donderdag 30 april 2020

(ROL)STOELDANSEN


Op het programma staat stoelyoga. De Witte Dame helpt bij het klaarzetten van de stoelen in de huiskamer. De bezette kapel is net iets intiemer en er staan stoelen zonder leuningen wat handiger is voor de oefeningen. Josje wil alleen meedoen vanuit haar vertrouwde plek in de huiskamer. Als ze me later bedankt dat ze zich speciaal heeft gevoeld en een leuke middag heeft gehad ('Dat doet u goed!') neem ik het compliment in ontvangst maar laat  achterwege dat ze simpelweg mazzel heeft gehad omdat de kapel in gebruik was. 

We doen een voorstelrondje, want gezichten worden herkend, maar: 'Hoe heet u eigenlijk?'  gaat het tegen de tijdelijke buren. De deelneemsters - Tante Leen, JJ, TT, Ons Door, Cornelia Hopsasa, Grietje, 't Maggimaedje, Tante Poes, de Witte Dame, Buuf, de Frêle Freule, Josje en Mutti - noemen allemaal spontaan hun voornaam. Leuk! Pappi rolt naar de achterhoede, weg van ElsjeFiederelsje die graag rechtop gezet wordt om onze sportieve verrichtingen gade te slaan.

Stoelyoga gaat over in zitdansen*. Ik sta er telkens weer versteld wat onze hoogbejaarde ouderen nog presteren. Buuf en Tante poes komen te laat. Voor 'straf' starten we overnieuw. Gelach, want dat is nou net de bedoeling. In vogelvlucht doen we alle oefeningen nog een keer als warming up voor het zitdansen in combinatie met de koorrepetitie die weer uitmond tin (rol)stoeldansen. Cornelia Hopsasa wiegt  in Tante Leens stoel mee. Tante Leen, dol op accordeonklanken en Tiroler Musik, voelt zich weer jong. Ze wil omhoog komen en vergeet dat haar lichaam tegenwoordig weigert: 'Kom jung, dan danse we eine polka samen.' Ik trek mijn handschoenen aan en we rolstoelen een eind door de huiskamer. Een breed grijzende Mutti polkaat en tangoot met de handen. Mijn mondkapje sluit liplezen uit, waardoor ze de refreinen voluit zingt en de coupletten fonetisch uitvoert. Wat een enthousiasme. Grietje en Buuf krijgen regelmatig de slappe lach als ze in de war zijn met links en rechts. Ons Door slooft zich uit met de bewegingen die de lenigerd als geen ander kan. De Frêle Freule mokt. Ze voelt zich gepasseerd omdat ons Door vlotter en vol verve 'dirigeert'. 

Mijnheer Demijne  - mijn knie wil nie - droomdanst in zijn luie stoel. Pappi zwaait met de armen en zijn stok in de lucht zover als zijn conditie het toelaat. De hoge uithaaltonen van Heino's Blau bluht der Enzian haalt hij voor het eerst niet, maar hij blijft er vrolijk onder.  

Zitdansen: Ronnie Gardener methode & de hand naar knie-elleboog-schouder-klap en terug & sjoetzen met de handen over de bovenbenen. Iemand vervolgt impulsief met de macarena.

dinsdag 28 april 2020

LINTJESREGEN


Bewoners, verzorgsters m/v en familie krijgen in deze onzekere tijd allemaal heel wat op hun bordje. De bewoners worden op Koningsdag aan de ontbijttafel verblijdt met een royaal gebaar van de koning himself;-)

LEUK OM TE HOREN


Tijdens de ochtendgymnastiek belt Grietjes dochter. De zuster geeft de telefoon aan haar. Grietje pakt meteen de koe, uh telefoon bij de hoorn: 'X, leuk dat je belt, maar ik ben net aan het gymmen. Bel je na 19.00 uur terug?' Ik gis dat de dochter verbouwereerd of geamuseerd vraagt: 'Oh, waarom vanavond pas?' Grietjes uitleg: 'Na de gymnastiek, is het middageten, daarna doet de Witte Dame mij de haren en vanmiddag is er een ook hele gezellige activiteit met de dochter van de tuinman die ik niet wil missen.' Haha. Leuk om te horen dat mevrouw het zo bij ons naar de zin heeft, dat haar eigen lieve dochter wordt afgepoeierd.


Opnemen en wegdrukken

maandag 27 april 2020

BINGO EN BEZOEK





Pappi's 92ste party vieren we in het weekend met een optreden van Stef Kupers. Op zijn daadwerkelijke geboortedag is het nogmaals feest met vlaai tijdens de bingo. Pappi grappend na het 'lang zal ze leven': 'Gossie, ben ik alweer jarig? Jeetje, wat vliegt de tijd. Al 93!' 

Het is handen schudden en lekkere cadeautjes in ontvangst nemen. Pappi geniet van de aandacht en de eerste happen. De eerste nummers worden afgeroepen. Mister Las Vegas heeft zoals gewoonlijk het startersrijtje: bingo! De prijs: koekjes. Nog meer koekjes!

Als kers op de taart komt de schat van een dochter van overleden hartsvrienden hem feliciteren. Altijd een hartelijk en gezellig weerzien. Normaal bereid ik pappi een beetje voor door informatie over de visite te verstrekken. Met de drukte in zijn hoofd door de bingo, lukt dat niet. Pappi probeert te laten blijken dat hij haar herkent, maar voor het eerst is dat niet zo. Wel voelt hij zich bij haar op haar gemak. G. weet helaas uit eigen ervaring hoe je omgaat met de demente medemens. Na ongeveer een half uur is de informatie geland. Pappi: 'Jij was vroeger zo'n spriet.' Haar figuur taxerend: 'Nu nog overigens.' Wij babbelen bij. Pappi houdt zijn cadeaukoekjes in het oog. 


koekjes en snoepjes dozen vol
alles de volgende dag op, wat een lol 

JE MAAKT HET MEE IN HET ZORGHUIS


Je maakt wat mee op een dag. Buuf, De Witte Dame, Ons Door en Tante Poes ('Fijn om wat om handen te hebben.') pluizen wol uit voor de pruikenmakerij in de variaties: wit, waterstofperioxideblauw, koninklijk oranje en melkboerenhondenhaar. Buuf  is helemaal in haar nopjes met het strakke strepen trekken van het garen: 'Hier hou ik van. Heerlijk om te doen!' Als alles perfect lijnrecht ligt, vraagt ze: 'Waar is het eigenlijk voor?' Ik durf bijna niet te zeggen dat het voor een warrige rastapruik is. 

Elsjefiederelsje en Bardotje kijken toe hoe de dames ieder hun eigen haarstukje fabriceren. Elsjefiederelsje volt alle verrichtingen op de voet: 'Erg leuk dit.' Bardotje vertrekt al gauw naar dromenland. Ze brabbelt wat. Kijkt op, dut weer in. Ze brabbelt wat en roept: 'Kien!' Ze opent de ogen, fronst en zegt heel verbouwereerd: 'We zaten toch te kienen.' Aangezien zij echt in die veronderstelling is, antwoord ik: 'Het kienen is NET afgelopen.'  

De Frêle Freule die geregeld auto- en vrachtwagengeluiden en bromtonen in haar oor hoort, reageert daarop met: 'En toch hoor ik nog wat.' Moi: 'Dat zijn die kieners die net wegrijden van de parkeerplaats. Zij: 'Zie je nou wel. Ik wist het.' Beiden kijken op naar hun bijzettafel. Moi: 'Beide dames zijn vandaag helaas niet in de prijzen gevallen.' Als er nog een leuk seizoensdecootje in de buurt had gestaan, had ik de dames kunnen verblijden. Jammerdebammer. De Frêle Freule accepteert het met: 'Je kunt niet altijd in de prijzen vallen.' Bardotje: 'Als er volgende week kienen is, moet jullie me wel wekken he. Want ik win normaal altijd iets.' Ik beloof het: 'Nieuwe ronde, nieuwe kansen.' Met een glimlach op haar gezicht hervat ze haar middagdutje.

KOPJE KOFFIE?



De slechtziende TT morst een halve mok lauwe koffie over haar rok, het skai leren schommel voetenstoeltje, haar hakkenhaasje en op de grond. Ik haal een dweil en theedoek en buig door de knieën. Grappig: 'U mag de koffie gerust laten staan, als u er geen trek meer in heeft, hoor. Eigenlijk hebben we dat ook liever.' TT die er (heel terecht) graag netjes bijzit, is meer met haar rok bezig: 'Laat koffie vlekken na?' Moi, de synthetische rok tussen de vochtige theedoek drukkend: 'Als de rok is opgedroogd, ziet U er niets meer van. En nu wilt u zeker een vers kopje koffie?' Ze kijkt me guitig aan' Mag dat?' Ik, met twinkelende ogen grappend: 'Dat ligt aan u, mevrouw Renz. Gaat u er weer een circusact mee doen?' Ze kletst de handen op haar bovenbenen van de lol en schatert het uit: 'Zal ik?'

zaterdag 25 april 2020

VLECHTWERK

rastafari

JJ: 'Ik zie er vreselijk uit met mijn wild hooi.' 'Hoe zouden we eruitzien als de kappers nog langer hun beroep niet mogen uitoefenen?' vragen de bewoners zich met de handen in hun haar daarop af. Dat we allemaal lange manen krijgen is geen verrassing. Sommigen zijn nieuwsgierig of ze weer op hun jonge ik lijken. Bewoners die altijd een kort kapsel droegen, willen dolgraag zien of een paardenstaart of vlecht hen flatteert. Uiteraard willen de kalende mannen best weer wat dons of een cavia op hun biljartbal.

De joeksmadam gaat het regelen na de ochtendgymnastiek. Tijdens het middagmuziekmozaïek 'Raad een lied, of niet' maken bewoonsters van acryl wol haarstukjes. Wit als de huidige haardos, ginger als Pippi Langkous, rood als Armand, blauw als een te lang gezeten haarspoeling. TT is snoezig als Heidi, Tante Poes straalt als bruidsmeisje en voelt zich met een paardenstaarten als de Indiaanse Clay Basket. Elsjefiederlesje kon zo uit Oostenrijk zijn weggerold. Mutti draagt een krakeling als Zeeuws meisje; in haar spiegelbeeld ziet zij Maria Rokk. Mijnheer Demijne heeft een Aziatische vlecht als Hop Sing, met een andere expressie transformeert hij in een stoer Satudarah-lid. JJ probeert alles uit wat er voorhanden is: een 'haardoosje' op het hoofd zoals Jeannie, een Rapunzel-trapladder, een hoed, een bloem en een fitness haarband die Olivia Newton John niet zou misstaan. Sjimmie kiest voor hippieharen. Ons Door beeld met haar knot Pebbles Flintstone uit. Floris is een stoere cowboy. 

De pruiken zijn gereed. De dames en heren staan te trappelen in de rij om hun carrière als fotomodel te starten, enkele dames gaan zich extra  omkleden -  'Lichtblauw past mooier bij mijn ogen.' Niet een keer poseren voor de ronde kappersspiegel en de camera, maar oneindig vaak. Het werkt op de lachspieren of wekt verwondering en bewondering - 'Öh, wat ben ik/jij mooi. De bewoners krijgen er geen genoeg van: nog een, nog een! Lipsticks, sjaaltjes en zomerhoeden worden te voorschijn gehaaldbrillen worden op- en afgezet. Het worden onbetaalbare plaatjes die ieders goedkeuring kunnen wegdragen, want he carnaval is al voorbij.

Geraden wordt er weinig (het zijn de bekende mannensongs en schlagers), des te meer wordt er gezongen op deze uitgelaten middag waarop de Frêle Freule een officiële voorstelling geeft en ons daarna de oren van het hoofd kletst, de zusters F. en D. de chachacha demonstreren en iedereen meedoet en dikke pret heeft.


De hele reportage is te zien op Facebook Zorghuis Tegelen week 19 2020

donderdag 23 april 2020

STUNTEN

'Maak even een foto van me.'

In de Sinterklaasweek van 2019 hing Pappi's leven aan een zijden draadje door hartfalen. En van je helaholahouderdemoedmaarin pakte Pappi de draad weer op. Ondanks dat Pappi zich de laatste tijd 18 waant, wordt hij er niet jonger op. De lekkende hartklap blijft door slijtage openstaan, met als gevolg o.a. kortademigheid bij inspanning. Ook de hartpompfunctie van de 92-jarige wordt steeds minder krachtig.

Maar Pappi blijft vrolijk en waant zich jong. Zo jong dat hij 's avonds voor een ommetje zijn wandelstok ter ondersteuning vergeet. Slof, zwalk, zwabber ... vallen is van alle leeftijden en kan je overal gebeuren. Pappi maakt een duikeling in de gang. Hij breekt de val als een ware stuntman en komt er met een geschaafde elleboog en vier hechtingen (vanwege hevig bloeden) in zijn hand goed van af.

Pappi, stoer aan de telefoon: 'Ik heb een stunt uitgehaald. Je wilt niet weten hoeveel zusters en dokters uit het ziekenhuis bij mij zijn geweest. Maar ik heb geen pijn en nergens last van.' Moi grinnikend: 'Sommige mensen doen ook alles om aandacht te krijgen.' Pappi kan er ook mee lachen: 'En het mooie is: nu heb ik drie wandelstokken!' 

Het leven is voor iedereen eindig. Pappi loopt op zijn laatste benen. Het zou mooi zijn wanneer hij door de extra medicatie en de uitstekende verzorging weer verlenging krijgt en nog kan genieten van zijn favoriete jaargetijden: de lente en de zomer.


dinsdag 21 april 2020

APPELTJES VAN ORANJE


'Oeh, de balletjes van Oranje', giert de Witte Dame het uit.

Het leven hoeft niet altijd groots en meeslepend te zijn. Huiselijkheid is in tijden van anderhalve meter afstand houden net zo fijn. De playlist Zorghuis Engelstalig vult de huiskamer met nostalgische knusheid. Bewoners zijn wat aan het prullen: handtas uit- en inruimen, post sorteren, lezen, haren kappen, telefoneren en de administratie doen. 't Maggimaedje snurkt. Onder andere Patsy Cline, Jim Reeves, Gene Pitney, Patti Page, Trini Lopez en Doris Day zorgen voor tappen in de mannenhoek, zingen, neuriën en de voetjes van de vloer. 'Precies de juiste muziek uit onze jonge jaren', laten de Witte Dame, Sjimmie en Mijnheer Demijne weten. De vingertrommelende Tante Leen en wiegende Tante Poes: 'Niet uit onze jeugd, maar helemaal onze smaak. 

De dames schilderen de sinaasappeltjes in wording. Valencia lalalalalalalalalala. Lol. De Witte Dame plakt de uit de tuin geplukte buxussteeltjes met blaadjes eraan. De tuinman: 'Wat moet ik doen?' Moi: 'Jij bent de voorman die de meisjes van het atelier aan het werk moet houden.' De tuinman: 'Maar WAT moet ik dan doen?' Moi lachend om de intussen giebelende 'meisjes': 'Mij lijkt dat je je handen vol hebt om je harem in het gareel te houden.' De tuinman mag ze voor de foto tonen. De Witte Dame giert het uit: - 'Oeh, de balletjes van Oranje.' Tante Poes et Moi maken er met naald en draad een lusje aan (de kerstbalhangertjes zijn zoek) en Tante Leen hangt de sinaasappeltjes in de boompjes. 'Zijn het er niet te veel?' vraagt de Witte Dame. Moi: 'Wanneer er appeltjes van Oranje overblijven, maken we van de schattige kleintjes oorbellen. We dollen wat. 

Mutti heeft niks met het Koningshuis en het geknutsel vindt ze truttig en voor kleuters. 'Toch niet op mijn 98ste!'  werpt ze tegen. Honend: 'En Koningsdag wordt geeneens gevierd.' Wij geven geen sjoege. De lege boompjes worden steeds gevulder en mooier. Mutti geeft haar verzet op. We doen alsof we niet merken dat ze steeds dichterbij schuift en meehelpt om de sinaasappeltjes mooi te verdelen over de vier boompjes. Als de verzorgsters complimentjes geven, trekt ze vlug een boompje naar zich toe. Ik schud mijn hoofd van laat-maar tegen Tante Leen die wil uitvallen tegen Mutti omdat het niet haar verdienste is. Wijs, laat ze het erbij. Tante Poes, ook trots op het eindresultaat: 'Maak er maar een foto van en stuur die naar het Koningspaar. Dan komen ze vast bij ons op bezoek.' Mutti verbijt haar royale commentaar. Wanneer ik mijn duim opsteek, geeft ze me een lachende blagensnuit. Onze Crea Bea's nodigen met een appelblosje op de wangen bij deze koning Willem-Alexander (53) - 'zoooooon leuke jongeman' - hartelijk uit om de 27ste op de thee te komen. Gekscherend: 'En dan zonder Maxima hè.’


Voor elke tafel een Oranjeboompje voor Koningsdag



sinaasappeltjes van zoutdeeg


De bijbehorende foto's van pappi's huisgenoten vind je op Facebook Zorghuis Tegelen

maandag 20 april 2020

STOELYOGA


Onze bewoners blijven graag fit. Met stoelyoga houden (of brengen) we geest en lichaam in balans. Na een uurtje met onder andere de ‘cactus’, de ‘vliegende vogel’ en een zalige ‘zelfknuffel’ (dat voelt goed: knuffels worden zo gemist in coronatijd!) waren onze zelfontspanners helemaal zen. Namasté.


De foto's van pappi's huisgenoten vind je op Facebook Zorghuis Tegelen


Met dank aan Paula van Stoelyoga Nederland en Vlaanderen

donderdag 16 april 2020

KEEP ON SMILING


De animo voor gymnastiek op muziek is groot. Over de hele huiskamer verdeeld doen de bewoners mee. We plakken er de basisbewegingen van de Ronnie Gardener methode aan op my baby just cares for me en hup voor TT en de Frêle Freule met de spillebeentjes een partijtje voetballon. 

S. bidt voor, waarna de bewoners aanvallen op de rijsttafel met Chinese tomatensoep, smeuïge vegetarische ballen in satésaus en chocoladevla toe. Dutjes worden gedaan in de luie stoel, het terras bij 23 graden, of de slaapkamer. Rond tweeën verzamelen zich de bewoners, al dan niet na een wandelingetje in de tuin, onder de zon. Tijd voor: Hoger Lager. Een schattingsspel met vragen zoals: is het gewicht van zuster K. hoger of lager dan 70 kg? Is de schoenmaat van de tuinman hoger of lager dan 45? Ligt het aantal Zorghuiskamers hoger of lager dan 30? Is de leeftijd van mevrouw die en die hoger of lager dan 85? enzovoorts. Bij hoger gaat de duim omhoog, bij lager gaat de duim omlaag. Bij elke schatting vermakelijke bewonersanekdotes. We voelen ons verbonden en leren elkaar steeds beter kennen.

Bij de vraag 'Hoeveel vrouwen hebben weleens in hun broek geplast van het lachen?' (30%) barst een hilarische discussie los en zet Mijnheer Demijne het verschil tussen dames en heren uiteen: ambitieuze heren vertellen moppen om de meer ontspannen dames aan het lachen te maken. Niemand kent een mop, maar er wordt gerefereerd aan Toon Hermans. We liggen ouderwets dubbel bij de sketches Snieklaas en Wat ruist en in het struikgewas - pappi galmt mee. De lucht is méditerranée zo blauw zo blauw - geen vliegtuigstreep te bekennen. Wim Sonneveld zingt Zo heerlijk rustig, waarop een duif gezeten op het randje van de dakgoot de longen uit zijn lijf koert. Op verzoek van JJ ronden we vrolijk af met Keep on smiling van James Loydd. Treffend gekozen voor een onbezorgde middag in coronatijd.

donderdag 9 april 2020

RUST, REGELMAAT EN REINHEID


Pappi's humeur is als de stralende zon: vrolijk. Hij vlecht oppervlakkig coronanieuws uit de krant, zijn loopbaan bij de NS en het Zorghuis aaneen. Wat ik je wilde vragen: 'Rijden er tegenwoordig minder treinen? Ik ben heel blij dat het tegenwoordig niet meer zo druk is op het station. En in de restauratie zitten alleen mijn vaste collega's, hoewel ik die ook niet allemaal ken, moet ik eerlijk bekennen. Echt fijn. Zo is het leven veel overzichtelijker.' Pappi (zijn hele leven zeer op goede hygiëne gesteld) is waarschijnlijk een van de weinige mensen die het fijn vindt dat visite vanwege besmettingsgevaar uit den boze is, hij op gezette tijden door vriendelijke meisjes in wit wordt opgehaald om aan tafel te schuiven en iedereen HEEL vaak zijn handen wast.

maandag 6 april 2020

ZONDAGSE KAMER

vertier in coronatijden

'Vroeger' is voor dementerenden de tijd toen je kind was. Het veilige thuis bestond uit vader, moeder en meestal een hele schare broertjes en zusjes. Verkindsen zoals men dementeren ooit noemde, betekent niet per se kinds gedrag vertonen. Het is meer je kindertijd herbeleven.

De 'goudgekooide' bewoners willen allemaal wat anders: gym, een hondje om te knuffelen, een kwis, slapen of niksen. Wat ze gezamenlijk willen is: aandacht. Ik kies voor een groepsactiviteit. De beginvraag uit het Grote Dementieboek vindt de een voor kleuters, voor de ander is het miauwend poesje en de tweede vraag (het noemen van je ledematen) zelfs te moeilijk. Wanneer ik verklaar dat Lievelieke me dit boek heeft aangereikt, zijn ze iets gewilliger, maar het blijft trekken aan een dood paard. Ik improviseer een vragenronde via de microfoon, zodat ook slechthorenden mee kunnen doen. De gespreksstof komt op gang als we dieren, keukenspullen, gereedschap, meisjesnamen  met een bepaalde beginletter zoeken. 

Bij kleding van weleer en huisraad buitelen de bewoners over elkaar met voorwerpen en anekdotes. Er is herkenning bij: gebreide sokken, sokken stoppen, naaisters, kolenkit, pendule, staande klok, zondagse kamer (geen pronkkamer volgens de bewoners) en de keukentafel. Ook Tante Poes vindt het zo heel gezellig: 'Zo kom je nog eens wat te weten over de ander.' Niemand uitgezonderd noemt meubels die tijdens het huwelijk in huis stonden. Ook Grietje niet. 'Hoe zag de inrichting van uw huis eruit tijdens uw huwelijk?' wil ik weten. Grietje die feilloos het meubilair uit haar ouderlijk huis belichtte: 'Oh, dat weet ik niet meer, dat is zo lang geleden.'

zaterdag 4 april 2020

VER-VAN-MIJN-BED-SHOW


Bewoners houden siësta in de huiskamer of buiken uit op de eigen kamer. Geflankeerd door lege stoelen treurt de Witte Dame. Haar en een collega condoleer ik: geen hand, geen knuffel. Het verdriet* is nog zo vers, zo onwerkelijk. Door de coronacrisis zijn we allemaal mensen van de dag. Overlevers zijn het aan de overledenen verplicht om wat van het leven te maken. 

Het coronanieuws sijpelt gelukkig slechts langzaam door: voor sommige bewoners zelfs helemaal niet. Aan bewoners met een eigen belevingswereld en/of dementerenden zoals mijn pappi gaat de actualiteit (gelukkig) voorbij. Lege straten en volle ic's zijn voor hen een ver-van-mijn-bed-show. Zij genieten redelijk zorgeloos van de fantastische verzorging in het Zorghuis. Bewoners met een vitaal brein beseffen wel de ernst en de impact van deze pandemie. In mineur door het ontberen van bezoek, ontsmetten, bovendrijvende oorlogstrauma's, handen wassen, bezorgd zijn om ziek te worden. Doemdenken. Het Maggimaedje wordt er angstig van, de Witte Dame is er heilig van overtuigd dat Moeder Aarde ons door het coronavirus op de vingers tikt en Tante Poes is toch al zo zwaar op de hand. Het gesprek kap ik af. Voor Tante Poes open ik de pop-upkapsalon. Zoals elke professionele kapper ben je dan tegelijk zielenknijper. Een ware opknapbeurt, want ze ziet er daarna goed uit en misschien wel het belangrijkst: ze voelt zich weer goed (al is het maar voor een middag). Het leven van alledag gaat door.
*Het waren mooie tijden met Roosje en de Eeuwelinge. Jullie worden gemist.

donderdag 2 april 2020

DORIS DAY


Voordat ik naar het Zorghuis ga, maak ik een stop bij Merie die voor de coronacrisis voor dagbesteding kwam en nu noodgedwongen thuiszit. We maken een praatje: zij achter de ruit en ik ervoor. Hopelijk voelt ze door zich ons we-missen-je-kaartje wat minder alleen. Voor JJ heb ik thuis een plaat opgezocht waar ze slechts een stukje refrein van kende. Het liedje is a guy is a guy van Doris Day. Als het op deze zonnige lenteochtend door de huiskamer schalt, zingen meer mensen het spontaan mee. Mutti's vrolijke bijdrage is die van een schorre kraai. Iedereen blijkt van Doris Day te houden. Dus mag ze zelfs onder het aangepaste gymnastiekprogramma en tijdens het middagmaal blijven. Buuf krijgt op verzoek privéles, omdat links en rechts constant met elkaar in de knoop liggen tijdens de macarena. We hebben de grootste lol samen. Cornelia Hopsasa die erwtensoep verafschuwt, eet met smaak groene soep of a la Floris: pea soup. Hij verwonderd: 'Pee? I don't have pee.'

Als een vlot stel zonaanbidders/fans (Mutti, Sjimmie, de tuinman, de Witte Dame, Ons Door, Tante Poes, 't Maggimaedje, Mijnheer Demijne en Grietje) zich heeft genesteld in een windvrij warm hoekje van het terras, verhuist Doris Day mee. De terrasjeszitters zitten eerste rang qua zon, muziek en K's overheerlijke appelbeignets. Een gestarte woordenslang verzandt in een gezellig causerietje en genieten van muziek. Zo was ik twee weken geleden door Sjimmie die ELKE zuster superlief vindt tot zijn adoptiemoeder gebombardeerd. Vorige week mocht ik zijn zus spelen en nu vraagt hij of ik zijn vriendin wil zijn. Moi grappig waarschuwend: 'Laat je vriendin Lievelieke dit maar niet horen.' Mijnheer Demijne: 'O jee. Dit gaat helemaal de verkeerde kant op. Je gaat steeds jonger. Zo dadelijk ben je strafbaar.' Om je te bescheuren; wat we ook doen. Mutti simuleert met een omslagdeken een verblijf op een jacht in zonnig Saint-Tropez: 'Dit is genieten zoals vroeger.' Fluisterend achter haar hand: 'Jullie herkennen me zo meteen niet meer. Ik ben gelijk zo zwart als roet.' JJ krijgt zo vaak telefoon dat er een vermoeden van een 06-lijn rijst. Wanneer ik met open ogen in F's grapje 'He, wat een leuke blouse, jammer van die vlek.' trap, bedenken de heren spontaan voor 1 april het volgende: een foto met een volle schaal appelbeignets in de hand zodat het lijkt of EEN persoon dat allemaal in zijn eentje opeet. 


De foto's zijn te bekijken op Facebook Zorghuis Tegelen 1 april 2020