Een snikhete dag in mei. In de keuken de klassieke geur van groentesoep met ballen. Ons gesprek kabbelt onder het bereiden van het middageten luchtig voort. Ik zit met een mandje te schillen aardappelen op schoot. Myrthe vraagt naar mijn leeftijd. 'Bijna zestig. En u?' antwoord ik. Myrthe: 'Ik geloof dat ik 95 ben.' Het klopt wat ze zegt. Ik spring op om de geschilde aardappels af te spoelen. Ik bedenk me ineens: 'Als u uw leeftijd omdraait, zijn we allebei even oud of jong (het is maar hoe je het bekijkt): 59!' Myrthe vol ongeloof: 'Ben ik echt al 59? Mijn kinderen zijn nog kleuters! En sinds twee dagen voel ik me sowieso al twee jaar ouder.' Haar opmerking doet me glimlachen. Waarom ze zich ineens ouder voelt, weet ze niet en ze stapt over op: 'Wat is het heet vandaag.' Moi breedsprakig en beeldend: 'Het is net zo heet als op de dag van mijn geboorte. Het was om twee uur 's nachts zo heet dat mijn mam mij eruit zweette. Floep, daar gleed ik.' Lol. Ze slaat van pret met de handen op haar knieën: 'Ik zie het helemaal voor me.' In haar kruis voelend alsof al haar bevallingen van recente datums zijn: 'Ik heb acht kinderen gebaard en heb nergens last van. Volgens mij was het toen koud. Dat moet wel.' Ik reik haar de vergiet met sperzieboontjes aan: 'U bent een kranige tante. U kunt vast ook deze boontjes (rengen en) doppen, dan braad ik onderhand het stoofvlees aan.
Een Saar snapt wat nodig is!