zondag 31 januari 2016

KLEURBOEK VOOR VOLWASSENEN


Als kind kleurde ik ijverig met potlood en viltstift binnen de lijntjes. Op een gegeven moment stop je daarmee. Omdat je er te oud voor wordt, en omdat jouw tekeningen niet verder dan de middenmoot reiken, ondanks de kopieerkracht van de sketch-o-graph (wie herinnert zich dat onhandige ding niet). De meeste creatieve schetsen die als meerderjarige uit mijn pen komen, zijn droedels tijdens een telefoongesprek. Toch was kleuren een ontspannende bezigheid waar je heel wat uurtjes op een druilerige schoolvrije middag zoet mee kon zijn.

Kleuren voor volwassen is dé trend van dit moment. Ik moest er even aan wennen. Mandalatekenen (in de zestigerjaren deed je dat met behulp van spirograph) is door zweefteven geadopteerd. Bij kleurplaten inkleuren door volwassenen doemt onherroepelijk het beeld van hobbyisten die op zolder met hun prijzige treintjes spelen inclusief conducteurspet, eitje, kniptang en schelle fluit, op. Och, ieder zijn meug. Sinds Q. trots van de dagbesteding thuiskwam met een afgeleide van een mandalatekening waar hij eigenhandig minihondjes aan toe had gevoegd, zie ik het plezier ervan. Mocht je me deze week in de winkel tegenkomen met een etuitje stabilo’s en een kleurboek voor volwassenen (ze bestaan echt) onder de arm dan zijn die voor mijn vader.

vrijdag 29 januari 2016

DE A VAN ALZHEIMER


Ze is geen bloedverwant. Ze was bijna 50 jaar een vriendin van mijn overleden moeder. Ze is mijn lievelingstante. Als ik haar opbel en vraag hoe het gaat, zegt ze: 'Ik heb een ongeneeslijke ziekte.' 'Wat naar’, antwoord ik oprecht. 'Wat heb je dan?' Zij: 'Ik ben vergeten hoe het heet.' ‘Nou, dan strepen we gewoon het alfabet af,’ grap ik. Ze giebelt ongelovig. Ik start (en eindig) met de letter A. De A van Alzheimer.

woensdag 27 januari 2016

KUNSTROOF

een vervolgschilderij met Q signatuur

De stokoude eenzame pappi zit op de dagbehandeling voor (beginnend) dementerenden. Ditmaal krijgen ze in de ochtenduren schilderles. Waarschijnlijk omdat hij in het verleden frequent de huisschilderskwast heeft gehanteerd, gaat het kunstschilderen hem bijzonder goed af. Iedereen bewondert zijn kunstzinnige kat die nog het meest leek op een kleurrijke pluizige 'S'. De senior is helemaal in zijn nopjes met de positieve aandacht.

’s Middags mogen de opgedroogde canvassen mee naar huis genomen worden. De hoogbejaarde pappi gaat als laatste de deur uit. Zonder doek. Het overgebleven schilderij dat hem wordt aangeboden, is volgens eigen zeggen niet het zijne. Krijg nou een staart! Geagiteerd smijt hij het werk bruusk op de grond. Thuis blijft hij de hele avond mopperkonten.

Is hier sprake van kunstroof (iedereen was het erover eens dat zijn schilderij een hoogstandje was) en zien we het binnenkort op een veiling opduiken, is er nog een groepsgenoot in de war, of herkent de man met het haperende geheugen simpelweg zijn eigen creatie niet meer? Eén ding is zeker: de volgende keer wordt er gesigneerd! Professionele kunstenaars doen dat al eeuwenlang.


maandag 25 januari 2016

STROOMUITVAL


Tijdens werkzaamheden aan de weg is een kabel geraakt. De hele wijk komt uren zonder stroom te zitten. Op de dagopvang bevinden de dementerende bejaarden zich plots in het donker. Het memory spel waar ze mee bezig zijn, wordt gestaakt. De leeuw met blauwe kraag zal even moeten wachten op zijn dubbelganger. 

De leiding maakt er het beste van. Bezigheidstherapeuten dragen waxinelichtjes op batterijen aan. Ze proberen herinneringen los te weken over vroeger in het donker: de weg naar de nachtmis tijdens de kerst, verstoppen in de schuilkelders tijdens de oorlog, een zonsverduistering overdag ergens in de jaren zestig.

Het hoofd van een oude heer, een nieuweling, tolt na alle verwarrende verhalen. Hij wil weg, naar buiten toe. Hij drukt op de lichtschakelaar naast de gesloten deur. Het licht floept aan. Puur toevallig is de stroomstoring op datzelfde moment opgelost. Er gaat nog een lichtje branden. Hij loopt terug de koffiekamer in en draait het bijhorende memory kaartje van wat hij de gele hond noemt, om.

Als die avond de regionale televisiezender tijdens het nieuws rept over de stroomuitval, mompelt hij in zichzelf: ‘Dat heb ik gefikst.’

zondag 24 januari 2016

MEDICIJNMAN

achter de geraniums

In de guldentijd collecteerde ik jaarlijks voor de Dierenbescherming (speciaal voor de opzet van een seniorenopvang voor hoogbejaarde honden). Mijn rayon beperkte zich tot een ruime kring rond de kerk. Toch was ik er een hele week mee bezig om alle huizen af te gaan. Dat kwam omdat eenzame ouden van dagen op den duur wisten dat ik zou aanbellen. Naast een gulle gave in de collectebus, hadden ouwe besjes gezellig een bakkie troost en cake klaarstaan. Je wilt, als een van de weinige lichtpuntjes in hun dagelijkse sleur niet weigeren, dus …

Mijn vader is 87 en weduwnaar. Vrienden zijn overleden en familie woont ver weg. Op donderdag rond de middag komt de medicijnman. Hij is de bezorger van de apotheek die zijn baxterdoos met pillen brengt. Mijn vader kijkt naar hem uit. De gepensioneerde bezorger neemt altijd de tijd om een praatje te maken. Hij weet dat het voor alleenstaanden de dag breekt en hun veiligheidsgevoel verhoogt. Het liefst zou mijn vader in een bejaardentehuis wonen waar hij altijd omringd door mensen is. Maar die instellingen zijn allemaal weggesaneerd. In de huidige samenleving ben je als hond kennelijk beter af. Er zijn intussen meer seniorenopvangcentra voor honden in ons land. Fijn dat er collectanten, aardige buren, en medicijnmannen zijn: ze verrichten kleine wonderen.

zaterdag 23 januari 2016

DEMENTIA


Dementia, kopzorgen, wirwar, ruis, vergeet-mij-nietje, de a van Alzheimer, breinstorm, kortsluiting, breinbreker, geheugenis, achter de geraniums, dementie, storing, hoofdstuk, bovenkamer, kopstopping. Woorden die stuk voor stuk in aanmerking kwamen voor de benaming van de blogspot. Ze waren allemaal al geclaimd. Het werd: grijze haren. Omdat deze vreselijke ziekte voornamelijk ouderen treft én omdat diegene zelf en zijn of haar naasten/mantelzorgers door het onvoorspelbare verloop soms grijze haren krijgen.

Cela den Biesen schreef eerder meer dan duizend blogs over haar Noorse Buhund Skip en andere honden. Nu, ongewenst hondloos, wordt haar dementerende vader het lijdend voorwerp. Dat jullie net zoveel mogen genieten van deze blijdragen als van de in humor gedrenkte hondenverhalen.