Regelmatig heeft het Zorghuis vacatures in de aanbieding. Ditmaal ziet Margrietje de kans schoon voor een bijverdienste. Op het zitje naast het kleinste kamertje staat een leeg schoteltje.
Het doet me denken aan de toiletjuffrouw bij de V&D in de jaren zestig en aan mijn allerliefste (overleden) collega bij het Limburgs Museum die die ene keer stiekem in de hal bij de toiletten rookte - het was zo druk dat we geen tijd kregen voor echte pauze. Ria hield een wit porceleinen hotelschoteltje in haar rechterhand om de as op af te tikken. Een bezoeker die het toilet wilde bezoeken, trok vlot haar portemonnee en legde er 50 eurocent op. We konden samen als schoolkinderen giebelen en ook nu plasten we bijna in onze broek van het lachen. Hoe toepasselijk.
Terug naar Margrietje in het Zorghuis. Ondanks dat het toilet onbezet is, neemt ze plaats op de stoel en bekijkt ze aandachtig het schoteltje dat op het bijzettafeltje erlangs staat. Ik leg er vlot een duppie op. Ook zij herkent het uitgestorven beroep van toiletjuffrouw. Ze giert het uit: ‘Nou maar hopen dat er wachtrijen voor de wc ontstaan. Ga ik door dat centenbakkie op mijn oude dag nog rijk worden!’
uit: PauwPraat