dinsdag 31 januari 2017

GEVLOST


Ze is er niet bij binnenkomst. De dorpse D. die alleen de hond op haar schoot vertrouwt, blijft elke 'indringer' wantrouwend bekijken tot het tegendeel is bewezen. Alzheimer heeft aan haar fundament geknaagd. Ze kan zomaar aan- en uitvallen. Maar ALS je haar weet te raken, veranderen de bozige ogen in een guitige lach en heeft ze plotsklaps iets ondeugends. 

Van de dagelijkse buurtbezoekster hoor ik dat ze op bed ligt en niet beneden wil komen. 'Je kunt geen pijl op haar trekken, ze is soms zo grof in de mond', roddelt ze een beetje. 'Ze zei dat ze gevlost had. Wat moeten we daar van denken? Het is geen dialect, anders had ik het wel geweten, ik woon mijn hele leven al in T.', doet ze het af als aanstelleritis. Ik ga er niet op in (de betekenis is voor mij net zo buitenissig), groet en sla rechtsaf richting Q.'s kamer.

Thuis neem ik direct de Dikke van Dalen ter hand. Een woord dat ik nog niet ken. Dat moet opgezocht worden. ´Vlossen´ betekent baggeren, en ´vlos´ staat voor zacht en week. Mevrouw D. gebruikte dat ongebruikelijke synoniem om aan te geven dat ze aan de schijterij, de racekak was. Mooi verbloemd van haar.

maandag 30 januari 2017

JARIG


Na een kleine week van 'de hoeveelste is het vandaag', 'wat staat er te gebeuren', 'krijg ik een fuif' en 'zondag is er niets' (nee, pappi da's een rustdag tussen twee drukke dagen in, anders wordt het te gek. Carnaval is drie aaneengesloten dagen), en 'nog een nachtje slapen', is het ein-de-lijk Q's verjaardag. Een versierde gang en kamerdeur, verjaardagskaarten en de overbuurvrouw die de verzorgster net voor is om hem als eerste te feliciteren.


Rond half drie druppelen de bewoners de tot feestzaal omgetoverde recreatieruimte in. De tafels staan gebroederlijk zij aan zij, net als in Zum Blauen Bock. Helaas is dat te dicht opeen voor de drie onruststooksters die menige gezellige middag verpesten. Nadat zij een waarschuwing hebben gekregen en uit elkaar zijn gezet, en iedereen aan de vlaai zit (als katjes muizen, dan mauwen ze niet) kan het feest beginnen. W. draait plaatjes op de Ipad: van schlager tot soul. Op enkele party poopers na, geniet iedereen van de meezingers: schauckeln, klappen in de handen en de mannen roffelen met hun vingers als drumstokjes op tafel. Bij Q. zit de stemming er ook goed in. Hij geniet als stralend middelpunt en joelt uit volle borst 'Even aan mijn moehoeder vragen' mee. Om vijf uur stopt de muziek. De zaal wordt weer geherverbouwd tot dinerzaal.

zondag 29 januari 2017

VOORPROEFJE


Dat is de ware spirit! Gisteren tijdens een voorproefje op zijn verjaardag bij wijze van spreken met de handjes de lucht in, de vroege ochtend daarop de beentjes omhoog tijdens de gymnastiek. Na een genoeglijke high tea met de voltallige biesjesclan in de speciaal voor Q. gecreëerde privézaal* - zodat hij in zijn vertrouwde omgeving kan feestvieren - speecht pappi bij het afscheid ook voor de bewoners in de naastgelegen recreatiezaal en bedankt hen voor hun komst. Voordat W. en ik vertrekken, nemen we in zijn kamer in grove lijnen de middag kort door. Pappi had zich op zijn gemak gevoeld en vooral genoten van de harmonie. Alles lijkt in orde.
Later op de avond word ik door hem gebeld met het 'de-taxi-om-me-naar-huis-te-brengen-is-er-nog-niet-deuntje' en: 'Het was een genoeglijke dag, maar waar was die receptie vanmiddag nou eigenlijk voor, en wie waren allemaal die mensen die mij de hand kwamen schudden?' 
*Met dank aan de verzorging! 

donderdag 26 januari 2017

DE FIETS


Q. fietst sedert twee jaar niet meer. In het jaar daarvoor ruilde hij het herenmodel met stang in voor een fiets met lage instap. Niet heel vaak, maar toch geregeld viel hij van zijn gazelle - hij kwam er steeds van af met slechts geschaafde knieën. Of hij was de weg kwijt: de veranderingen in het wegennet en de drukte in het verkeer hield hij niet meer bij. Fijn dat er behulpzame voorbijgangers met zuivere motieven waren die te hulp schoten. Eigenlijk was fietsen niet meer verantwoord, maar de auto had hij ook al ingeleverd na 30 jaar schadevrij gereden te hebben. Het gemis van de luxe om te gaan en te staan waar en wanneer je wilt, deed hem zeer.

Q. is van mening dat zijn stalen ros bij ons op stal staat, maar in werkelijkheid is het rijwiel (in overleg met zijn verzorgers) allang van eigenaar verwisseld. In zijn dagelijkse dromelarijen toert hij echter tientallen kilometers. Wel zo veilig. Soms zegt hij tegen me: 'Mazzel dat je me thuis treft, ik ben net terug van een tochtje van 20 km'. Als ik hem aanmoedig om te vertellen waar hij is geweest, ratelt hij over samengeraapte (fantasie)plekken die hij vroeger met mijn moeder bezocht. Nu kijkt hij uit naar het voorjaar: 'Heerlijk als ik straks weer met de fiets naar jou toe kan. Dan hoef jij niet steeds naar mij te komen.' Ik zou een leugentje om bestwil kunnen gebruiken, maar ik buit de naderende lente en de krokussen die hun gekleurde kopjes laten zien, uit als bruggetje om over te schakelen op een neutraal onderwerp.

dinsdag 24 januari 2017

VOORPRET


Pappi vraagt hoe oud hij wordt. '89', verklap ik. Hij: 'Toch? Ik heb iets van 28 in mijn hoofd.' Ik: 'Dat klopt, jouw bouwjaar is 1928, een uitstekend jaar.' Pappi vraagt in welk jaar we leven en maakt een rekensommetje: 100 - 28 = 72 + 17 = 89. Een (reken)wonder. 

'Gebeurt er iets met mijn verjaardag?', fluistert Q. voor zich uit starend. Ik balanceer tussen hem verrassen, of vertellen dat er een bescheiden feestje wordt georganiseerd - de geriater raadt aan om er geen al te grote drukte van te maken, omdat het een black-out kan triggeren, ondanks dat het een blijde gebeurtenis is. Ik verzeker haar dat we gasten spreiden: zo heeft hij meerdere keren visite, bij veel genodigden tegelijk zal hij sowieso niets meekrijgen. En het is immers zijn partijtje.

Ik laat summier iets los. Overvloedige mededelingen veroorzaken piekergedrag. Premature informatie werkt hetzelfde als wanneer je jouw kind een week van te voren vertelt dat hij/zij naar de Efteling mag. Van de andere kant: als ik niets verraad, is er geen voorpret. Q.: 'Ik hoef geen fuif.' Schamperend: 'Lang zal die leven. Het leven is geen feest als je zo oud bent als ik.' Ik wilde er grappig tegen ingaan met iets in de trant van: ‘Mijnheer den Biesen mag niet kniezen’ of ‘Dan bel ik de fanfare wel af’, maar Q. onderbreekt mijn gedachten met een gretig: ‘Wie komen er allemaal?’

maandag 23 januari 2017

POEDERS EN PILLEN


Over vijf minuten begint het achtuurjournaal. De telefoon rinkelt. Het is pappi. Zijn hoofd is een bol wol waar de kat mee heeft gespeeld. Hij zit in over zijn pillen: 'Ik krijg het niet op een rijtje.' 'Rond half negen komt de zuster met je pillen', probeer ik hem gerust te stellen. 'Maar, maar, als ik dadelijk naar huis ga, hoe weten ze dan waar mijn pillen naartoe moeten', klinkt het ongerust. 'Je bent thuis en hoeft niet weg', zeg ik. Pappi: 'Mag ik hier blijven dan?' Ik: Ja, je bent nu waar je woont. Pappi: 'Ik snap het niet. Maar ALS ik dan wegga, hoe moet dat dan?' Ik: 'Dan zorg ik ervoor dat de pillen en poeders met je meegaan.' Pappi: 'Hoe dan?' Ik: 'Omdat ik dat voor je regel.' Ik hoor 'm weifelen, maar hij antwoordt: 'Dan is het goed.' We wensen elkaar alvast welterusten. 

De weerman legt net de vinger op een naderende depressie als de telefoon weer rinkelt. Het is Pappi met identieke vragen. Ik geef opnieuw geduldig, begripvol, en vriendelijk  antwoord. Pappi: 'Ik begrijp het nog steeds niet.' Ik: 'Wat begrijp je niet, dan leg ik het je uit.' De verhaallijn van pappi is steeds moeilijker te volgen. Hij draagt allerlei mogelijke (doem)scenario's aan. Ik vertel dat de specialist en arts recepten voorschrijven die de pillendraaier klaarmaakt. 'Maar hoe komen die pillen dan hier terecht? 'Die brengt de apotheker met zijn bestelbus.' Pappi: 'Haha, nou wordt-ie mooi, die weet daar ook al van?' Ik: 'Ja, iedereen probeert het zo gemakkelijk mogelijk voor je te maken.' Pappi goedgeluimd en plotsklaps op aarde geland: 'Ik heb het in de gaten. Nou, dan ga ik slapen. Welterusten, poes.' Wanneer we ophangen, is de film die ik wilde zien, ergens halverwege. Ik start KPN kijken vanaf het begin. Wat zou het fijn zijn als je bij dementiepatiënten naar het juiste tijdstip kon overschakelen.

zondag 22 januari 2017

KORTSLUITING

defecte rails

Vestjes, blouses, en rokken voorzien van knopen waren niet besteed aan de dementerende ouder van een veel te vroeg overleden vriendin. Bij de aanblik van zo'n snoeperig plastic schijfje kon haar moeder zich eenvoudigweg niet bedwingen: het mes moest erin. Hoe een derde deel van het bestek bij de aan de rolstoel gekluisterde bejaarde achter kon blijven, nam ze mee de dood in. We hadden het regelmatig over het hoe en waarom.

Pappi is ook, zonder het te weten, vernielzuchtig. Niet opzettelijk, alles binnen handbereik wekt gewoon zijn nieuwsgierigheid. Het moet uiteen en onderzocht worden, waarbij hij niet schuwt om gereedschap te gebruiken om het voorwerp naar de filistijnen te helpen. Bij elk bezoek is er iets dat gerepareerd moet worden: twee jassen tegelijk met gemolesteerde ritsen en afgehaakte zippers, uitgescheurde broekzakken, een decokonijntje dat van zijn stokje is gevallen in het plantenbakje, fotolijstjes zonder rug, de automatische datumklok die een verkeerd etmaal aangeeft, een recent aangeschaft luxe leren en nu ontleed horlogebandje, batterijen die het om de haverklap opgeven, het zoveelste nachtlampje dat na een keer weigert te schijnen, balpennen die om onverklaarbare redenen breken en leeg raken, gehalveerde kleerhangers, een verdwenen S-haak van het waterverdampbakje aan de radiator, een door midden geknipte onderfleur, en verplaatste elektriciteitskabels. Je kunt het zo gek niet bedenken of het gaat naar de knoppen.

Ik maak er nooit woorden aan vuil en stouw het allemaal in mijn tas waar tevens het huiswerk (de administratie) ingaat - wat krijgen bejaarden een belachelijke berg post! Het mooiste van dat alles is dat hoofdverdachte Q. echt niet snapt hoe alles kaduuk komt. Zijn vingers wijzen steevast naar de Grote Onbekende die ongeoorloofd zijn afgesloten kamer betreedt tijdens zijn afwezigheid. Deze keer deed bij binnenkomst het licht het niet. Geschrokken ploos vriend W. de stopcontacten na, ze waren godzijdank allemaal intact. Terwijl het licht aanfloepte, viel een verzorgende binnen met de mededeling dat er kortsluiting was geweest. Pappi voelt aan beide zijden van zijn hoofd. 'Gekkie', grinnik ik, 'jouw stoppen waren niet doorgeslagen, wel die in de meterkast.'

maandag 16 januari 2017

VRIJ


Q. was de decemberweken verwend met visite en heerlijke avondjes. Het kalenderblad voor deze voor het gros traditionele zondagbezoekdag in januari is onbeschreven. Hij belt me op: 'Kom jij vandaag nog?' Ik kan hem eraan herinneren dat ik gisteravond pas laat bij hem vertrok, maar dat zal hij niet bevestigen. Ik heb andere plannen en beslis: 'Vandaag heb je vrij.' Dat hoort zich leuker aan dan 'Er komt niemand', want: zielig. Pappi knorlacht: 'Da's een goed idee, het was allemaal best wel druk de afgelopen tijd.' 'Kan dat zomaar?' informeert hij. 'Het jaar is net begonnen. Je hebt een volle snipperkaart', zeg ik ferm. Q. opgewekt: 'Dan neem ik vandaag met jouw toestemming verlof op.'

zondag 15 januari 2017

HOME


15 januari 2016 nam Q. zijn intrek in wat hoogstwaarschijnlijk zijn laatste onderkomen zal het: het Zorghuis. Een van de verhuiskaarten die hij via de post ontving, ging vergezeld van houten letters (type Time new romance) die het trendy woord HOME vormen. Q. vroeg wat HOMIE betekent. Homie? Mijn radertjes draaiden overtoeren: wat bedoelde hij? Ik moest even schakelen en begreep dat hij het had over de meest favoriete en verfoeide interieuraccessoire van 2016. Een geinige verhaspeling, want Homie is slang voor 'een van je beste vrienden'. Q. was er zeer mee verguld. Het kreeg een prominent plekje.

Op de dag af een jaar later. Q. duwt het HOME schildje, een stapeltje post en de krant in mijn handen: 'Neem maar allemaal mee, ik weet niet wat ik er mee moet.' 'Maar dat schildje vind je zo leuk', zeg ik. 'Ik heb dat ding nooit gezien', antwoordt pappi. Hij stopt het in mijn tas en ik vergeet het verder. Thuis neem ik de volgende ochtend het dagblad vluchtig door. Mijn oog valt op de scala-pagina's waar een artikel over de nieuwe trends voor 2017 staat. Het is opgedeeld in 'eruit' en 'erin'. Volgens de schrijfsters Renske Schriemer en Suzanne Dijkstra gaan we dit jaar voor fluweel, breisels, vouwen en plooien (goed nieuws voor de gelooide en perkamenten huidjes van senioren!), fifties-banken en alle tinten blauw. Uit zijn: flamingo, uil en ananas, koper, pasteltinten en ja hoor: Letters! [...] Houten letters met LOVE  en HOME, evenals posters met teksten als Enjoy the little things in life, zijn sleets. Supersleets.[...] Op slag begreep ik de plotselinge ommezwaai pas. Q. is weliswaar oud, maar niet afgeschreven.


zaterdag 14 januari 2017

STATLER EN WALDORF



Zaterdagmiddag in de drukbevolkte zaal: Limburgse gezelligheid met thee of koffie, vlaai, en geklessebes in familiekringetjes. De vrouwelijke evenknies van Statler en Waldorf* geven ongezouten commentaar op de drukte van buitenaf in HUN zaal: 'Wat hebben die mensen hier te zoeken?' Zou het komen omdat mevrouw P. en mevrouw B. zelf bezoek ontberen? P. is de pittige tante die geen blad voor de mond neemt - een mazzel dat het niet boven het geroezemoes uitkomt. B. zit met een verschrikte-vogeltjesblik naast haar en neemt alles voor waar aan. De ingedutte meneer Z. verschiet door de dingdong, en begint zich uit te kleden. De mouwen wapperen vrolijk in de lucht (denk: skytube ballon), terwijl zijn hoofd in het donker blijft steken. De verzorgster helpt hem weer in de trui: 'Het is nog geen bedtijd.' Tot mijn verbazing tref ik er pappi met zijn vriendin aan die zojuist de oproep van de taxi heeft gekregen. Pop ben ik al kwijt, die laat zich aanhalen door een bedaarde bejaarde met polderpruik (makkelijk te onderhouden kort kapsel) en bonbons tot op haar buik. Dat zint pappi niet: Bobbie is zijn kleindochter! Hij pakt Pop bij de riem en loopt tegen de stroom ouderen in naar zijn kamer. Pop gaat graag mee richting de doordringende geur uit de naastgelegen keuken waar een bewoonster op traditionele wijze onder leiding van een verzorgende karboet (balkenbrij) bakt. Als ik goed en wel zit en Pop zich aan opa's voeten heeft gevlijd, zegt pappi: 'Motje, je moet maar eens op huis aan gaan, want het is etenstijd.'


* Statler en Waldorf zijn twee figuren die voorkomen in The Muppetshow. Waldorf is degene met witte haren en snor, Statler is de grijze duif. Tijdens de voorstelling op de bühne, bevinden zij zich in de loge op het balkon, van waaraf ze tijdens iedere aflevering op sarcastische wijze kritiek leveren op het optredende artiesten in het Muppet-theater. In de latere serie Muppets Tonight bevinden ze zich in een verzorgingstehuis, waar ze samen vanaf een bankje het Muppetsprogramma op de beeldbuis bekritiseren. Behalve dat de stokoudjes graag zeuren, gaat hun kritiek vaak vergezeld van een bulderende lach.

donderdag 12 januari 2017

VRAGEN STAAT VRIJ



Bezigheidstherapie sleept pappi de winter door. Ik teken hem in voor gym en hersengymnastiek. Om de drempel te verlagen, ga ik de eerste keer met hem mee naar 'vragen staat vrij'. De kaarten liggen op tafel. Vijf stapeltjes in de kleuren geel (spreekwoorden en gezegden), groen (natuur), rood (algemene en moeilijkere vragen), blauw (een refrein van een liedje zingen) en oranje. Valt de bijbehorende dobbelsteen op wit, dan mag je zelf de kleur kiezen; wat lastig wordt gevonden.

Aan tafel zitten drie mannen en vijf vrouwen waarvan een van de twee lastige portretten, de andere becommentarieert vanaf de zijlijn. Bij aanvang zet de licht ontvlambare mevrouw van D. het op krokodillentranen. Ze heeft zojuist de vertederende Frau B. voor wie ik een zwak heb, uitgescholden voor heks met haatvolle ogen. De veelal dementerende deelnemers schuiven ongemakkelijk op hun stoel. Een verpleegster neemt de spelbreker mee voor een time-out. Ik houd haar plaats tijdelijk bezet en doe voor spek en bonen en de gezelligheid mee. Het is een spel zonder winnaars en verliezers. Er wordt een bonussysteem ingesteld waar niemand zich aan houdt. Wie de vertolker van het liedje bij naam noemt, krijgt een compliment. Voorzeggen is verboden, foetelaars krijgen puntenaftrek. We beginnen. 

Mevr. S. gooit de dobbelsteen expres onder de tafel, omdat ze dan voor blauw (zingen) kan kiezen. Meneer Sjang verstaat bij koopverslaving coke verslaving, bij een cruise maken, denkt hij aan cruisen (het zoeken van vluchtige contacten in de buitenlucht) en slaakt de kreet: 'No honey, no money', bij het synoniem voor tablet vult hij Ipad in. Hij is een van de weinige geüpdate personen in het Zorghuis. Pappi mikt de dobbelsteen op de kleurstapel van zijn keuze (groen) wat hem telkens lukt. De bezigheidstherapeuten doen het zonder megafoon, dus vragen worden continu en op hoog volume herhaald. Hilariteit alom vanwege misvattingen, verwarringen, te laat reageren, en de meest vreemde antwoorden die de deelnemers met de vraag associëren. Mevrouw M. weet geen keukengerei op te noemen: 'Daar hadden we vroeger personeel voor.' Mevrouw van D., weer terug op haar plek, krijgt de vraag 'Wat voor aas doe je aan een vishengel?' Pappi fluistert 'pierling'. Zij roept: 'Een vierling!' We liggen in een deuk. Als ze merkt dat ze de lach aan haar kont heeft hangen, is ze ineens goedgemutst. Bij de vraag wat een goochelaar uit zijn hoge hoed tovert, blijft de vrouw wiens zoon konijnenfokker is het antwoord schuldig. Allemaal houden ze twee vingers in het peace-teken boven hun hoofd en wippen de neus op en neer. Haar blik is goud waard als ze het antwoord van de vorige vraag herhaalt: een schimmel. We gieren het uit. Zo gaat het maar door - er is voldoende materiaal voor een complete cabaretvoorstelling. Voor we het weten is de middag voorbij. Tot slot mag Frau B. een refreintje van haar lievelingsliedje doen. Het is vlak voor de carnaval en ze zingt met aandoenlijk ijle stem de COM-PLE-TE Duitse versie van 'Stille Nacht, Heilige Nacht'. De hele bubs zet in. 

zondag 8 januari 2017

WINTERS SCHRIKBEWIND


Een glunderende sneeuwruimer: Is dit voor de krant?

Nog 23 nachtjes slapen en Q. heeft zijn beide ouders in leeftijd overtroffen. Het is belangrijk voor hem: een kind moet het altijd beter doen dan zijn ouders. In welk opzicht daar is iedereen vrij in. Winters schrikbewind.* Code rood. De ijzel veroorzaakt ontelbare ongelukken op de weg. Ik neem geen enkel risico en blijf dat ene etmaal binnen. Zelfs een van de kou bibberende Pop de Hond glibbert en glijdt in de tuin en kiest ervoor om zich binnenshuis te vermaken.

De zorgzame Q. is nog steeds bezorgd om de medemens. Hij heeft schrik dat de verzorgsters die het niet kunnen laten om met een sigaretje in het rokershok te pauzeren, vallen en iets breken. Buiten is pappi op zijn best. Voordat de verpleging er erg in heeft en ze hem opnieuw verplichten binnen te blijven, heeft Q. het straatje schoongeveegd. Hij laat zich graag vertroetelen, maar wenst niet betutteld te worden. Het Zorghuis voelt dat haarfijn aan en geeft hem vrij baan. Het fijnst van dit alles is dat hij zich op zijn oude dag daardoor nog steeds waardig, gewaardeerd en nodig voelt. *credits: Kabaret Ivo de Wijs


Laat pappi maar (sneeuw) schuiven!

zaterdag 7 januari 2017

DOMINO-EFFECT



Als je niet naar het feestje toe kan, dan komt de jarige naar jou. Q., mijn broer (the birthday boy)en ik halen gezellig herinneringen op in pappi's kamer. Vooral over onze schat van een moeder: is de legende dat ze in een molen geboren is de waarheid, en over dat we haar Miss Las Vegas noemden omdat ze dol was op spelletjes, fel op winnen, en steevast juichend zegevierde. Met een vijf jaar oudere broer die dus ook vijf jaar slimmer is, kon het niet anders dan dat ik ALTIJD de gedoemde verliezer was. Niet dat pappi (die elke avond door 'Mien Dobbelsteen' geklopt werd bij Yahtzee) en ik er een trauma van hebben opgelopen, maar het is wel de reden waarom Pappi en ik geen spelletjesmensen zijn.

We merken al gauw dat Q.'s gedachten met hem op de loop gaan. Tegenwoordig spellen pappi en ik weer in het kader van hersengymnastiek. Ik haal de door mijn broer gedoneerde dominostenen te voorschijn. Zo wordt bij Q. een ander hersensgedeelte geactiveerd en kan mijn broer de spelregels uitleggen, want volgens mij foetelen pappi en ik. Dan gebeurt er iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Had mijn broer die pappi aanstuurde bij het aanleggen van de stenen en tegelijkertijd het domino-effect toelichtte niet opgelet? Want: onverwacht had ik gewonnen. Het was mijn broers verjaardag en het voelde alsof ik het cadeau kreeg. 

woensdag 4 januari 2017

SHOETIME


Nieuwe schoenen aanschaffen. Dat wordt een hele onderneming met pappi, maar hij is er vandaag voor in. Voordat we weggaan, wil hij eerst zijn droom kwijt: 'Vannacht ben ik verhuisd en met een jonge deerne getrouwd.'  'Knap geregeld Quirinus in die paar uurtjes slaap', complimenteer ik hem. Hij is in zijn nopjes: 'Ik ben er zelf ook verbaasd over.' Dan moet hij nog naar het toilet, een jas kiezen, bijpassende kleur hoed op, sjaal om, jas dichtritsen, wandelstok aanreiken, en sleutels zelf laten pakken. 'Waar zijn mijn sleutels?' vraagt Q. om de haverklap. 'In je jaszak', wijs ik. 'Och ja, waarom vergeet ik dat toch steeds', hij lacht er deze keer om. 

We rijden naar een schoenenwinkel waar de Yeti praktisch voor de winkel kan worden geparkeerd. Dat scheelt enorm in tijd, want voortbewegen gaat schildpadtraag. Met de veiligheidsgordel ligt hij constant in de clinch en bij het in- en auto stappen moet ik opletten dan hij nergens met zijn maat 44 aan blijft haken of hangen. Onderweg door het zijraam turend vraagt hij naar de bekende weg: 'Ben ik hier al eerder geweest?' Voor zijn gemoedsrust antwoord ik: 'Nee.' 'Gelukkig', zucht hij, 'want het zegt me geen apennootjes.' 

'Pas op de drempel', waarschuw ik bij het binnenstappen van de schoenenwinkel. De vriendelijke en vlotte verkoopster (al 27 jaar bij de firma) ziet meteen hoe de vork in de steel zit en vangt hem in haar armen op met de woorden: 'Kijk eens, net binnen en ik ben al voor u gevallen.' Pappi lacht gul. 'Wat kan ik nog meer voor u doen?' vraagt ze beleefd. Ik grap dat Q. nieuwe schoenen mag uitzoeken voor zijn 89ste verjaardag. 'Zwarte', vult pappi aan. Hij is als was in de handen van de hartelijke verkoopster die een geweldig leuk toneelstukje voor hem opvoert. Als Q. de uitgezochte schoenen niet eerst wil uitproberen, neemt ze hem in de arm: 'Kom, we flaneren even gezellig door de zaak.' De verkoopster voelt tot slot rondom de voet, en knijpt in de tenen (Q. giechelt) om zeker te weten dat de lichtgewicht schoen comfortabel zit. Pappi voelt zich de koning te rijk. 'Betaal jij effe', wimpelt Q. nonchalant alsof hij een rondje in het café geeft. 

De pantoffels die hij droeg gaan in de doos, de nieuwe schoenen mogen net als vroeger meteen aanblijven. Hij grinnikt erom. De verkoopster krijgt een warme handdruk bij het afscheid, zij wenst hem welgemeend nog vele gezonde jaren toe. Ik neem een blij kind mee naar huis. Daar trekt Q. voor W. een broekspijp op: 'Glimmen ze niet mooi? Nieuw!'