De mens is niet gebouwd voor de eeuwigheid. Behalve Reina. Met de onvermijdelijke eindstreep in zicht ratelt ze onder het nagels lakken of ze daarmee haar levensduur kan rekken. Ze blijft er, nadat het kwastje een nagel zomers oranje heeft gekleurd, bij dat de lak meteen droog is. Een bof dat ze zo druk praat, waardoor ze niet op haar vingers let die ik stevig in het gelid houd. Eigenlijk vindt ze gelakte nagels ijdeltuiterij. Hardop in gedachten: 'Inbeeld noemen mijn collega's dat.' Onopzettelijk spoelt ze terug in de tijd.
Reina tegen mij: 'Ik ben er ooit op mijn zestiende mee begonnen om van het nagelbijten af te komen - vanaf die leeftijd was het geoorloofd om je lippen te stiften en je nagels te lakken. Als kind beet ik al op mijn nagels. Mijn papaatje gaf me dan een pets op mijn vingers. Als mijn mamaatje het zag, verfoeide ze me om vervolgens het liedje van Louise in te zetten, wat ik verplicht mee moest zingen omdat dat zou helpen. Godskolere wat had ik daar de pest aan. O ja, nu ik eraan denk, nachten heb ik wakker gelegen omdat ze me ook bang maakten met de leugen (nu weet ik dat het gelogen is) dat je van nagelbijten de tering [tbc] kon krijgen.
We waren zo bleu vroeger, alles konden ze ons wijs maken, daarom zijn de meeste collega's ook nog steeds bang voor het vagevuur en de duivel. Ik niet! Ik ben van het geloof gevallen. Ik geloof wel dat er iets is, maar niet in de overstap naar de hemel (of hel) die ons werd voorgeschoteld. Ach, het zal mijn tijd wel duren.' Goedkeurend beziet ze de gladde gelakte nagels. Exact een seconde houdt ze haar adem in. Uit nostalgie wil Reina toch over vieze Louise zingen. Met een stem die haar hoge leeftijd verraadt zingt ze feilloos de tekst die ze menigmaal ten gehore heeft moeten brengen in haar jonge jaren.
Een Saar snapt wat nodig is!