maandag 19 februari 2018

JAVAANSE JONGENS


Het is 8 graden. De nawinterzon bundelt haar laatste stralen tot gevoelstemperatuur voorjaar. E. tuurt vanuit de zonovergoten galerij verlangend door de glazen wand: 'Kan ik buiten wandelen?' Ik met rode konen, kom zo van een pak Liga afgefietst: 'Het is gezond weer. Beschut in de zon is het heerlijk toeven. Trekt u wel een jas aan!' E. rolt in alleen een vest met de rollator de oprijplaat af en installeert zich in het enige zonnige hoekje. Demijne slaat mijn kledingadvies ook in de wind en neemt plaats in de stoel ernaast: 'Kom je dadelijk met pappi buiten zitten?' 

Met de goed ingepakte pappi doe ik een half rondje tuin. Ik suggereer een kopje thee bij de Javaanse Jongens. 'Is goed', stemt Q. vlotjes in. We slepen een bankje erbij. 'Wil iemand een plaid? Nee?' Van de drie  heren neem ik de bestelling op: nee dankjewel, een Engelse thee zonder suiker, slappe thee met een klein beetje. 'Maar een klein beetje', plaag ik E. 'Laat ik nou gedacht hebben dat u een sweety was.' Lol. Demijne boent het tafelblad schoon. In de pantry legt de zuster uit dat suiker voor E. verboden waar is. Hij mag een zoetje. 

Terug met thee. Demijne en E. zijn vertrokken. 'We hebben ze toch niet verjaagd?' polst pappi. 'We waren toch uitgenodigd. Waarschijnlijk een jas aandoen', draag ik aan. Een flard nevel houdt de zonkracht tegen. Met beide handen omklemmen we de mok met dampende thee. In de galerij tapt  E. bij de koffieautomaat heet water. Ik ga naar hem toe met de voor hem bestemde mok. 'Och, wat lief dat je me thee komt brengen. Hoe wist jij dat?' Een monsterende blik. Demijne strandt onderweg naar zijn kamer bij de garderobe, krabt zich op zijn hoofd, tolt op een been, trekt zijn schouders op, herpakt zich. Monter stapt hij de recreatiezaal binnen waar E. net aan de voorste tafel zit. 'He hallo, allang hier?' 





zaterdag 17 februari 2018

EINDELIJK THUIS


Ongehuwd. Kind noch kraai. De excentrieke dame leefde decennia teruggetrokken in een kast van een huis. Hooguit eenmaal per maand trapte ze op de roestige omafiets naar een dorpswinkeltje in het gehucht verderop. Bezorgde buren trokken aan de bel, maar de sociaal gehandicapte vrouw gaf geen sjoege: ze redde zich 'prima'. 

Een onfortuinlijke val van de keukentrap nekte haar zelfverkozen isolement. Een noodgedwongen ziekenhuisopname waarna het ondervoede brekebeentje in de hemel belandde. De hemel op aarde dan, want ze werd opgenomen in het Zorghuis. Nooit, echt nooit, had de contactarme vrouw kunnen bedenken dat zij zich in gezelschap zo op haar gemak zou voelen. Al die aardige zusters die oog voor haar hadden, een vriendelijk woord en haar vooral na al die jaren van afzondering de ruimte gunden om zichzelf te terug te vinden.

Hoelang moest het geleden zijn dat ze een knuffel had gehad, warm had gegeten, en afgesponst was. In no time sterkte ze aan. Er kwam weer vlees op de botten en de levenslust was van haar intussen bolle toet af te lezen. Terug naar huis? Geen grijze haar op haar hoofd die daaraan dacht. Ze had zich nog nooit ergens zo thuis gevoeld als hier. 

vrijdag 16 februari 2018

DIEFSTAL


Dementeren betichten anderen gewoonweg van dieverij. Niet dat er daadwerkelijk iets gejat wordt. Mensen vergeten heel banaal waar ze iets hebben neergelegd hebben of zijn vergeten dat wat zoek is allang opgeruimd en verdwenen is. Net zo makkelijk vergeten ze excuses te maken, als het zoekgeraakte onder handbereik blijkt te liggen.

Pappi opent de vitrinekast op zijn kamer waarin koek en snoep dat ik voor hem meeneem, wordt bewaard. 'Kijk', wijst hij naar zijn schatkamer, 'is dat van ons?' Pappi maakt mij meteen medeplichtig aan diefstal door het woordje ons. Deze keer telt de 'gestolen waar': twee appels, 5 wijnglazen, drie mokken, een potje vol met thee- en suiker- en melkzakjes, wat schroefjes, een veter en een oranje dopje. 'Je hebt groots ingeslagen', lach ik. Hij kijkt me met grote ogen aan: 'Geen koelkast, geen servies. Niets heb ik.  Als er visite komt, kan ik ze geeneens wat aanbieden.' 'Natuurlijk wel, dat staat allemaal in de gezamenlijke keuken', zeg ik, terwijl ik de retouren op een dienblad zet en een appeltje voor hem schil.

Pappi tilt het bedsprei op: 'Die is toch wel van ons?' Onder zijn bed bewaart pappi de takkenschaar. 'Nee, die is van het Zorghuis, maar die heb je in bewaring, omdat jij de tuinman bent', leg ik uit. 'De handsnoeischaar en heksenbezems zijn wel jouw eigendom.' 'Hoe moet ik dat in godsnaam allemaal uit mekaar houden', jammert hij.

Als de zuster me met het dienblad ziet lopen, lachen we er samen om: 'Was er weer iemand aan het hamsteren?' Nu staat mijn eigenste vriend W. onder verdenking. En terecht. Nadat W. zijn eigen verjaardag bij pappi had gevierd met een vlaaipunt en een kopje koffie, verhuisde per ongeluk het broodmes mee in de taartdoos. Zo zie je maar: vergeetachtigheid kan iedereen overkomen! 

donderdag 15 februari 2018

GEEN IDEE



De gemeente is zo aardig om Q. via een standaard papieren brief te informeren dat zijn paspoort binnenkort verloopt. Ik zie meteen beren op de weg. Hoe krijg ik hem bij de fotograaf in het centrum plus  twee keer (voor de aanvraag en het ophalen) bij burgerzaken. Dan zijn er nog de praktische bezwaren: de tijd die ermee gemoeid is, aankleden, mee in de auto, moeizaam lopen, al die indrukken, terug in de war. Nederlandse onderdanen hebben legitimatieplicht. Maar heeft pappi eigenlijk wel een identiteitsbewijs nodig? Op vakantie gaan doet hij niet meer, hij komt zelfs zelden buiten de poort. Ik besluit de beren te laten liggen. 

Op de dag dat zijn ID-kaart niet meer geldig is, ontvang ik een mail van het huis waar hij woont: om hun administratie op orde te houden, hebben ze een geldig bewijs nodig. Er staat een oplossing bij: de gemeente komt naar je toe als je niet in staat bent zelf te komen. Bij navraag blijkt dit te kloppen. Er moet wel een aanvraag voor worden ingediend waarop een evaluatie volgt. Bij een 'ja' begrijp ik dat de kosten hiervoor rond de 200 euro liggen.  Dat gaat 'm dus niet worden, vooral veel te omslachtig en voor dat bedrag is wel iets leukers te bedenken om met pappi te doen.

W. biedt aan om de operatie op zich te nemen. Opluchting. Bij 'mannen onder elkaar' gedraagt Q. zich stoerder. Pappi wordt met de auto opgepikt: 'Fijn karretje'. De witgoedzaak naast het gemeentehuis heeft intussen op de vraag ingespeeld en een pasfotohok aangeschaft. Binnen twee minuten staan de heren buiten met een mapje met 8 pasfoto's. De kortste weg om bij de balie te komen is via de parkeergarage. Q.wordt bij de lift die te ver van de parkeerplek is verwijderd, uitgeladen. W. drukt hem op het hart daar te wachten. Hij sprint terug naar de lift, waar Q., in een voor hem totaal onbekende omgeving, na  40 seconden in zijn uppie in paniek begint te raken. Precies op tijd melden ze zich voor de afspraak. 

De ambtenaar overhandigt het vooraf bestelde formulier voor een machtiging waarmee W. de week erop de ID-kaart kan afhalen. Hij en pappi moeten een handtekening zetten. Pappi krijgt een ballpoint in de handen gedrukt. Hij speelt met de pen. Hoe zijn handtekening eruitziet en hoe je die zet is hij vergeten. Hij bootst zijn signatuur op de oude kaart hanepoterig na - er wordt een fraudepreventie-notitie van gemaakt. Q. reikt W. zijn pinpas aan. Ondanks van te voren oefenen, is hij na de 'mislukte' handtekening te onzeker om zelf het kaartje door de gleuf te sluizen en zijn code (cijfercombinatie geen IDee) in te toetsen - stel je voor hoe dat moet zijn als je geen vertrouwenspersoon hebt! Zoals gebruikelijk neemt Q. van iedereen in de ruimte persoonlijk afscheid. En dan toch binnen anderhalf uur dit klusje klaren. Respect!

woensdag 14 februari 2018

VALENTIJNSDAG


Liefde is ... er zijn voor iemand

Liefde op latere leeftijd. De twee ontmoetten elkaar in het revalidatiecentrum. Haar hart maakte een sprongetje, zijn buik zat vol vlinders. Volledig hersteld keerde zij terug naar haar vertrouwde woning. Hij nam zijn intrek in het knusse Zorghuis. Elke dag tuft zijn toegenegen meisje trouw met haar scootmobiel langs velden en wegen en door weer en wind om bij hem te zijn. Nu ze elkaar gevonden hebben, laten ze elkaar tot nooit meer los.

Zij is een stuk groter dan hij. Decennia terug strandden verkeringen op die scheve verhouding; geen denken aan dat een man ondermaats was. Als je ouder en wijzer bent, maakt lengte überhaupt geen verschil. 

Bij een omhelzing verdwijnt het menneke volledig in haar armen. Met twinkelende ogen koestert hij haar nabijheid. Dicht tegen elkaar gepakt, stralend van geluk, genietend van elkaars gezelschap. Of ze nou in de recreatiezaal, op het terras of samen uren op een parkbankje zitten, haar hand omsluit ferm (afblijven: mijn!) en tegelijkertijd teder de zijne. Ontroerend mooi. Zouden ze elkaar overdonderen met Valentijnsdag?

zondag 11 februari 2018

HUDJE OP - PETJE AAF


HUDJE OP


Joekskapel Waers trompettert er lustig op los en maakt er zoals altijd een show van met bekende krakers: Zutjes aan (Laot mer lekker gaon so wie het geit; over die zin zijn de meningen verdeeld)Het boerebroelofsleedHet kleine café aan de haven (voor de tuinman), Als de sterre dao boave straele (voor SenioritaSigaretje), Am Rosenmontag medley (voor Clara van euver de paol) en Geneet van ut laeve (wie kan die muzikale vitaminen niet gebruiken). Ieder krijgt zijn eigen Hollekidee.


De highlights van een magnifieke vastelaovend aovend

Meneer Demijne, door dochterlief voorzien van roze boa, komt voor de gein uit de kast en wordt daar samen met zijn vriend Hertog Jan HEEL vrolijk van. Charlie Alpha Bravo, net uit het ziekenhuis ontslagen, zingt en zwaait met zijn armen of zijn leven ervan afhangt. De hartige stengels en kaas in dobbelsteentjes gaan er met tig tegelijk in: hoezo moeizame eter. Vermomd als Boertje van Buuten en Maja de Bij geniet het laatst binnengekomen echtpaar zichtbaar op z’n dorps. Walsen en knoevelen doet Bobo met de activiteitenbegeleidsters. Sjeng aan de Geng die moeite heeft met het verouderingsproces laat zijn opstandigheid varen en viert in zijn beleving al de hele dag vrolijk carnaval in de kroeg – zijn vrouw ontspant eindelijk eens. De bescheiden Roosje klapt en feest mee in haar eigen stoel. Stille Willy, onbeweeglijk als een vuurtoren. Haar zoeklichten zoeken aansluiting en maken contact. In haar ogen laait smeulend vroeger vuur op. Tante Clara uitgedost met een rood-wit-blauw afgebiesd oranje hoedje, heeft zich losgerukt van het kasteelromannetje Liebe Lust und Leidenschaft, ondanks dat ze slechts drie pagina's verwijderd was van: 'En ze leefden nog lang en gelukkig'. 

Na zo’n anderhalf uur genieten is er vrije aftocht. Het muurbloempje, veeleer een kruidje-roer-mij-niet, is verrassend stil: foeteren heeft geen zin, de muziek overstemt haar. Ze vertrekt halverwege de avond met een verzorgster naar het bankje in de gang waar ze ongezouten commentaar geeft op passanten die het toilet of hun kamer opzoeken: 'Hemd oet de boks, schand!, straolbezoape!, ich haat alcohol!' Om in haar flow te blijven, gooi ik wat instemmende kolen op het vuur: 'Mannen!' Een wonder geschiedt: ze lacht onbedaarlijk, kletst op haar dijen en kwatscht vrolijk (voor eventjes dan, want ze heeft haar reputatie als de mopperpot hoog te houden).

SenioritaSigaretje, verkleed als 'poetsvrouw met plumeau', stoffert haar buurman frequent af. Later rollatert de luie interieurverzorgster (weinig schoonmaken, veel smoke pauze) richting rookcabine: ‘Sesam open u’, werkt niet. Ze wordt op haar wenken bediend. Mieamiemevrouw stopt bij aanvang de vingers in beide oren omwille van oorverdovend geluid. Later als we ons getweeën zoals meiden doen, giebelend naar het toilet begeven om bij te schminken en te ‘roddelen’ (ze heeft nog geen aandrang, het was uit voorzorg) vertelt ze stralend dat de hartelijke sfeer haar doet denken aan Curaçao. Ennuh, niks te hard die muziek hoor!


PETJE AAF

Driewerf hoera voor begeleiding/verzorging/verpleging omdat zij ook tijdens de gezellige muziekavond zo goed inspelen op de behoeften van bewoners met persoonlijke kwaliteitstijd. Wat wordt een mens blij van al die glunderende snoeten onder bonte hoedjes!

zaterdag 10 februari 2018

SENIOREMIDDIG

Het Prinsentrio van de Beerpiep met de Zorghoes maedjes  Foto: Tineke Buskes

Lekker zunke. Na de soep Zoee vruug vertrekken rolstoelers en begeleiders Zutjes aan in optocht richting 't Witte Hoes voor de senioremiddig. De 'dansmarietjes' en de overgebleven koedeljach worden per luxewagen vervoerd: Loat gaon dae wage. Onderweg lachen en lallen we vrolijk: Wo gaen we haer? Vipplaatsen Wao doon we det van voor genodigden aan de langgerekte tafel naast de dansvloer en tegenover de bar. Heej blief ik plekke.

Vader en zoon huffe ut glaas Foto: Tineke Buskes

Er is weinig voor nodig om in je Golde Jaore de bleumkes boete te zette. Plok d'n daag, adem de vasteloavend in, goedgemutste snoeten, schmink en serpentines, Zing maar mei met Sjiengele sjiengele boem,  in nostalgische sfeer van je Doedel diedalianip aan een gekleurd glaasjen Doeen beejein met het Vrijbuitersliedje: Euveral leet gelok verborgeOnze eigen moei verkleide dansende garde trekt veel bekijks. Kiek ze kieke. De organisatie van het joeksige 'schoolreisje' (123456789Tieneke en Lieke voor deze middag omgedoopt tot Marieke) telt constant de kopkes. Voor je het weet is iemand Joetse jatse

Vasteloaves greun-gael-road Foto: Tineke Buskes

Tijdens de buut nemen sommigen de ruimte voor een powernap - voor mensen met geheugen- en gehoorproblemen is een buut moeilijk te volgen.  Laot de zon in dien hert met het uitbundige Trio de Janeiro als afsluiter. Ut is weer gedaon. Festina Lente (haast u langzaam) gaat het op huis aan. Gelegenheidschauffeur J. zet Als de sterre dao boave straele in. De adjudanten op de achterbank neuriën mee. Op Zonne gooje hebbe weej nog neet gehad-dag! kan een mens teren tot de klassieker Straks is ut weer aswoensdaag klinkt.

Blom jong van geis Foto: Tineke Buskes

De tuinman Foto: Tineke Buskes

vrijdag 9 februari 2018

HET WITTE HOES

Pappi met konijnen en hazen om de hals als 'jager'.
Schijn bedriegt.

Pappi had activiteitenverzorgster L. met de hand op zijn hart beloofd om mee te gaan naar de seniorenzitting. Net als vorig jaar zag hij er op het allerlaatst van af. Dat zullen we nog weleens zien! Ditmaal waren wij voorbereid! Half twaalf trok ik het voormalig feestbeest uit bed waar hij met het laken tot aan de kin in lag - zo voorspelbaar. Er is echt een toneelspeler aan hem verloren gegaan. 'Ik ga niet mee schat, Ik voel me zo ziek.' 'Plankenkoorts', luchtig veeg ik al zijn argumenten van tafel. 'Het verkleedkostuum wacht op je, we hebben kaartjes en de taxi is besteld. We gaan!'  

Op Omroep Venlo speelt de Vastelaoves Top 555. Ik zet de muziek lekker hard en trek pappi 'een twee hupsakee' overeind. 'Als ik al mee zou gaan, dan doe ik dat voor jou', hij zet zijn zieligste masker op. 'Doe dat, je laat de meisjes en mij toch niet in de steek!' wrijf ik het er nog eens dunnetjes en met een knipoog in. Dat laat hij niet op zich zitten en ... aangekleed gaat uit. Als iedereen in de wachtrij voor vervoer hem complimenteert met zijn Vasteloavespekske en hem aait vanwege de rugtekst, is hij al in de stemming. 

Op zijn pochet staat 'knuffeldier' en achterop de jas 'aaien s.v.p.'

Om half een start de seniorenzitting. De verklede bubs van het Zorghuis is zover mogelijk present. Bij het tweede nostalgische nummer (Lekker zunke, lekke windje, lekker waerke) gaan zijn handjes en de stok de lucht in. We joelen en jodelen samen: goed voor de longen en vastzittend slijm in de bovenste luchtwegen bij pappi. Een wijntje erbij en hij is om. 'Om' in de zin van genieten, niet van zattigheid.


Er worden constant opnames gemaakt. Bij het zien van foto- en filmcamera's doet hij extra zijn best om als vastelaovesgek over te komen. Het prinsentrio komt onze kant op. Dubbel Oud-Prins Qubi veert op. De Prins buigt voorover naar mevrouw S. die hij daarmee een geweldig plezier doet. Pappi is lichtjes gekrenkt. Ik grijp meteen in: 'Jij hebt je prinsenkostuum niet aan, daarom herkent de Prins je niet. Begrijpelijk. Pappi zet het meteen van zich af  en neemt een slokje vrolijkheid. Na anderhalf uur kakt Q. in. We deinen zachtjes mee tot het laatste nummer wegsterft. In de 'taxi' naar huis zingen we vierstemmig en een beetje vals: Als de sterre dao baove Straole. Thuis wacht Limburgse vlaai en zoorvleis.  Ik zing met de top 555 mee: Och waas ik maar beej mooder thoes gebleven en vraag of pappi spijt heeftdat hij is meegegaan. Pappi stralend: 'Geweldige dag gehad'.

in deze staat bevonden zich de knuffels in mijn tas: ik weet genoeg

Twee uur verder. Pappi is uit de tijd en ruimte getild. Hij bevindt zich, volgens eigen waarneming, in Gennep (waar vermoedelijk ook een wit huis staat). Ik breng hem met woorden zo goed en zo kwaad als het gaat thuis. We sluiten een zonnige dag die met een mistbank eindigde af met 'Lekker slapen en morgen gezond weer op.' 

REPLICA

echtpaar Foto en fabricage: DoubleMe3D Bleiswijk

Oma of Opa jarig? Met welk gekocht cadeau, naast jouw aanwezigheid, kun je ze nog verblijden? Een uitje is vanwege de leeftijd/omstandigheden niet meer aan de orde. Aftershave en 'odeklonje' is volop op voorraad. Een vers boeket bloemen is een vrolijke binnenkomer, maar de verwelking vergelijkt menigeen met het onvermijdelijke sterfproces.Trouwfoto's, staatsieportretten en vakantiekiekjes van de kinderen prijken al op het dressoir en verdoezelen enigszins het verschoten behang. 

Dankzij de 3D-printer  is het mogelijk om iedereen, zelfs een huisdier, in het klein te klonen. Een 3D-selfie om aan te raken en rondom te bekijken is een origineel geschenk om te koesteren. Enig om uiteindelijk de complete familie voor opa of/en oma bijeen te sparen. Zo kan de ontvanger de familie zo vaak vastpakken als hij/zij wil (of ermee spelen), ook als er niemand is. 

Doorgeschoten of niet, er wonen al replicagezinnen in poppenhuizen. Vanzelfsprekend is het eigenhandig in elkaar geknutselde poppenhuis met gefiguurzaagde (of geprinte) inrichting een kopie van de echte woning. Opvallend: onder jongeren zijn de poppetjes een hype op Instagram waar de minimensjes gebruikt worden om er vervreemdende 'selfies' in de echte wereld mee te maken.

Printpoppetjes zijn wel nog prijzig: een kleine honderd euro kosten ze overal, maar dan heb je ook wat zullen we maar zeggen. De uitvoeringen zijn legio. Wees er wel bij leven bij, want om een beeldje uit te printen is een 3D scan van het hele lichaam nodig. Printpoppetjesbedrijven zitten door het hele land. Voor Limburg verwijs ik door naar de innofabriek.



kids. Foto en fabricage: doubleMe3D Bleiswijk

donderdag 8 februari 2018

PAPPI EN POPPY

dooraaien!

De weg naar pappi leidt langs huizenrijen, velden en wegen. Een redelijk aantrekkelijke route. Toch neem ik witje niet al te vaak mee; ze verkiest aan Wims voeten op kantoor te blijven of nog beter: een losloopwandeling in het bos. Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Voor een tierige jonge hond is het bij pappi een beetje saai. Ze moet stil en braaf blijven en mag niet op bed of in de stoel net als thuis. Het is zijn domein en dat respecteren we uiteraard. Omkopen met een koekje flopt. Op de vloerverwarming bakken en braden en aan het kookpunt komen bij een tropische kamertemperatuur is zelfs voor koukleum Pop te! Pappi met singlet, sporthemd en trui aan, gedijt bij 28 graden. 'Het koud hebben' is inherent aan de opzettelijk verlaagde bloeddruk*. 

Een uurtje houdt Poppy, zoals pappi haar noemt, het net uit. Genoeg om zich op te laden voor de terugweg. Pappi wil ons bij zich houden, maar Pop is bovenmatig speels. Ze geeft zijn hand likjes en pappi's onderstel krijgt pootjes en ze daagt hem uit met een spelboog en gekef. Pappi lift de voet waar Pop gedeeltelijk opstaat omhoog. Op schoot geniet ze van aaitjes en maakt ze de overstap naar het Persje op tafel. Ik strek mijn benen en leg de voeten erop. De tafelloper wordt een overloper. Pappi's benen maken een tweede brug. Pop vermaakt opa met gestunt, klimmen en klauteren.

Voor we weggaan willen enkele hondenliefhebbers Pop knuffelen. Dat mag als Pop uit eigen beweging naar een uitgestoken hand toeloopt en contact toelaat. Dat doet de lieverd. Pop speelt aaihond tot de omhelzingen te innig worden of Muurbloempje er van achterin de zaal een einde aan maakt door te schreeuwen dat aaien vies en onhygiënisch is.
*voor een betere pompfunctie van zijn hart.

Op tafel met toestemming


woensdag 7 februari 2018

MINI-ME

Foto: Rob en Rene de Kievit Verhuizingen

Ze is klein van stuk en groot in daden. Mini-Me resideert pas kortstondig in het 'bejaardencentrum' en heeft zo haar bedenkingen over het zorghotel voor ouderen waar ze naar haar mening onnodig en veel te jong is gedropt. Meer dan eens pakt ze het telefoonboek ter hand en belt eigenhandig een verhuisbedrijf. Bij het voorrijden van de verhuiswagen, zijn vervoerder en locatiemanager overrompelt: wat een ondernemingslust! Bij een volgende overbodige order zal de vervoeder het wellicht minder sportief opnemen. De hoogste tijd om maatregelen te treffen. Verhuisbedrijven in de regio worden ingelicht en Mini-Me komt op de zwarte lijst, als die al bestaat.

Een geparkeerde truck ontneemt het zicht op straat. In het Zorghuis is operatie vloerbedekking aan de gang. De bewoners verorberen het middagmaal  in de inpandige kapel, vlijtige tapijtleggers zitten in de eetzaal op hun knieën. Vooraf vreesden de verzorgsters voor een tumultueuze impact. Het smikkelend gros vindt het: 'Weer eens wat anders.' Mini-me, intussen volledig geacclimatiseerd en happy met haar verblijf gedraagt zich opvallend onopvallend. Koekeloerende onschuldige grote ogen: zij had echt niemand besteld.

Gemiddeld duurt het zes weken voordat een persoon is ingeburgerd. De verhuisdozen zijn retour en Mini-Me is goed gewend. Ze is zelfs zo thuis dat ze vrijelijk haar collectie vergeelde foto's ontsluit voor een ieder die belangstelling in het dichte album op haar rollator toont. In het  kantoor aan de voorkant buigt de leiding zich over de toekomst. Sissende remmen en de zware schok van een tot stilstand komende transportwagen. ‘Och god, het zal toch niet?’ Déjà-vu. De directeur veert op en ziet de rode rental van Bo-Rent: ‘Ik dacht even …’

dinsdag 6 februari 2018

RAPPORT


Op Zorgkaart Nederland schrijf je een eerlijke waardering over een zorgaanbieder. Mijn review over het Zorghuis in de categorie: dementie.

Zodra je binnenstapt bij het Zorghuis ben je thuis. Dat komt door de prachtige locatie met omheind park (minpuntje is dat niet alle kamers beschikken over een eigen badkamer), de excellente persoonlijke verzorging en aandacht, het plezierige contact met de (be)leiding waar alles bespreekbaar is, en vooral door de ongedwongen huiselijke sfeer waar de stuk voor stuk professionele lieve, hartelijke, geduldige m/v verpleegkundigen, verzorgsters, activiteitenbegeleidsters en overige medewerkers de wensen van de bewoners van de ogen aflezen. Bij het Zorghuis kun en mag je zijn zoals je bent!

Rapport:


Afspraken: 8

Verpleging: 9

Omgang medewerkers: 10

Kwaliteit van leven: 9

Luisteren: 10

Accommodatie: 9


Gemiddeld cijfer: 9.2

Ik gun het team een dikke 10, maar er moet ruimte blijven voor vooruitgang. Toch?! Nu niet meteen allemaal de verhuisdozen inpakken. Er is een wachtlijst. Inschrijven kan via: Zorghuis Nederland. Mijn kostje daar is gekocht: pappi laat het stenen tuinhuisje aan mij na. (zie blog Tweede Huis)

THEEKRANSJE


Over pappi en de High Tea 


Tringgg. Mèèh pah, klinkt het mat.

Hoe was het? Lekker gegeten?

Het is nog niet op en niet afgelopen
Ik ben er stiekem tussenuit gepiept en nu ben ik thuis.

Is het niet gezellig dan?
Hartstikke, maar er zijn vooral theetantes. 
Je weet wel: kwekkwekkwek. 
Mijn oren tuiten en ik heb hoofdpijn.

Heb je genoeg gegeten?
Heerlijk, de buik is goedgevuld.
Maar het is geen echt eten. Het zijn allemaal kleine hapjes. 

Fingerfood noemen ze dat.
Ik vind het wel gezegend, ik ken er niemand.

Als ik het goed begrijp, heb jij je tafeldame laten zitten?
Huh?

M.!
M.?

Ja, M. je vriendin. Ze is toch uitgenodigd?!
Is die hier? Echt waar?
Dan zit ze vast te kwebbelen. 
Zij kent iedereen!

Je kunt haar toch niet laten zitten? Ga terug, nu!
...
Hoe laat is de high tea afgelopen, denk je?

De taxi zal zo wel voorrijden. Je gaat haar op zijn minst uitzwaaien.
Moet ik echt helemaal terug naar het café? Ik ben zooo moe.

Natuurlijk! Dat kan je toch niet maken!
Als ik dat doe, gaat M. dan weg en is alles achter de rug? 

Ja!
tuuttuuttuut


Wat denken jullie: 

Sloft hij terug en voegt hij zich bij het damesgezelschap, begeleidt hij zijn vriendin hoffelijk naar buiten,  zwaait hij vanuit de gang richting zaal gedag, zakt hij achterover in zijn stoel of ...?

zondag 4 februari 2018

HIGH TEA


Eind 1900 ontstond de Afternoon Tea door en voor vrouwen uit de upper class en de beau monde. Rond theetijd werd er in een salon op stand in stijl geconverseerd en genoten van finger food. De mondaine theekransjes waren uiterst geschikt om te pronken in je lange jurk gecompleteerd met handschoenen en elegante hoed.

Zaterdag was de recreatiezaal gemetamorfoosd in luxe lunchroom ‘de Pauw’. Bewoners en hun gasten genoten van een High Tea  - een volgende keer mét hoofddeksel. In smetteloos wit gegarneerd met kraakhelder pauwblauw tenue werd ervoor gezorgd dat het de gasten aan niets ontbrak. De door de beide activiteitenbegeleidsters geknipte foto’s doen onmiddellijk denken aan de conference High Society (met het onvergetelijke ‘Leg neer die bal!’ van Toon Hermans: In goed gezelschap zaten genodigden aan, aan het banket.

Alles was uit de kast gehaald voor een geslaagde late-middag-thee: het zondagse goudomrande servies, chique servetten, etagères voor soesje, tompoesjes en petit fourtjes. Indrukwekkende schalen met hartige versnaperingen zoals wraps en sandwiches. Vrije tafelschikking en dat alles begeleid door een vers gezet kopje thee en koffie. Uit de boxen speelde een pianist Engelse evergreens op de achtergrond, maar dat kan ook verbeelding zijn geweest.

TWEEDE HUIS

de eendere residentie ligt op een steenworp afstand

'Daar woon ik', wijst pappi vanuit zijn kamer naar het tuinhuis. 'En het frappante is dat werkelijk alles tot in detail is nagemaakt. Zelfs de draak en de zusters van hier komen naar daar.' Pappi is een beetje van de wap. 'Dat is de schuur', help ik hem uit de droom: 'Je hebt nog maar een thuis en dat is waar je nu bent.' Pappi heeft zo zijn bedenkingen (ook als we het gaan bezichtigen): 'Dat gaat er bij mij niet in. Echt niet!' Ik: 'Voelt het voor jou fijner om nog een slaapplaats achter de hand te hebben?' Pappi's ogen lichten op: 'Mag dat? Ik meen regelmatig dat ik hier niet mag blijven, zeker als ik niet lief ben', licht pappi toe. 'Ach papsepaps toch, je mag hier altijd blijven en je bent toch nooit stout?' Hij tuit zijn mond en houdt zijn hoofd lichtjes scheef. 'Weet je wat? Laten we het tweede huis inderdaad als buitenverblijf aanhouden. Dan kan ik daar straks op stand gaan wonen.' Neemt ze mij nou in de maling, zie ik hem kijken. 'Het is dat de VUT is afgeschaft, anders schoot het al aardig op', geef ik grif toe hopend op een galanterie. Pappi vraagt naar HET getal. 'Oei.' is niet waar ik op gehoopt had. 

zaterdag 3 februari 2018

WATERHOOFD


Pappi  zit op de praatstoel. Zielsverwant G. biedt een luisterend oor. Het eerste voorbarige lentezonnetje is achter de horizon verdwenen en Q. kletst een eind weg. Formulering en uitspraak laten te wensen over geeft hij aan. 'En dat vind ik geeneens het ergste, lieve schat, maar dat ik ALLES vergeet, vind ik verschrikkelijk.' G. lost het op: Ome Cor. Je bent nu 90. Als je alles had moeten onthouden, had je nu een waterhoofd.' Q. vat het ernstig op en voelt aan zijn 'punthoofd'. Schrikt. Zet de adjudantenmuts af (grinnik) en strijkt ingenomen met zichzelf over zijn normaal gevormde bol: 'Oef, dat heb ik niet.' Een gemodelleerde kuif van witte geitenharen blijft in het middenpad olijk overeind.

donderdag 1 februari 2018

PLEISTER


Het begon met een krasje van de horlogegesp in de lederen armleuning. En zoals dat gaat met huidbeschadigingen waar het genezingsproces een dun korstje op vormt (je kunt er door de 'jeuk' onmogelijk vanaf blijven en krabt er gedachteloos aan), peuterde pappi tijdens het verblijf in zijn relaxfauteuil het krasje tot een ronde opening ter grootte van een stuiver - ja, een stuiver want pappi leeft in de goeie-ouwe-centen-tijd.

Dichten met een rondje geknipt uit het bijgeleverde reservelapje leer had niet het beoogde effect. Ook hier was rondom pulken veel te verleidelijk en zo liet het rondje 'vanzelf' los. Natuurlijk kreeg Bison Kit de schuld. Aanpakker Q. bedacht zelf een originele oplossing: een  pleister op de wonde en klaar. Eenvoudig te verwijderen  en opnieuw op te plakken. Hansaplast verhoogt de productie al.