zaterdag 27 augustus 2016

QUIRINUS




Wiebe Dooper dichtte onderstaand vers naar aanleiding van bovenstaande foto van mijn pappi.

Quirinus

De naam spreekt boekdelen
Verwant aan scheppende rituelen

Gelijkend als Lincoln zit hij monumentaal
Weerspiegelen levensjaren zijn gelaat

Jeugd gaat voorbij langs Waal, dijk en hek
Verder wonend in heuvelland daaronder

Quirinus knipt kaartjes in denderende treinen
Is leidinggevend op perron en langs baan

Nergens zijn levenssporen uitgewist
Door een ieder die hem goed kent

Zijn heil is de tuin in bloeiend groen
Met nachtschade, prei en selderij

Ziet Quirinus er ochtenddauw
Onttrekkend daglicht aan schemer

Hij ziet de wereld door eigen blik
En blijft ie lekker waar hij nu zit

zaterdag 6 augustus 2016

TUINBAAS


Pappi is druk, druk, druk. Het zweet parelt op zijn gezicht. Tussen ontbijt en lunch, en lunch en avondeten is hij in de voormalige kloostertuin aan het werk. Wanneer ik op bezoek kom, heeft hij geen tijd. Hij trekt een zuinig gezicht: 'De hortensia's zijn elke dag zo dorstig, die moet ik voor het avondeten nog bewateren.' 'Ik kan toch helpen?' bied ik aan. Hij doet het liever zelf, maar vooruit. Ik speel gehoorzaam knechtje, anders volgt ontslag op staande voet.


Ik veeg de aangegeven paden, doe op aanwijzing het snoeiafval met de riek in de kruiwagen en breng het naar de rechter (niet de linker!) composthoop, en haal de tuinslang; niet de nieuwe Gardena, maar een nostalgisch gele met zwarte ribbelstrepen net zo een als we in ons ouderlijk huis hadden. Pappi vertelt hoe ik de sproeier vast moet houden. 'Gisteren was de straal veel krachtiger', zegt hij, 'zo duurt het veel te lang en krijg je kramp in je handen van het ingeknepen houden.' 'Er zit een schuifje op waarmee je de waterdruk kan regelen, en een knop waarmee je de watertoevoer kan openhouden', wijs ik. Q. humt wat en doet of hij mij niet hoort. Hij pakt de sproeikop uit mijn handen: 'Geef maar, ik houd hem zelf wel vast, da's geen vrouwenwerk.' 


Als Q.'s knokkels van kleur verschieten en de hortensia's weer opwaarts gaan, krijg ik een rondleiding door de tuin die schitterend door hem wordt bijgehouden. Van plantenverzorging weet hij werkelijk alles nog, dat zit zo in zijn wezen gegrift. Hoe de bloemen en struiken heten, is hij vergeten. Ik dreun de ooit onderwezen plantennamen op aanvraag op bij het passeren: beukenhaag, hypericum, calibrachoa, petunia's, kornoelje, jasmijn, Japanse broodboom, Gelderse roos, fuchsia, (fluweel)hortensia, ooievaarsbek, wijnruit, geranium, vinca, primula, klimop, hosta, lavendel, conifeer en viooltjes enzovoorts. Voor twee struiken moeten we er het plantenboek op naslaan. 







Zwijgend samen broetzelen (aanklooien in de tuin) vinden we heel gezellig.

vrijdag 5 augustus 2016

AFFAIRE


Q. geeft aan dat hij last van zijn hart heeft. De verzorgster schiet me aan als ik bij het Zorghuis binnenkom: 'Goed dat je er bent. Hij voelt zich belabberd, medisch is alles in orde.' 

Af en toe heeft hij dat. Hoe kan dat toch? Het kan verschillende oorzaken hebben: lichamelijk en geestelijk of een combi daarvan. 'Ik werk van A tot Z het kwalenlijstje af en dan komen we er vanzelf bij uit', knipoog ik. 

Als we in een een-op-eengesprek de fysieke klachten hebben afgevinkt, komt de aap uit de mouw. ‘B. is terug naar huis’, simt Q. ‘Wie is B.?’ vraag ik. ‘Mijn geheime vriendin, je weet wel die goedlachse.’ Ah, giebeltante en een van zijn disgenoten, denk ik. Jammer ze had zo´n aanstekelijk humeur.

‘Ze is terug naar haar man, en ik kon geen afscheid nemen. Hij weet namelijk niet dat B. en ik klikten. Mocht hij ons samen zien, dan zou hij meteen de vliegende vonken tussen ons doorhebben en ik wil niet stoken in een goed huwelijk.' Ik barst bijna van binnenpret: pappi's fantasie is nu wel heel erg op hol geslagen. Dat zijn al drie vriendinnen! De verzorgster kan ik melden dat pappi inderdaad last van zijn hart heeft: een gebroken hart! 
*zie blog 3-8. 

woensdag 3 augustus 2016

MAMA MIA!


tranen van het lachen

Weduwe Mia G. die recentelijk is toegevoegd aan het bewonersbestand van het Zorghuis is een optimistisch leuk mens. Dagelijks geniet ze van haar sigaretjes, het zonnebad in de patio en de nabijheid van 'bloemen Kees'. 'Je vader is een charmante man', vertrouwt ze me toe, 'vanwege hem ben ik hier gebleven.' Mama Mia! Vlinders in het Zorghuis. Hun humor is aan elkaar gewaagd: was sich liebt dass neckt sich? Stiekem vindt Pappi die aandacht best leuk ook al stelt hij zich afwijzend op: hij heeft immers al jaren een LAT-relatie. Q. is een trouwe hond die dat van zijn lang zal ze leven niet in zijn, (zelfs warrige) hoofd zal halen. Toevallig draagt de goedlachse vriendin wel de identieke voornaam - geen versprekingen bij eventueel dubbelspel. Maar ... als de negentig in zicht komt, weet je wel beter en tel je je zegeningen.  

Kusjes op afstand

Genieten van mooie momenten en hoop doet leven



dinsdag 2 augustus 2016

LINCOLN

Pappi in een statige Lincoln uitbeelding: het leven weer op de rails

Een half jaar woont Pappi nu in het Zorghuis en wat een vooruitgang heeft hij geboekt. Hij spreekt weer duidelijk, klaagt niet meer over eenzaamheid, pijntjes en angstklachten zijn naar de achtergrond verdwenen, is actief in de weer met de tuin en met zijn gereedschapskist, en is vrolijk. Als ik hem daarmee confronteer, vindt hij zelf ook dat hij opgeknapt is: 'Behalve mijn kortetermijngeheugen, dat is zo lek als een zeef.' Hij voelt zich zelfs weer in staat om zelfstandig te gaan wonen. Deugnieterig kijkt hij me aan: 'Kan ik weer naar huis?' 'Dat zou je oude buurvrouw Christien ook graag zien, maar helaas is je appartement weer verhuurd. Alle gekheid op een stokje: je weet donders goed dat je weer 'de oude' bent door de structuur en de aandacht die je in het Zorghuis krijgt. En dat er rust in je hoofd is omdat je niets meer moet; alles wordt voor je geregeld. Zodra je uit je comfortzone stapt gaat het finaal mis.' Hij geeft het ruiterlijk toe. Ik leun vertrouwelijk tegen hem aan en leg mijn hoofd schuin op zijn schouder: 'Maar het is fijn om je weer op volle kracht te zien stomen, Quirinus!'