woensdag 22 mei 2024

TROOSTTAAL

 troosten

Troosten bij groot en klein verdriet. Hoe je troost ligt aan de situatie, aan hoe goed je die persoon aanvoelt en wat je relatie tot elkaar is. Zelfs humor kan een handje helpen.

Zijn woorden wel altijd nodig als iemand verdrietig is? Een lief gebaar in de vorm van een knuffel, even je hand op die van de ander leggen of met 'een kusje erop' zoals bij kinderen kan al voldoende zijn. Het mondeling verwoorden van zielenpijn kan helend werken. Door iets hardop te zeggen, worden visuele eigenschappen van je hersenen geactiveerd. Oprechte interesse tijdens een goed gesprek met een vertrouwd persoon zonder dat diegene zijn eigen mening ventileert of ongevraagd advies geeft, kan voor opluchting zorgen. 

Voor wie graag de pen pakt, kan zijn verdriet op papier verwoorden door het van zich af of naar zich toe schrijven. Onderschat de kracht van schrijven niet. Je diepste gedachten aan papier toevertrouwen en nalezen kan heel verhelderend werken. Tevens fijn als je je verhaal aan een ander kenbaar wilt maken en je moeite hebt met uitspreken ervan.

Met iemand (anoniem) praten van buiten je eigen kring kan juist fijn zijn en minder beladen. Een professional waar je je verhaal kwijt kunt of ervaringsdeskundige die hetzelfde heeft meegemaakt kan je geruststellen of waardevolle inzichten verschaffen. De luisterlijn is betrouwbaar en 24/7 bereikbaar voor een goed gesprek of een luisterend oor: 088 - 07 67 000.

donderdag 16 mei 2024

VERSLAKKEREN

 boeddha

Pappi was dol op de natuur. Bloemen en planten hoorden geworteld in de grond, vond hij. Bloemen in een vaas waren dus uit den boze. 'Als je een bloem plukt, sterft-ie. Dus als je van bloemen houdt, laat je ze leven', hoorde ik meer dan eens. Ik vond het altijd een originele en ware invalshoek. Nu lees ik dat Buddha die wijsheid ook al bezat. Ik geniet van de bloemen in mijn tuin en durf ze pas af te knippen als ze uitgebloeid zijn. Een verwelkte bloem en over zijn hoogtepunt heen is immers een triest gezicht. Verslakkeren (slap hangen) noemden we dat in het Zuiden, herinner ik me nu. Echt zo'n vergeetwoord dat overeind moet blijven.

vrijdag 3 mei 2024

WAPPERENDE DRIEKLEUR

 

4 mei
Op 4 mei herdenken we de slachtoffers en hangt de vlag halfstok. Na zijn overlijden in 2020 heb ik als eerbetoon het stokje van pappi overgenomen. 'We zijn het aan de gesneuvelden verplicht om wat van ons leven te maken en goed te doen en op Dodenherdenking eren we hen met 2 minuten stilte', aldus pappi, proud oud-marinier. 

5 mei
Vrijheid is niet vanzelfsprekend. 'Vrijheid is het grootste goed en om die te behouden offeren zich ontelbare mensen op', zei pappi. 'We eren hun dapperheid door het leven te vieren.' Daarom wappert op 5 mei de Nederlandse driekleur aan onze gevel.

OVERLEVENDE

survivor

nu weet niemand meer hoe ik met mijn pop Roosje speelde
er is niemand meer om mijn vroegste herinneringen met me delen
                                   
Twee regels uit een dochtergedicht over haar recentelijk overleden moeder. Ze schieten me te binnen als ik op een vaste cliënte pas - de weduwe bezoek ik driemaal per week - die in een soortgelijke situatie verkeert. 

Delicate zakdoek met gehaakt randje in haar hand. Rood geaderd oogwit. Vochtige ogen. Mevrouw heeft gehuild voor ik kwam. Ik neem in de gestoffeerde stoel naast haar plaats en wacht af welke kant we op kunnen. De stilte doet zijn werk. Zij vertrouwelijk tegen mij: 'Weet je wat ik het ergste van overleven vind?' Ik schud van nee. 'Dat iedereen die je kent dood is. Je bent niemand meer.' 

Zij: 'Ik droomde over mijn man. Dat denk ik althans, want ik weet alleen dat hij jong gestorven is. Verder heb ik geen tastbare herinneringen. Ik heb geen gezicht meer bij hem, waarom hij stierf, of hij lief voor me was, wat hij voor beroep had, hoe we elkaar ontmoet hebben ... En niemand kan dat bevestigen of ontkennen, want iedereen van vroeger dood is.' Nuchter: 'Ik weet geeneens hoe IK eruitzie en wat ik voor mens ben.' Ik streel zachtjes haar wang en vertel haar hoe leuk ze is. Het is vaak de aanleiding om 'het familiealbum' voor de dag te halen.

Er zijn tig oplossingen om verdrietige situaties te verlichten of te verluchtigen. Met humor, omzeilen, er dieper induiken en inventiviteit. Ik koos bij haar voor een fake familie. De verzamelde dossierinformatie over mevrouws geschiedenis bleek vrij summier. Door 'vraaggesprekken' tijdens onze middagen kwam ik achter een deel van haar leven: karakter, normen en waarden, tradities en gewoontes, hoe ze woonde, wat ze meemaakte, wat ze leuk/lekker vond en wat niet. Dat 'niet' wisselde nog weleens. Ik beschreef het allemaal. 

In een container vond ik tussen de complete inboedel van een sterfhuis nostalgische foto's. Bij de voor haar geselecteerde familiefoto's mocht mevrouw vertellen wie 'haar familielid' was. Zo vergaarde ze een mamma, oom Lee, nichtje Odette en vijf broers, behalve een echtgenoot. Wat had ik hem graag 'ontmoet'. De foto's plakten we in een oud album (uit mijn privébezit) waar de naam en een eventuele opmerking ('Dit was nadat we op de kermis waren geweest.') bij kwamen te staan. Het fake familiealbum bezorgde haar een verleden, vulde haar eenzaamheid op en leidde af van de Grote Vraag over haar man.