwaaide dunne grijze haren in een nu weer hippe Laura Ashley blouse met ruches gestoken zeventigplusser puft binnen. 'Ben ik nog op tijd?' vraagt ze op de klok kijkend, 'ik wist niet hoelang ik erover zou fietsen.' Ik, verwijzend naar spreekuren die altijd uitlopen: 'Bij de huisarts ben je nooit te laat.' Ze lacht, strijkt door haar haren en vraagt of ik hoor dat ze uit Brabant kom. Ik kan haar vertellen dat ze goed in het Limburgs dialect is ingeburgerd en dat je moerstaal best mag blijven doorklinken. Dat heeft iets charmants. Zij weer over haar fiets: 'Ik had een gewone, maar omdat mijn man met 25 km over het asfalt glijdt, moest ik wel.' 

Moi: 'Ik doe alles nog op een ouderwetse fiets, met die elektrische gebeuren zoveel ongelukken.' Zij, verbaasd en met ontzag: 'Dan bent u de enige ter wereld. Bent u van de duurzaamheid? Wij zijn wel milieuvriendelijk.' Moi: 'Dat ook, maar zo blijf ik hopelijk in conditie en bespaar ik me de weg naar de gym. We vliegen van thema naar thema. De enige andere patiënt in de wachtkamer is een jong meisje dat aan haar nagelriemen pulkt. Ze heeft zo haar eigen besognes. Ze kan onze onderwerpen sowieso niet volgen. Af en toe kijkt ze op en ik zie dat ze veronderstelt dat we van een andere planeet komen. Wij genieten van ons gesprek. De bloemetjesblousemevrouw snijdt een onderwerp aan waarvan ze denkt dat ik dat weet - vermoedelijk omdat ik tien jaar jonger ben. Ja, ook dat wisten we al van elkaar. De assistente roept mijn naam. Ik zwaai af met de woorden: 'Zij (wijzend naar het meisje) weet dat vast beter dan ik. Echt leuk met u gesproken te hebben.' Zij: 'Ik vind u ook heel leuk!'

BLIKSEMBEZOEK

Een bliksembezoek bij een zorgadres waar ik maanden kwam. De hartelijk ontvangst door de lieve zorgmedewerkers is tekenend voor hoe amicaal we met elkaar omgingen. Dat niet alle bewoners me zullen herkennen, daar heb ik op gerekend. Waar ik niet op rekende, is dat het weinige spraakzame poezenvrouwtje - altijd in de weer met haar dementiepoezen - zich in mijn armen krulde. Ik liet haar altijd merken dat ze gezien en gehoord werd, zij gaf er weinig respons op. Nu hangt ze als een aaipoesje om mijn hals, brabbelt aan een stuk door, voelt in mijn jaszakken en trekt mijn jas aan. Ze gaat naast me zitten, legt de plakkerige Perzische langhaar op tafel en zoekt mijn hand. Zo zie je maar wat voor indruk je soms ongemerkt kan achterlaten. Ik kan maar kort blijven. Wanneer ik mijn jas terug vraag, geeft ze die schoorvoetend terug. Ze loopt met me mee naar de voordeur: 'Mag ik met je mee?' Ik knuffel haar en zeg: 'Voor de poezen is er niets aan zonder jou.' Ze knikt begrijpend, draait zich om, loopt talmend naar de tafel met de witte poes en pakt haar in haar armen. 'Zwaai maar met een pootje', zwaai ik ter afscheid. Dat doet ze met een glimlach.

WHATEVER WORKS

 

Doe wat goed voelt en volg je eigen weg

Wijze slotwoorden van Larry David in de film Whatever works: 'Liefde is irrationeel. Ik heb een hekel aan nieuwjaar. Iedereen wanhopig op zoek naar plezier en het proberen te vieren. Wat vieren? Stap dichter bij het graf? Daarom kan ik niet vaak genoeg zeggen: Welke liefde je kunt krijgen en geven, Welk geluk je ook kunt pakken of verschaffen, elke tijdelijke aangenaamheid, als het maar werkt. Hou jezelf niet voor de gek .Het hangt niet af van jouw vindingrijkheid. Jouw bestaan hangt meer af van mazzel dan je wilt toegeven.'

VERWARRING

Ondanks dat pappi deze meimaand drie jaar geleden met alle egards horizontaal de deur is uitgedragen, was er bij de aanblik van zijn (een stuk kortere) dubbelganger op afstand die halve seconde: pappi? Identieke hoed, ruitjesblouse, favoriete grijze broek, mouwloos jack en wandelstok die de man ook gebruikte om in de grond te porren net als ... 

Zelfs Pop tuinde er bijna tot het tikken van de wandelstok op het asfalt. Pop wist: ander ritme, ander geluid. De vriendelijke man tuitte zijn lippen voor het hondenlokgeluidje en hij hield zijn hand omlaag voor een aaitje. Pop had allang door dat het opa niet was en liep hem zonder een blik waardig te gunnen voorbij.

GAZELLE

 

impala en gazelle

Ik spreek met een vriendin af op het terras. Zij komt te voet, ik met de van mijn moeder geërfde Gazelle die mij sinds haar overlijden begeleidt. Wanneer ik de fiets op een verlaten plek wil stallen, zegt mijn vriendin: 'Och dat is ook niet leuk. Gaan wij gezellig het terras op en laten we je fiets hier moederziel alleen achter. Was ik toch maar komen fietsen.' Gegiechel. 

We vinden een plekje onder een boom, waar toevallig een herenfiets van hetzelfde merk in stoere impala uitvoering staat. Wij, nog steeds giechelend: 'Ziet er gezellig uit, zo hebben ze gezelschap aan elkaar.' Tegen de avond halen we vrolijk mijn fiets op. Mijn gedateerde gazelle hangt innig tegen de impala aan; vermoedelijk is de fiets per ongeluk omgestoten door een voorbijganger of  omgekieperd door een windvlaag. Wij tegelijk grinnikend: 'Zo te zien hebben die twee een hele leuke middag beleefd!'

OUDE BEKENDE

TEMPLE FOOD

 

Het Boeddhisme beschouwt het leven als een cyclus waarin je vier levensfases doorloopt: geboorte, veroudering, ziekte en sterven. De dood is de transitie naar een nieuw begin. Ik kijk de serie Temple food. Temple food is een spirituele manier van eten ervaren. In de laatste aflevering leer ik dat monniken die voelen dat ze gaan sterven, op pad gaan met een knapzak vol stenen in plaats van eten. Wanneer ze hun laatste adem uitblazen, doen dieren zich tegoed aan hun lichaam. Het stof van de knapzak vergaat mettertijd en de stenen bedekken de menselijke overblijfselen.

Heel apart. Pappi wist ook dat hij ging sterven. Hij maakte voor zijn laatste 'treinreis' ook een knapzak van zijn wandelstok met een boerenzakdoek. Hij vulde 'm niet met stenen, maar benodigdheden voor onderweg. Pappi heeft wat jaren in de tropen doorgebracht, kende hij het ritueel of was het gewoon zijn praktische aard?

MOEDERHART

 

Ik kon het natuurlijk niet laten om voor de lieve bewoners van een zorghuis* waar ik veel kwam iets te fröbelen voor Moederdag. Daarop werd ik uitgenodigd om met eigen ogen te zien en horen hoe blij de mensen ook met deze creatie (leren moederhart met nostalgie poëzieplaatjes) zijn. Het was een hartelijk weerzien met een lieve verrassing voor mij van bewoners en medewerkers. Hoe lief en leuk is het om zo gewaardeerd (en gemist) te worden. Miss you too girls!

*Er was/is echt een klik met het huis, de sympathieke schatten van medewerkers en speciale bewoners. Het was heel moeilijk om er afscheid van te nemen, maar door mijn overvolle agenda moest ik een keuze maken.

DAG VAN DE ZORG

 

Vandaag wordt er bij Warm Hart Zorghuizen uitgepakt met liefs, lekkers, leuks en luxe.

ZORG IN DE BUURT

 

alle ballen in de lucht houden, prioriteiten stellen of omschakelen

In EenVandaag (9 mei 2023) sprak hoogleraar en gezondheidseconoom Marcel Canoy vlot over zijn onderzoek: waarom lokale initiatieven de oplossing zijn voor de vastgelopen ouderenzorg. Het is een pleidooi voor de waarde van sociale netwerken. Hoera voor de menselijke maat. Toch hoor ik hem haperen bij de oplossing: vrijwilligers. Weer moet er een blik vrijwilligers worden opengetrokken om problemen te fiksen, terwijl we duidelijk een terugloop zien van het aantal (jonge) vrijwilligers omdat bijkans iedereen aan het werk is. À propos werk: vrijwilliger bij de sportclub van je kind is iets anders als een bestaande baan onbezoldigd invullen. Vrijwillig is bovendien minder vrijblijvend dan het lijkt, want de vrijwilligers worden wel ingeroosterd en er wordt op ze gerekend. Goedbedoelende leken die zingeving zoeken en vitale gepensioneerden die na hun werkzame leven/carrière een nieuwe invulling (en status) wensen. Hun inzet is lovenswaardig, maar de ene is de andere niet. Daarbij mogen we vooral niet vergeten dat de zeventigplussers gezien hun leeftijd slechts een beperkt aantal jaren actief kunnen worden ingezet. Gaan we het daarmee redden in de zorg?

Wat vinden mantelzorgers en zorgpersoneel hiervan? Mensen die voor hun naaste zorgen doen wat er binnen hun mogelijkheden ligt, maar vaak gaan ze door de combinatie baan/gezin/mantelzorg over hun grenzen. Is het voor een zorgmedewerker die verplicht is om aan alle eisen te voldoen nog aantrekkelijk wanneer de vrijwilliger zonder gerichte opleiding de sociabele taken van je overneemt? Kan een kokende bewoner zoals we in het filmpje zien, wel voldoen aan alle hygiëne- en dieetvoorschriften? Is het in alle gevallen wel zo prettig om als kwetsbare oudere een bekende uit je buurt aan je bed te hebben? Hoe verloopt de communicatie: kan een leek perikelen signaleren en rapporteren die belangrijk zijn qua fysieke en psychische verzorging van een bewoner. Lukt het de locatiemanager om dit alles te stroomlijnen.

Versnelling van nieuwe woonvormen. Prima dat er keuze is en blijft. 'Risico reduceren' inleveren tegen 'kwaliteit van leven', gaat het werken? Marcel Canoys onderzoek en pleidooi vragen om omdenken, meebewegen en omschakelen. Is dit in de dagelijkse praktijk zo eenvoudig als de theorie beoogt? Kleinschalige zorghuizen zijn al langer creatief in het omgaan met schaarste. Zij weten uit ervaring dat mensen elkaar nodig hebben. Zo boort een bewonersmix van somatiek en pg onvermoede vaardigheden aan, haalt een professioneel zorgteam het beste in medewerkers en bewoners naar boven, en versterkt samenwerken een goede relatie met regionale zorgdisciplines en lokale ondernemers. Maar onbetaald werken zal Marcel Canoy heus niet doen. Bij iedereen moet de schoorsteen roken.

VIER DE VRIJHEID

 

Bevrijdingsdag. De trouwe volgers van dit blog weten dat ik het stokje van pappi heb overgenomen om aan te geven dat we onze vrijheid moeten koesteren.

DODENHERDENKING 2023

 

Vergeet nooit de mensen die hun leven hebben gegeven, zodat wij in vrijheid kunnen leven.

GEDECOREERD

Het alternatieve lintje voor bewoners en medewerkers is ooit bedacht omdat de mensen die met de neus vooraan staan vaak het meest geprezen worden en de bescheiden mensen vergeten worden. En ... iedereen draagt op zijn of haar manier iets bij en iedereen mag er zijn. Bij de eerste gedecoreerden merkten we dat we bewoners en medewerkers er een enorm plezier mee deden. Vatbaar voor herhaling dus. Op de gesloten afdeling waar ik me heel welkom voelde en waar mijn SaarStories project ten einde liep, liet ik een lintjesregen na. De door mijn allerleukste 'ex-collega' A. opgespelde lintjes werden met trots en blijdschap aanvaard en gedragen. Zie ook http://grijzeharen.blogspot.com/2020/04/lintjesregen.html

Q IS GOOD FOR YOU

Geboorte, leven, sterven. Such is life pussy. De wereld was een stukje beter met jou, Pappi. Het is mooi 'dat je geregeld van je laat horen'. Deze keer geen liedje of de jingle van radiostation Qmusic die du moment schalt, wanneer ik bij een willekeurige winkel binnenloop. Nee, het is de reclame voor The Qmusic foute party op 23 en 24 juni in de Brabanthallen die oppopt. 

Pappi was apetrots op zijn destijds zo zeldzame beginletter dat er zelfs geen chocoladeletter van was. Vroeger noemde hij wattenstaafjes die wij oorstokjes noemde al Q-tips (cotton swabs). Er bestond al Q-linair, een collectie design keukengerei (nu BK), maar dat hij een 'eigen' radiostation kreeg, vond hij fantastisch. Zeker eentje met de slogan :Q is good for you en sinds 2019 Q sounds better with you. Vandaag op je sterfdatum 2 mei sta je in mijn Q-Top op nummer1! Miss you.