Op latere leeftijd werden mijn echtgenoot en ik toch nog verblijd met een pracht van een dochter. Mijn man was 15 jaar ouder en ik weet nog dat ik dacht: als hij er niet meer is, heb ik haar nog. tijdens een buitenlandverblijf bleef ze aan de man in haar leven hangen. Ik gun haar alle geluk van de wereld, maar ik voelde me zo verlaten. 'Kindervliegen uit', zeiden kennissen. Jullie hebben makkelijk praten, dacht ik dan, met je kinderen en hun gezellige gezin zowat om de hoek.
Toen mijn lichaam me ook in de steek liet en ik de deur niet meer uit kon, zag ik het leven niet meer zitten. Mijn dochter bood aan om bij hen in trekken. Maar naar zo'n vreemd land verhuizen, waar ik de taal niet machtig ben en zij hele dagen van huis is voor haar werk ... Wat moet ik daar?
Een behulpzame mevrouw van de thuiszorg kende het Zorghuis waar ik nou een poosje woon. Door de kleinschaligheid kent iedereen je zo en raak je gauw ingeburgerd. Voor mij voelen de verzorgsters haast als familie. Eén is heel speciaal voor mij omdat ze me doet denken aan mijn dochter op die leeftijd. Dat vertel ik haar niet, maar ik hoop dat ze hier nog lang blijft. In ieder geval tot mijn dagen zijn geteld en ik herenigd word met mijn echtgenoot.
