zaterdag 30 december 2023

WINTER FEVER ARENA

winter fever arena

Ons zusterkoor Forever Young Leudal treedt in Roermond op staat in een binnengehaalde e-mail. Ik pak spontaan de bus die me praktisch voor de deur van  het winter fever event in het glazen huis aflevert. In hun hart nog jonge meisjes en jongens met een gemiddelde leeftijd van 72 brengen enthousiast classics uit voornamelijk de jaren zestig en zeventig ten gehore. Het klinkt prachtig en aanstekelijk in de van de slopershamer geredde antieke muziekkapel. De meervoudig getalenteerde dirigente verbindt uitbundig koor en publiek. Dat is entertainen!

Het publiek bestaat uit voornamelijk opa's en oma's met kinderen en kleinkinderen op roze rollerskates, want rolschaatsen kun je ook in het glazen huis. Het leuke van ergens solo naartoe gaan is dat je makkelijker andere mensen ontmoet. Ik stel me voor aan enkele koorleden. Ze waarderen het dat een zusje zo'n reis maakt voor hen. Ik hoor ook een spannend primeurtje: in 2024 is er een gezamenlijk concert gepland. 

Naast mij een mevrouw met heldere lichtblauwe ogen die ik herken uit de bus hiernaartoe. Mevrouw, ex-kerkkoorlid is na een verplichte pauze door corona niet meer bij stem, vindt ze zelf. Het swingende koor (en misschien een beetje mijn enthousiasme) krijgt haar aan het klappen en zingen. Ze geniet en ik hoop dat dit helpt om het zingen weer op te nemen. Ze kent alle teksten van buiten en vertelt bij elk intro direct de naam van de zanger/groep; popprofessor Leo Blokhuis verbleekt erbij. Zij geeft me tips waar leuke bandjes uit de regio optreden. Top!

Rechts naast me een gemixte groep Duitse muziekliefhebbers. Ze zingen ook alle nummers hartstochtelijk mee. Het is evident revival muziek voor hen. Als ik applaudisseer zegt een van hen: 'Wij zijn dol op deze muziek. Ondanks dat we veertigers zijn. We hadden dolgraag de sixties en seventies mee willen maken. Om nu de generatie die Woodstock daadwerkelijk heeft meegemaakt te ontmoeten en die songs te horen zingen, bezorgt ons Gänsehaut. Wirklich ganz toll!' Natuurlijk waren wij babyboomers niet allemaal  augustus 1969 in Bethel NY, maar ik laat ze in de waan en glimlach geamuseerd; wij voelen ons jong, maar we zijn relikwieën uit de oudheid. 

Geregeld komt een schattig ouder krieltje vanaf de viptribune omlaag om met mij te dansen. Ik dans met haar en ze vraagt geregeld naar mijn naam en mijn adres. Na een overpeinzing zegt ze haar naam en haar adres. Die zijn identiek aan de mijne. Mijn Alzheimer-alarmbellen rinkelen. Zeker als ze me zegt te kennen. Ze zoekt duidelijk houvast en ze blijft in de buurt tot het einde van het concert. Na afloop zie ik dezelfde mevrouw die haar bij aanvang van het optreden heeft afgeleverd. Ze heeft haar mogelijk gedropt en is zelf even gaan winkelen of zo? Ze zwaait vrolijk en het lieve dametje zegt: 'Die ken ik!' 

Ter afscheid lovende woorden tegen enkele koorleden die ik van te voren kort gesproken heb. Met een beslagen en bedruppelde bril stap ik door de stromende regen over glanzende kinderkopjes. De trein reed stipt op tijd - dat zal je altijd zien - en ik zie 'm voor mijn neus wegrijden. Op een winderig, nat en verlaten perron wacht ik op de volgende. Het was het waard.

donderdag 28 december 2023

POW WOW

powwow

POW WOW speelt op 8, 9, 10 en 11 januari in De Maaspoort in Venlo: een levenslustige voorstelling over de zorg voor onze ouderen en elkaar. Via de voorstelling gaan de makers in gesprek mét en óver onze Venlose ouderen, over ieders laatste levensfase en de toekomst van ons zorgsysteem. 

Theatermaker en cabaretière Minou Bosua bevraagt hoe wij, vanuit verschillende overtuigingen, culturen en tradities, zorgen voor onze ouders, ouderen en elkaar. Wat vinden we vanzelfsprekend en wat ervaren we als een opgave? Waar botsen onze overtuigingen en wat kunnen we van elkaar leren? 

En bovenal: wat vinden onze ouderen daar eigenlijk zelf van? Speciaal voor dit project richtte MINOUX een heuse Venlose Bende van Alzheimer op waar ik deel van uit mag maken - heel apart om voor het eerst in het theater te staan. We zijn een horde dansende ouderen, die hun mening en vragen delen met het publiek. Het is de bedoeling dat de interactieve voorstelling leidt tot verbinding, nieuwe inzichten en dit actuele vraagstuk bespreekbaar maakt.

Alle vijf de voorstellingen zijn uitverkocht

woensdag 20 december 2023

PURE NOSTALGIE

 kaarsjes brandweer

Is dit de start van een nieuw project? IK mocht in zoveel opdrachten/projecten over ouderen schrijven, waarom niet eentje over mijn eigen gekleurde herinneringen nu ik senior ben?

Ik oefen kerstliedjes voor een kerstoptreden van ons seniorenrockkoor Forever Young. Onder andere merry xmas everybody van Slade (1973) waar mijn broer groot fan van is. Geen wonder dat ik in een soort van kerstspirit verdwaal en terugdenk aan kerstmis in onze jeugd.

Het was in december vlak voor kerst waarin Slade dat bewuste kerstnummer uitbracht. Mijn ouders waren een zeldzaam dagje uit. Mijn tienerbroer paste op zijn 9-jarige zusje. Ik dus. Favoriet kerstornament was de engeltjesmobile. Als de kaarsjes brandden, draaiden de engeltjes door de warmte rond en tikten tegen de belletjes. Intrigerend en magisch tegelijk en ik kon daar uren naar kijken. 

Natuurlijk mochten wij als kinderen geen kaarsen aansteken zonder toezicht van mijn ouders. Mijn broer vond zich volwassen genoeg. We plaatsen de mobile op de hardstenen vensterbank van zijn smalle slaapkamer en schoven de vitrage en oranje gordijnen aan de kant. De wollen Didas dekens op bed lagen voor het grijpen indien ...  Aan alle brandpreventie was voldaan, zou je denken; mijn vader zat bij de vrijwillige brandweer, dus ons was wel het een en ander bijgebracht. 

Zover kwam het niet. In onze beleving was het slechts een paar minuten, voordat de brandweer met loeiende sirenes voor ons huis halthield. De achterburen met twee dochters met vuurrode haardos die ons met 'vuur' hadden zien spelen, hadden niet eens de vlammen afgewacht, maar meteen alarm geslagen. Erg flauw, vonden wij. Ik kan me niet meer herinneren hoe de brandweer en later onze ouders, reageerden. Iets met verdrongen herinneringen of langetermijngeheugen?

Ik raadpleeg mijn broer. Bij hem komen minder spectaculaire herinneringen en andere details bovendrijven. We - of beter gezegd hij - hadden beter moeten weten. Mijn broer, mijn moeders lieveling, kreeg (quasi) op zijn donder van onze zachtaardige mams. Ik neem gemakshalve aan dat mijn vader niet op de hoogte is gebracht, anders was het kolenhok in die tijd een gepaste strafmaatregel.

WARME WENSEN

 gouden hart

De mooiste tijd van het jaar, is de tijd met elkaar.
Beleef je gouden jaren bij: Warm Hart Zorghuizen