OME COR

Vandaag 95 jaar geleden werd mijn pappi geboren. 2 mei 2020 is zijn sterfdag, nu bijna drie jaar geleden. Vanaf die dag zijn er geregeld toevalligheden. Pappi is nog steeds nabij en dat voelt fijn.

Bij binnenkomst in een zaaltje steekt een mij onbekende man spontaan zijn hand uit. Hij stelt zich voor als: 'Ome Cor'. Cor was pappi's roepnaam. Mijn prepaidkaart laat ik half december omzetten in een telefoonabonnement. Het nummerbehoud aanvragen duurt langer dan gedacht en treedt, vandaag in werking op pappi's geboortedag. Als ik de tv-gids van afgelopen week nonchalant in de oud papierbak kieper, trekt mijn oog naar een opengevallen pagina met aanbevolen films. Prominent in het midden Martin van Waardenbergs film: Ome Cor. Een sympathiek en geslaagd komisch drama; helemaal hem.

Zo duikt er telkens iets op dat naar pappi herleidt. Alsof we 'm ooit zouden vergeten. xxx

KANTOORPERIKELEN

 

uit de serie: met hart&humor

De zorgmedewerkers van Warm Hart Zorghuizen spenderen hun tijd liever aan de bewoners dan aan overbodige administratieve rompslomp. Deze krantlezende mevrouw vroeg zich af waarom er bijna nooit iemand in het kantoortje te vinden is: ‘Zijn we onderbezet? De zuster grapte: ‘Hoezo? Zou u wat voelen voor een kantoorbaan?’ Mevrouw bood spontaan haar hulp aan. Zo lief!

OLD LIVES MATTER

 

Signed by Miff

Kijk hier houden wij nou van. Een krasse dame die de spuitbus ter hand neemt om iets toe te voegen aan de black en white leuze.

HOP PAARDJE HOP

Noodgedwongen zit ze in een rolstoel. Vivian vindt het verschrikkelijk. Aan mij de onverkwikkelijke taak om haar erin te houden en het acceptabel te maken. Dat ik door haar mijn rolstoelrijbewijs moet halen, interesseert haar niks. Ik gooi het zielig doen faliekant om. Via een eindeloos sprookje over een prinses wordt de rolstoel een koetsje. Betoverd blijft ze geconcentreerd stilzitten. Als ze op een gegeven moment hoogstemmig en geaffecteerd vraagt of ze zelf het span paarden (witte!) mag uitzoeken, weet ik dat het sprookje overtuigend is. Het worden maar liefst vier witte. 'Wel wat veel voor zo'n klein koetsje', knipoog ik. Vivian stellig: 'Ik trouw maar een keer. Dat weet ik toevallig.' Ik bied haar aan om de denkbeeldige teugels over te nemen. Dat vindt zij weer overdreven.

ALLES UIT HET LEVEN HALEN

 

Je leeft maar een keer. Alles uit het leven halen is tegenwoordig een bekend fenomeen. En wat blijkt: hoe drukker je bent, hoe actiever je wordt. Juist als je niets om handen hebt, wordt elke handeling steeds meer een opgave. Voor het gros dan, want er zijn mensen die al luierend het best gedijen. Leven met zo weinig mogelijk op je agenda. 

Volgens hoogleraar neuropsychologie en bewegingswetenschappen Erik Scherder holt het menselijk brein hard achteruit als je niets doet. Weinig doen betekent ook sneller oud worden. Leef niet naar je leeftijd. Leeftijd is geen barrière, het is een beperking die je jezelf oplegt. Blijf uitdagingen aangaan, stap af en toe eens uit je comfortzone. Ons brein vindt het fijn als je moeite voor iets moet doen, zo blijft het beter in conditie.

MENUKAARTJES

Alles draait om beleving. Voor iemand met dementie die zich niet jarig waant en voelt, kun je toch de spreekwoordelijke slingers ophangen. Ter voorbereiding bespreken we Mimi's verjaardagsmenu. Dat doen we drie keer en met plaatjes, zodat ik zeker weet dat ze het vaker genoemde echt lekker vindt. De nog immer beschaafde Mimi verafschuwt slingers, hoedjes en drukte. 

Het door mij voorgestelde menukaartje vindt ze aanvankelijk overbodig, maar bij nader inzien toch chic. Ze kiest voor rozenpapier, waarop ik met sierlijke krullen haar lievelingsgerechten opschrijf: tartaar met champignonsaus, goudgele krieltjes uit de oven, doppertjes en als toetje zomerkoninkjesbavarois. Haar naam en leeftijd voeg ik ook toe, zodat ze op de grote dag niet kan ontkennen dat het om haar gaat.

Op de grote dag heeft Mimi geen weet van haar leeftijd en verjaardag. Toch zorgen de kleine aandachtdingetjes ervoor dat ze zich speciaal voelt.

SNEEUWBOL

 

Op de zusterpost hangen veel nieuwjaarskaartjes. Wintersportliefhebster Simone heeft geen kaartje gestuurd. 'Zullen we er samen eentje maken? Dat hebben de lieve zusters wel verdiend.' Dat vindt ze attent. Mevrouw zoekt de kleur en de decoraties uit, ik plak ze er op haar aanwijzingen op. 'Nu de tekst', wijs ik naar de blanco binnenkant. Daar hoeft ze niet over na te denken: 'Gewoon doorgaan zoals het gaat. Klaar.' 

De tijd die we, zoals verwacht, over hebben besteden we aan het maken van een sneeuwbol. Een schoon leeg jampotje, stickers, nepsneeuw in diverse diktes en een van te voren geprepareerde mini-skiër die aan de onderkant van het dekseltje mag bengelen. Simone vindt het erg grappig en kan niet wachten tot ze mag schudden. Ze schudt wild en de skiër belandt in een sneeuwstorm. Simone denkt dat ze iets fout heeft gedaan en legt de schuld meteen bij de skiër: 'O jee, die is off piste gegaan. Dat mag helemaal niet.' Very funny. Ze zucht opgelucht als alle sneeuw op de 'helling' is neergedaald. Helaas mag ze de sneeuwbol niet houden. Later meent ze namelijk dat de sneeuwbol een voor kerst versierde suikerpot is. Voor je het weet wil ze ervan snoepen.

WARM AANBEVOLEN

 

Bij Warm Hart Zorghuizen vind je volop banen van betekenis. Onze locaties: Ulestraten (Limburg), Zuidwolde (Drenthe), Oosterbeek (Gelderland) en Oudenbosch (Brabant).

DOORDENKER

De dienstdoende zuster neemt op oudejaarsdag afscheid met een jolig: ‘Tot volgend jaar!’ Een geschrokken bewoner: ‘Zien we je zólang niet?’ De zuster lachend: ‘Morgen is het toch al volgend jaar.’ De bewoner opgelucht: ‘Ik dacht even dat je met vakantie ging.’

Warm Hart Zorghuizen