Het is maandag en we zitten aan het borreltafeltje in de woonkamer. Carla is de controle over haar virtuele agenda kwijt. Ontreddering in haar ogen. Wat voor dag is het vandaag? Komt mijn broer? Hoe laat is het? Waarom ben ik hier? Word ik afgehaald? Waar is mijn man? Ik heb nog niet gegeten (wel). Carla paniekerig: 'Hoe moet dat nou? ik kan niets onthouden.' Ik reageer begripvol, maar ga niet mee in haar verdriet: 'Dat is heel vervelend.' Luchtig: 'Gelukkig kan ik de meeste van uw vragen beantwoorden.' In eerste instantie doet ze een beetje afwerend, omdat ik vreemd voor haar ben.
Ik leg een hand met de handpalm naar boven op het borreltafeltje. Een beproefde methode voor een handreiking: 'Brand maar los.' Ze stelt weer vragen die met tijd en datum te maken hebben. Op elke vraag geef ik een kort antwoord, zodat ze niet overprikkeld wordt met informatie die toch niet blijft hangen. Vier vingers wiebelen: pak ons vast. Carla kietelt het kuiltje in mijn hand. We hebben contact. Ze wordt al wat minder onrustig.
Carla weer: 'Maar hoe laat komt mijn broer dan?' Moi: 'Uw broer komt elke woensdag. Het is nu maandag.' Zij: 'Is het echt maandag? Hoe kan ik dat nou onthouden tot woensdag?' Moi: 'Dat hoeft u niet. Wij onthouden dat voor. Alles is geregeld.' Alles is geregeld blijkt de resetcode. Carla klaart meteen op: 'Oh, maar als alles geregeld is, dan hoef ik mij nergens druk om te maken.' Ze staat op en loopt in een instant zorgeloze stemming de woonkamer uit.