PappI's verwarde gedachten sturen hem aan. Al het (ont)roerend goed wordt in het kastje achter hem gepropt. 'Wil je de kamer wat leger, zodat er minder prikkels zijn?', vraag ik. Pappi ontkent dat hij iets te verbergen heeft. In zijn beleving is dat ook de waarheid. Door zijn kamer te veranderen en een stoel en het theewagentje te ruimen, creëer ik rust en plaats. Van de sta-op stoel heeft pappi voor de tigste keer de transformatorkabel verstopt en de afstandsbediening afgekoppeld. Ik laat het voorlopig zo,omdat hij aangeeft comfortabel te zitten.
Nu hij met zijn fysieke gezondheid kwakkelt, heeft hij moeite met opstaan uit de zithouding. De snoeren sluit ik weer aan. Tot mijn verbazing blijven ze liggen, waarschijnlijk omdat het theewagentje ze niet meer in de wielen rijdt. Echter de sta-op functie blijft ongebruikt. Ik druk de afstandsbediening in zijn handen en demonstreer de twee knoppen: kiepen en achteroverleunen. Pappi moet het diverse malen zelf proberen. 'Da's geweldig. Wat een uitvinding', zegt hij over het mechaniek van de stoel die al een jaar of zeven zijn trouwe vriend is.
Achterovergeleund vraagt hij of ik de tv aan wil zetten. Ik druk de afstandsbediening in zijn handen. De twee afstandsbedieningen houdt hij als de pistolen van een cowboy in het Wilde Westen vast. Het duel kan elk moment beginnen: wordt het zappen of 'afgeschoten' worden? Het idee alleen al werkt op mijn lachspieren. Mijn hoofd geeft hem een hint naar (voor hem) links. Maar pappi is in control. De duelhouding geeft hem net dat beetje stoerheid. Hij kijkt naar beiden, drukt daadwerkelijk de tv aan en kraait van plezier: 'Jij zag me al gekatapulteerd worden he.'
Pappi en zijn huisgenoten zijn elke dag te volgen op Facebook Zorghuis Nederland