een gedeelte van de rouwpost
Het Zorghuis waar Pappi de laatste vier jaar van zijn leven heeft doorgebracht, voelt vertrouwd. Iedereen verwacht dat het moeilijk voor me is, maar omringd te zijn door zijn huisgenoten en lieve verzorgsters die hem van nabij hebben meegemaakt en hem een warm hart toedragen, geeft me juist rust. Dat 'zijn' kamer nu bezet is door een intern verhuisde bewoonster deert me niet: diegene die ik liefhad zit er niet meer in. Zelf neem ik niet het initiatief om het over hem te hebben sinds hij gestorven is, maar er is geregeld iemand die aan hem memoreert. De beloofde zon blijft uit. Door het dichte wolkendek is het drukkend. Mini-me moet nu vragen hoe het weer zich verhoudt. Zij: 'Toen de tuinman er nog was, wist ik wanneer het wel of geen windvrij buitenzitweer was.' Leuk hoe bewoners en ook verzorgsters Pappi aanhalen: iedereen heeft eigen mooie herinneringen. Tante Poes: 'We trokken ons allemaal op aan je vader zijn zelfredzaamheid. Nu hij er niet meer is, zijn we allemaal sullen.' 'Kom kom', is mijn verweer. 'Ja', beamen ook andere dames, 'Je vader was een voorbeeld hoe je ook waardig oud kunt zijn.'
Nogal wat reacties van: 'Jouw vader gestorven? Ik dacht dat hij, zo'n statige man, er altijd zou zijn.' Alsof hij het eeuwlige leven had. I wish. Digitale berichtjes en condoleancekaarten - en bijgestopte handgeschreven briefjes - bevatten lieve en leuke persoonlijke herinneringen. 'Hij was een markante man' hoor en lees ik vaak. Sjimmie vraagt of Pappi zich zo bij ons voegt: 'Is hij nog in de tuin?' Ik krijg het niet over mijn hart om de toch al sentimentele bewoner (weer) de harde waarheid te vertellen. Wat ik wel geantwoord heb, is verloren gegaan. Ergens brandt een lichtje. Sjimmie klopt met zijn hand op de zitting van de lege stoel naast hem: 'Kom gezellig bij mij zitten, dan mag je me Skippy noemen.' Zo empathisch. Ik klap even dicht (Skip is de naam van mijn overleden hondenlieveling; hoe Sjimmie aan zijn naam komt?) adem diep in en herstel: ik ben hier voor de joeks. Tante Leen wiegt uitnodigend mee met haar favoriete polka's vertolkt door de Kermisklanten. Ze kijkt me lief aan. Ik zet het geluid harder en haak in.