Vroeg in de ochtend knikkebollen de 'muurbloempjes' na het ontbijt in hun relaxfauteuil. Wanneer twee dames in rolstoel tegelijk op de porseleinen pony moeten, nemen twee verzorgsters degene met de dringendste boodschap (nummer 2) mee, de ander krijgt de koninklijke rijtoer om de wachttijd te veraangenamen. We voeren een toneelstukje op dat nooit verveelt, want iedereen geniet van z'n fifteen minutes of fame.
De rolstoel is de gouden koets die door de huiskamer paradeert. De muurbloempjes zijn het oranje gepeupel langs de route. TT, de Frêle Freule of Mutti spelen afwisselend voor the queen mum. Voordat we de route afleggen, oefenen we de majestueuze discrete wuifhand, met de muurbloempjes wordt het zwaaien gerepeteerd. Wanneer het defilé langs het publiek rijdt, wenkt de 'koningin'.
Wanneer ze te enthousiast zwaait, vindt de 'regisseuse' dat het overnieuw moet. Haar armen scharen als een royaal filmklapbord. Dat werkt op de lachspieren en niet op de blaas. De tijd wordt vol gereden. Dat koningin Mutti dringend naar de plee (oud-geld-term voor toilet, vraag maar aan Jort) moest, is ze zowat vergeten. Net als vroeger in de schoolklas, stak ook de helft voor een welkom intermezzo de vinger omhoog, nadat de eerste een plasje was wezen plegen. Mutti: 'Waarom doen we dit?' Moi: 'Nou, mochten de koning en zijn gemaal naar Tegelen komen, dan zijn we voorbereid.' Mutti die allang op de pot had gekund: 'Laten we nog een keer oefenen dan.'