PA

Wie is er niet mee weggedragen: ‘Waarheen leidt de weg’ van Mieke Telkamp. Bij de titel stond ik nooit zo stil. Totdat mijn alleenwonende pappi de mist inging. Ouders hebben zorgplicht, kinderen niet. Geen enkele ouder heeft het recht om zijn kind te dwingen in de rol van mantelzorger. Als vanzelfsprekend wierp ik me geleidelijk op als Persoonlijk Assistent van de dementerende Q. Iets wat ik in mijn jeugd voor onmogelijk hield (als puber voel je je onaantastbaar, ouderdom verpest dat gevoel), groeide ongevraagd met mijn eigen klimmende jaren: ik ontwikkelde een zwak voor oudjes.

Terug naar mijn vrijwillig PA-schap. Pappi’s falende geheugen leunt op mij. Met gemak legt hij alles op mijn schouders neer. Ik ben zijn vertrouwenspersoon, gezelligheidsdier, administrateur, toezichthouder, verpleegster, psycholoog, regelaar enzovoorts. Een eenzame vader, afhankelijk van zijn kind.

Ik help Q. graag en hij waardeert dat. We kunnen het goed samen vinden. En als je een klik met iemand hebt, gaat alles vanzelf. Wat me bijna nekte was het van-het-kastje-naar-de-muur gestuurd worden bij de (gemeentelijke) instanties. Het is intriest dat de overheid het ouderen zo moeilijk maakt. Bejaardenhuizen zijn weggesaneerd, op noodzakelijke hulp is bezuinigd, informatie is versnipperd en obsoleet. 

‘Waarheen leidt de weg?’ Je moet er niet te lang bij stilstaan, maar: wie wordt de reddende engel van mijn (kinderloze) generatie als die hulpbehoevend bejaard wordt?

NB Q. woont inmiddels op een prachtplek: een kleinschalig particulier wooninitiatief. Daarover een volgende keer.