GELUKKIGE JEUGD

 

bij 

Warm Hart Zorghuizen

JALOEZIE

De rolverdeling is er in 50 jaar huwelijk behoorlijk ingesleten. Hij werkte op de boerderij. Zij was er voor hun kinderschare. Door het lege nest en de stopzetting van hun boerenbedrijf werden ze zo’n typisch liefdevol kibbelend ouder echtpaar met ouderdomskwalen en te veel vrije tijd. Hij deed de klusjes, zij verzorgde het huishouden. Henri, quasi gepikeerd: ‘Tjongetjonge, wat kan ze op me vitten.’ De wrevelige Cis bromt: ‘Dan zal je het wel verdienen.’

Ze komen bij ons wonen. Tot grote verbazing van de mopperende Cis wordt ruwe-bolster-blanke-pit Henri razend populair bij de dames: bij de verzorgsters en bij de medebewoonsters. Wat wil je in een kippenhok waar de hanen in de minderheid zijn. Cis kan het niet velen dat haar man zo in trek is. Ze tolereert al die aandacht voor hem niet en attendeert dames die te klef doen daar 'fijntjes' op. Het dreigt een beetje uit de hand te lopen. Er volgt een gesprek met de specialist ouderengeneeskunde. Nu ze verzorgd wonen, moet er toch een last van hun schouders zijn gevallen. Ze hoeven niets meer te doen, slechts samen genieten van het leven. En dat Henri aandacht fijn vindt, is logisch. Iedereen houdt van aandacht. De specialist oudergeneeskunde tegen Cis: ‘U bent elkaars grote liefde. Er is geen reden tot minnenijd.’ De situatie sijpelt nu pas door tot Cis. Ze is er stil van. Henri fluistert iets in haar oor. Zij met een glundergezicht hardop: ‘Ik ben nog steeds zijn honeypony.’

uit de serie HARTVERWARMERS voor Warm Hart Zorghuizen

VERBOUWEN OF VERHUIZEN

 

De echtelieden dubden al wat jaren: hun geliefde doch gedateerde villa waarin hun kinderen geboren zijn, aanpassen of verkopen en verhuizen. De 'kinderen', begin vijftigers, zeiden: ‘Pa en ma, verhuis toch naar een cosy appartementje: lekker warm en veilig. De buurt gaat achteruit, de energieprijzen rijzen de pan uit.’ Wat is wijsheid. Zo sudderde het een tijdje door tot het lot besliste. De vrouw des huizes (79) die wat vergeetachtig was, werd gediagnosticeerd met Alzheimer. Meneer kreeg rap wat gezondheidsdingetjes. Tja, je hebt een leeftijd waar je mankementen begint te vertonen. Het werd verhuizen. Niet naar een appartement, maar getweeën naar ons zorghuis.

Door hun sociale aard konden ze het meteen met iedereen goed vinden. Natuurlijk heb je met de een wat meer als met de ander, maar ze wenden snel. Weer besliste het lot: mevrouw overleed na een paar maanden geheel onverwacht in haar slaap. Een verzorgster zit naast meneer op de bank in hun kamer en haalt recente herinneringen met hem op over zijn overleden echtgenote. Hij houdt het zilveren lijstje met een vakantiekiekje in zijn handen: ‘We hebben een prachtig familieleven gehad. Ik ben oprecht blij dat Grietje en ik hier samen ingetrokken zijn. Het is zo fijn dat jullie deze lieve schat, want dat was ze, gekend hebben en dat we samen over haar kunnen praten: zo leeft ze nog een beetje onder ons.’ De verzorgster knuffelt hem. Hij recht zijn rug en geeft de verzorgster een zijdelings schouderzetje duwtje. Op luchtige toon: ‘Ik blijf natuurlijk. Nergens zijn de gehaktballen zo lekker als hier.’

Uit de serie HARTVERWARMERS voor Warm Hart Zorghuizen

KUSJESDAG

DIKKE (BONBON)ZOEN