vrijdag 30 maart 2018

TEMPS PERDU



Oude bomen moet je niet verplanten, luidt een achterhaald spreekwoord. Buuf en haar kwakkelende echtgenoot beleven samen een gouden tijd dankzij hun intrek in het Zorghuis. De dagelijkse beslommeringen worden uit handen genomen en meneer wordt verzorgd. Ze kunnen zich volledig wijden aan elkaar, de muziek en de kunst. Ze spellen de krant van voor naar achter, becommentariëren het journaal en lossen kruiswoordpuzzels op. Hij speelt een moppie op de viool. Zij boetseert, schetst, of schilt een appeltje voor hem. Twee zielen, zo vertrouwd.

Op het terras nodigen we Buuf uit om bij ons tafeltje aan te schuiven. Ze is sinds enkele maanden weduwe en het leven biedt momenteel voor haar geen toekomstperspectief. In je eentje de eenzaamheid trotseren is de tragiek van de  oudere generatie die na een door dik en dun diamanten huwelijk door de dood gescheiden wordt.

Kwalen steken de kop op. 'Mijn ouwe lichaam geeft op. Ik ben versleten', stelt ze tegelijk droevig en nuchter vast. Ik vind het best als het een dezer dagen afloopt.' Heftig om haar dat voluit te horen zeggen, ook als is ze bejaard. Maar ik kan me er wel iets bij voorstellen. Verlies veroorzaakt heftige emoties. Ik knik meelevend: woorden zijn overbodig. Opbeuren is hier totaal misplaatst. Rouwen is een verwerkwoord, las ik ergens. Buuf bevindt zich momenteel op een plek waar de zon zich niet laat zien. Het is verdomd moeilijk om goede vooruitzichten in het leven te roepen als je belegen bent. In de voorbije tijd doorliep ze de vijf fasen van rouw: ontkenning, opstandigheid, overcompensatie, verdriet en somberheid, en tot slot: aanvaarding. 

Vandaag de dag krabbelt ze kranig overeind en verheugt ze zich weer op kleine dingen. Ze bloeit op door de bezoekjes van haar kinderen kleinkinderen, en de zusters die haar blijven betrekken bij de activiteiten. De dagstructuur biedt houvast. Haar levensmoed is terug. Ze maakt een witz als ze uit haar kamer komt. We giechelen erom. Tegenwoordig zit ze voortdurend aan haar secretaire. 'U bent goed bezig', pols ik. 'Ja, ik kom de dagen goed door', bekent ze bijna glunderend tevreden. 'U maakt me nieuwsgierig. Bent u uw memoires aan het schrijven?', hengel ik. 'Nee nee, ondanks mijn roestige vingers heb ik mijn oude passie weer opgepakt. Kiek mar as ge wilt In het 'atelier' ligt een vochtige aquarel op het bureaublad, her en der staan sets kunstige kleikopjes van voornamelijk dieren. Ik informeer of ze nog opdrachten aanneemt. 'Nieje, ik doe alleen wat ik leuk vind. Later als ik groot ben heb ik nog tijd genoeg om te doen wat anderen willen! 

donderdag 29 maart 2018

KOPZORGEN


We wandelen de zonnige tuin in. Een van de terugkerende thema's is geld of beter gezegd: vermeend geldgebrek. Pappi vergeet keer op keer dat hij een lopende rekening heeft en een (virtueel) gevuld spaarvarkenRegelmatig twijfelt hij of hij zijn verblijf kan betalen en hoe dat met eten moet: 'Ik heb niets in huis. Ik heb geeneens een koelkast.' Elke keer verzeker ik hem dat hij zich geen kopzorgen hoeft te maken en dat alles betaald is. Honger hoeft hij niet te lijden, want voor zijn natje en droogje wordt gezorgd. 

'Maar wie betaalt dat dan? Ik zie nooit contanten en een spaarbankboekje heb ik ook niet. Ik krijg er hoofdpijn van', zucht hij. 'De Boerenleenbank', doe ik een poging. 'Je bedoelt de Rabobank', weet hij te vertellen. Juist ja, (dat weet hij dan wel) van daaruit betaalt de computer alles. 'Ik snap het niet. Echt niet', pappi doet zijn pet af en krabt zich op zijn kruin. 'Maar weinig mensen begrijpen computers. Je hoeft je geen zorgen te maken, ik regel alles. Dat weet je toch?' vraag ik. 'Ja, daar ben ik zo blij mee, want ik zou echt niet weten hoe het dan moet ', slaakt hij nog maar eens een zucht.

Pappi sleept zich voort. Hij is moe, moe. Beweging en afleiding zijn goed voor hem, anders gaat zijn conditie verder achteruit. Ik reik hem de schoffel aan, zelf neem ik de hark. Na een perk buigt hij achterwaarts: 'Ik voel mijn rug en ik ben moe.' Hij illustreert het door nogmaals achterover te leunen. 'Dan scheiden we ermee uit en gaan we banken met een kop thee', zeg ik resoluut. 'Maar heb ik dan voldoende bij elkaar geharkt om alles te kunnen betalen', vraagt hij. 'Ach lieve schat, je hebt AOW en een pensioen van het Spoortje. Bijbeunen is niet aan de orde. In de tuin bezig zijn doe je voor je plezier.' Pappi: 'Dus iemand die luiwammest, verdient hetzelfde als ik?' 'Dat klopt', lach ik. 'Dan leg ik het bijltje er nu bij neer', pappi overhandigt me demonstratief de schoffel. Hem lichtjes op de hak nemend: 'Wat ga je dan doen met al die vrije tijd?' 'Me vervelen en stijf worden', lacht hij. Ik: 'Dus ...?' 

dinsdag 27 maart 2018

WERELDMUZIEK

Foto: Tineke Buskes

De Sjmoelsjuuvers wachten gespannen op een paar laatkomers. De leden, allen rijpe rockers of hedendaagse hippies, verruilen hun oefenlokaal voor een repetitie in het Zorghuis. 'Wij hebben dus de première van deze aanstekelijke mondharmonicalisten, dames en heren!' Na de bevlogen aankondiging vraagt spreekstalmeesteres 123456789Tieneke om een welkomstapplaus. De opgewekte Rakkertje weigert te klappen. Ze smoest: 'Laat ze eerst maar eens wat horen.' Gelijk heeft ze. 

Met de twaalfkoppige koppige formatie reist het publiek mee over zowat alle continenten, terwijl ze weggezakt in de kussens van hun luie stoel zitten. Van the Beatles (obladi, oblada) tot John Denver (country roads), van Bette Midler (the rose) tot Peter Alexander. Bij de Schneewalzer warmt het publiek helemaal op - Duitstalige muziek is overduidelijk favoriet. Iedereen geniet op zijn eigen manier: meetappen, tafeltrommelen, zwaaien naar een bekende muzikant of zuster, twinkelende of mijmerende gesloten ogen, dansende armbewegingen, (fonetisch) meezingen of playbacken. Niet onbelangrijk in de pauze worden canape's met beenham, eiersalade en kip kerrie (het is tenslotte bij Pasen), en zoute borrelhapjes aangeboden door (vrijwillige) medewerksters die zelfs voor mensen op onbereikbare plekken onder de tafel doorkruipen. Pappi johoot met uithalen en mevrouw P. en H. sjansen met de vrolijke gitarist. Wat een wereldoptreden! 

Veel te vroeg is het voorbij. Bij een advocaatje met slagroom, pijpje Brand, of glaasje wijn komt er nog een gezongen toegift (Geneet van het Laeve). Een solist die niet van ophouden weet, bekoort de toehoorders met zijn dubbele mondharmonica bij de tafelsetting. De relaxhoek krijgt een prachtig privé concert in kleinere kring. Het kan niet op. De jamsessie in folkachtige sfeer brengt het Woodstock Folk Festival wel heel dichtbij. Kunnen we de Sjmoelsjuuvers een groter compliment geven? De muzikale afsluiter verlaat, geheel in stijl, op een rollator de zaal. Het was werelds! Petronella die de taxikilometers er voor dit jaar al bijna doorheen heeft gejaagd, kan meerijden met de eega van een tijdelijke bewoonster. Als ze haar menneke ter afscheid stevig zoent, vraag ik of hij niet jaloers is dat ze met een andere man naar huis gaat. 'Dat had je nou niet moeten zeggen!'

maandag 26 maart 2018

THEEZAKJES


Vroeg in het voorjaar. De tuinman op zijn spiksplinternieuwe klompen maat 45, gaat geheel op in zijn tuinerietjes. Druk in de weer met het verplaatsen van de plantenschotels voor de hosta's is hij afgesloten van de causerie. Vrouwen onder elkaar in de patio. Op tafel halfvolle glazen Dubbelfriss. Gespreksstof van de bejaarde dames: het fraaie weer, eindelijk naar buiten net als de koetjes en kalfjes. 

De dochter van mevrouw P. heeft het met haar moeder over kleding. Wat vindt mam comfortabel om te dragen, welke kleuren heeft ze in gedachten voor de lente en wat staat vrouwelijk. De altijd charmant geklede en gekapte mevrouw P. tuit bespiegelend haar dunne lippen, trekt onverschillig haar smalle schouders op en doet er het zwijgen toe. Er valt uit te begrijpen dat ze dik tevreden is met haar personal shopper. De dochter vertrekt naar haar kamer om de linnenkast uit te mesten. Wat vervangen moet worden kan gelijk mee naar de textielcontainer. Huh? 'In de Zak van Max', verduidelijkt de dochter. Haar moeder knikt goedkeurend.

Terug op het terras somt de dochter op: nieuwe topjes, een onderfleur met pijpjes en een soepel vallend ensemble voor Pasen. 'En een bh', vult de ranke mevrouw P. rap aan. Haar slanke handen vormen op borsthoogte kommetjes: 'Voor onder strakke truitjes om de boel wat op te hijsen.' De dochter is louter voorbereid op pen en papier. Ze gaat tevergeefs op zoek naar een centimeter. Het stukje sisal dat uit de jaszak van de tuinman bungelt fungeert als meetlint. De staken gaan in de lucht, het touwtje onder de oksels door. Bij de overlapping wordt een knoop gelegd. Er ontspint zich een tweede conversatie: erwtjes, koplampen en theezakjes komen voorbij. Gegrinnik. De dochter draagt de materiaalkeuze aan: kant, glad en naadloos. 'Huidskleur, dat past bij alles, beslist mevrouw P. droogjes.

zaterdag 24 maart 2018

MYSTERY GUEST



Met de wachtlijsten voor verzorgingshuizen biedt de een zijn dood, de ander eindelijk een eldorado. De vers binnengekomen heer G. kijkt met zijn boezemvriend die verdacht veel weg heeft van de vertolker van Bassie, in de recreatie de kat uit de boom. Ik stel me voor als de dochter van de tuinman, dat beklijft beter dan mijn naam. Daarbij geef ik aan dat meneer het mannengehalte opvijzelt. 

De twee doen me enigszins denken aan het komische duo Johnny en Rijk. Meneer G. speelt Rijk, de aangever die de lach moet inhouden, wanneer Johnny de grappen uitserveert. Bassie is de vitale gangmaker en de prater van de twee: 'Dat er hier veel dames rondlopen [ik dacht voorwaar dat hij chickies ging zeggen], was ons al opgevallen. Rijk krijgt het hier wel naar zijn zin.'  Een eensgezinde knik. 'We kennen elkaar al meer dan 90 jaar. Exact hier in de voormalige bewaarschool hebben we ons als ventjes van vier in de zandbak vermaakt. Met het uit die kleuters ontstane vriendenkwartet hebben we, och jongens, zo'n schik. J. is ons kortelings ontvallen. De vierde, nu dus derde, man woont zelfstandig. Rijk heeft al in menig bejaardenoord vertoefd.' Bassie noemt ze vlot allemaal op. 

Ik: 'Verkast u zo dikwijls om zodoende bij elkaar te komen wonen?' Rijk staart naar de handpalmen in zijn schoot, blikt opzij naar zijn buurman.  De ondeugd straalt van de kwajongens op leeftijd af. Bassie trekt het jasje van zijn maatkostuum strak en gaat er recht voor zitten: 'Kijk, mevrouw het zit zo. Alle locaties zijn door ons op ontspanningsmogelijkheden getest. We houden van reuring en van Duitstalige muziek. Daarom willen we juist NIET bij elkaar wonen. Het Zorghuis is fameus om de vele activiteiten en waar ik woon is om de twee weken wat te doen. Zo verdubbelen we het aanbod. Als er bij mij entertainment is, komen de jongens naar mij. Maandagavond speelt hier in het Zorghuis bijvoorbeeld een mondharmonicagroep. Reken maar dat wij met zijn drieën van de partij zijn.' 'U bent eigenlijk een mystery guest die locaties test', vat ik het samen.  Besmuikte lol. Dat belooft wat! Onder ons gezegd en gezwegen voorspel ik een comeback voor de nieuwe Johnny en Rijk in de gedaante van moppentappers. Om je te bescheuren!

vrijdag 23 maart 2018

PAASHAZEN


De winter mogen we best uit het jaar knippen wat mij betreft. En ik ben niet de enige. Alle zonaanbidders zijn het binnen zitten beu. 25 maart gaat weliswaar de zomertijd in, maar de weersverwachting blijft beneden peil: geen weer om de tuinsets in het Q-park te parkeren. 
'Na Pasen ga ik de tuin weer in', wuift pappi mijn argumenten weg om even te luchten. Ik maak het attentiegebaar met mijn wijsvinger: 'Wacht maar, dat is zo opgelost.' Ik verdwijn in de kelder waar ik de parochiepaashazen traditiegetrouw uit hun nest haal. Op elke hoek tussen de toplaag van de beukenhaag geïnstalleerd, fleuren ze de kale voorjaarstuin op en verleiden ze wandelaars om een volgend pad in te slaan. Een waterig zonnetje breekt door als we samen het eerste voorjaarsrondje doen. Voor pappi is het Pasen. 



donderdag 22 maart 2018

KNUFFELGEHALTE



Ruimschoots voor aanvang van het middagmaal schuiven de gasten aan. 123456789Tieneke sjouwt alvast de waterkaraffen van de pantry naar de eetzaal. Het is overduidelijk dat de nieuwe kok/voedingspsycholoog wat te weeg brengt bij de bewoners. Ook pappi zit er klaar voor. Bij mijn vervroegd vertrek wil ik hem in het bijzijn van zijn tafeldames en -heren een knuffel geven. Mijn grote teddybeer staat altijd op een omhelzing bij het afscheid. Hij weert me nou net niet af, maar echt van harte gaat het zeker niet in het bijzijn van.

'Wil iemand anders een knuffel, het schijnt dat ik er een over heb?' provoceer ik hardop. Drika laat er geen gras over groeien: 'Hierzo!' Ze stoot lachend haar man aan die rechts naast haar zit. Ik knijp zijn schouders 'fijn' tegen die van mij. 'Zijn er nog meer aaibare ouderlingen aanwezig?' daag ik de toehoorders uit. Roosje riposteert met een mooi opgemaakt guitig gezicht: 'Op onze leeftijd ben je niet meer zo knuffelig.' Laat ik nou altijd gedacht hebben dat bejaarden verlegen zitten om een omhelzing!

STEMLOKAAL


Gefeliciteerd! EENlokaal blijft de grootste partij in Venlo.

Stemmen emotioneert me altijd een beetje. A) omdat Nederlandse vrouwen pas een kleine eeuw kiesrecht hebben en B) omdat vrouwen op verschillende plekken in de wereld nog steeds (op velerlei fronten) worden gepasseerd.

Wij stemmen op Luud Pieko, het baasje van Pops grote zus Payka. Pappi is niet fit genoeg voor de gang naar de stembus. Hij machtigt mij onder een voorwaarde: zolang je mijn stem maar aan de winnende partij geeft, vindt ik het best. Daar heb ik voor gezorgd. EENlokaal is en blijft de grootste partij in Venlo! Nu moeten onze verwachtingen de komende vier jaar worden waargemaakt.



Campagneteam C&M hielp een handje mee.



Liever was Luud Pieko nu a la campagne in plaats van met een ijzige wind in een besneeuwd Groot Venlo op campagne. Voor zijn tomeloze inzet, dag in dag uit, voor alle Venlose burgers krijgt onze integere en hardwerkende vriend onze stem!


Geen vertrouwen in de politiek? Voel jij je nog steeds niet gehoord? Ga niet thuis zitten MOKken, maar maak je stem geldig door een vakje rood te kleuren. 



Luud Pieko werkt in Groot Venlo hard achter de schermen aan het motto : Het Kan en moet anders! Daarom zetten we hem vandaag te kijk.

maandag 19 maart 2018

MANDALA


123456789Tieneke heeft mandala's inkleuren op het program staan. Het tijdelijke atelier treffen pappi en ik verlaten aan. Het is net als met een leeg terras, als er mensen aanschuiven, loopt het zo vol. F. deelt de fluwelen wenskaarten uit die de 11 deelnemers een kleurtje mogen geven. We klokken half vier. Tijdens het goedkeuren van de potloden (er staat artist quality op, dus professioneel tekengerei) komen de tongen al los. Drika schetste er in haar jonge jaren met een zachte antraciete B op los. Mevrouw L. had pas tijd voor kleurboeken toen ze op haar kleinkinderen oppaste. Ze leeft zich helemaal uit in pastels. Meneer Demijne kleurt zijn kaart zuurstokroze. Als we de bescheiden man complimenteren, antwoordt hij: 'Ach, ik doe maar wat.' De Witte Dame confisqueert haar lievelingskleur rood. Ze vertelt honderduit over dat mannen een beetje kleurenblind zijn, de burcht van Bouillon die ze in België bezocht, en de aubade van de tuinvogels waar ze zo van geniet. Drika hield vroeger nachtegaaltjes in een volière; dan luister je naar opera. De tuinman vult zorgvuldig en zwijgzaam de vakjes, bij Roosje zien we een ijverig puntje van de tong. W. wordt meermaals aangemoedigd om mee te doen. Petronella krijgt haar kloris zover om om en om te doen. Ze verhaalt over hoe voornamen een zegen of een drama kunnen zijn. Ze had een schat van een man die Wim heette. Toen haar lief-in-spe dezelfde naam bleek te dragen, kon haar geluk niet meer stuk. 'Ik dacht, ik houd het bij Wimmen, altijd goed! Deze is wel wat ondeugender', komt er smoor achteraan. Zo heeft iedereen wel wat te klessebessen.

Er wordt, best opmerkelijk, niet gerept over kwalen. Het klopt dus dat je van mandala's tekenen helemaal zen wordt. Kleur bekennen en opletten om binnen de lijntjes te blijven, brengen ontspanning. Na drie kwartier horen we slechts het gedempte krassen van elf potloden op karton. Ineens is de tijd voorbij. Er wordt afgeteld volgens het Masterchef recept: '10 9 8 7 6 5 4 3 2 1 0 ... potloden neerleggen.' De kaarten worden beoordeeld. Frappant dat iedereen uiteenlopende tinten heeft gebruikt: van blauw ton-sur-ton, het favoriete rood en roze van de Witte Dame, het boerenbont van de tortelduifjes, de bruinschakeringen van Roosje, tot lentegeel en -groen van de tuinman en (moi) psychedelisch paars. De kaarten die af zijn, mogen in de kaartenstandaard. Op de overige  wordt aan de achterzijde de naam van kunstenaar gepend voor een volgende keer.



zondag 18 maart 2018

WEEK VAN DE ZORG


KOM BIJ ONS ... TEGELEN-TEAM

We sluiten de Week van de Zorg af. Zorghuis Tegelen waar pappi en zijn medebewoners resideren heeft een TopTeam. Er zijn zelden vacatures. Momenteel is er plek voor een helpende. Dus: grijp die kans en solliciteer voor het te laat is. Misschien zit jij binnenkort ook in de dagelijkse soap die Grijze Haren heet.

Klik op onderstaand logo voor actuele vacatures



BIESJES BIJ ELKAAR



Pappi en M. hebben er zin in

Pappi en zijn vriendin zijn verrast door de aankondiging: familiebezoek. M. valt met de neus in de boter en Pappi snapt er niets van: 'Wie komt er dan en wanneer? Ik weet nergens van.' Hij is door mij voorbereid plus het prijkt al weken op de kalender, maar het is zinloos om daarop te wijzen. 'Je zoon met zijn gezin. Leuk he!', herhaal ik telkens als hij ernaar vraagt. 'Komt onze Kees?' overstemt hij mij, omdat zijn overleden broer door zijn hoofd spookt. Pappi blijft, net als de afgelopen week, warrig en wil meer dan eens - de nieuwste uitvlucht - de rust van het kleinste kamertje opzoeken. Omdat momenteel tijd en ruimte abstract begrippen zijn, wordt hij gebracht en opgehaald.

de familie Ties (een inside joke)

Iets later dan gepland, vangt de Biesjes reünie aan: de TomTom moest nog wakker geschud worden na een avondje stappen en leidde de familie naar mijn vaders voormalige adres. Met oog voor detail heeft 123456789Tieneke de gereserveerde kapel aangekleed als een vijf-sterren salon. De tearoom van het Ritz Hotel valt erbij in het niet: religieuze kunst aan de muur, verse bloemen op tafel, kaarsjes voor de in blauw gebrandschilderde ramen, een sidetable voorzien van verse koffie, thee naar keuze, stijlvol Rosenthal servies, koekjes assorti gerangschikt op een kristallen schaal, servetjes in een antiek zilveren standaard en een crème 'poncho' voor wie 28 graden nog te chill vindt. 



voorproeven tijdens het wachten 

De kapel brengt iets stichtelijks in schone zus GezEllie naar boven. Zij neemt als een voortvarende voorgangster het rode kerkboekje uit 1972 ter hand en bladert naar paasgezang. Ze komt uit bij De herdertjes lagen bij nachte, waarop pappi's vriendin M. Er is een roos ontspringen aanheft. De jongere generatie (nichtje L. met een stem die klinkt als een helder klokje) zet in met een antroposofisch liedje over een vink, een merel en de lente. Neef Th. speelt de Zuiderzeeballade af op zijn smartphone. Daar kunnen we op meedeinen. 



Heel-Holland-Bakt L. verrast met een speciaal voor opa gebakken taart afgetopt met chocolade eitjes, aardbeien en Oranjegezinde snippers. Pappi schuift het gebaksbordje ver voor zich uit: 'Wortel op een taart?' Als-je-niet-lust-geef-Reneetje-maar-gerust weet er wel raad mee. 

Je zou 'm ...

Big Brother dist smakelijke anekdotes uit Bove- en Beneje-eind op. Pappi prevelt vanachter zijn gevouwen hand: 'Waar is mam?' Ik moet hem voor de zoveelste keer teleurstellen: 'Mam is dood', maar naast je zit al tien jaar je vrolijke verkering.' M. pakt 'm bij de schouder vast. W. brengt ons op een ander onderwerp: een gezamenlijke foto als bewijsmateriaal voor later. O ja, Pop de Hond duikt niet achter het intrigerende gordijn dat het altaar afschermt, maar slaapt - op een kefje na als W. even weg is - als een engeltje onder een van de bidstoelen. De nonnen kunnen trots op ons zijn. 

zaterdag 17 maart 2018

WEEK VAN DE ZORG


KOM BIJ ONS ... DE HANDEN UIT DE MOUWEN STEKEN
Welke man durft het als nachtbroeder aan in een vrouwenbolwerk? 

Klik op onderstaand logo voor actuele vacatures

vrijdag 16 maart 2018

WEEK VAN DE ZORG


KOM BIJ ONS ... VERPLEGEN

De eretitel 'zuster' krijg je er gratis en voor niets bij.

Klik op onderstaand logo voor actuele vacatures



Wie heeft er in de jaren zestig niet dubbel gelegen en meegezongen bij de door Annie M.G. Schmidt geschreven komische televisieserie Ja zuster, nee zuster. Met (op de foto) Hetty Blok als de legendarische Zuster Klivia. De jongere generatie kent beslist de film met Loes Luca  en/of de musical met Annick Boer in de hoofdrol. Kijk anders eens op You Tube.

donderdag 15 maart 2018

WEEK VAN DE ZORG

foto: www.struts.co.uk  fancy dress costumes

KOM BIJ ONS ... HELPEN
Je hoeft geen Florence Nightingale te heten
om bij ons aan de slag te gaan

Klik op onderstaand logo voor actuele vacatures

woensdag 14 maart 2018

KOEKIEMONSTER


Hoog aan de hemel zorgt een prematuur voorjaarszonnetje voor 18 graden op het terras. W. wandelt met de tuinman door het Q-park. Pop de Hond kauwt onder de tafel aan mijn voeten op een kluifje. Mevrouw S. nog achter glas in de passage wil naar het schattige hondje dat, eer zij buiten is gerold, toch de baas achterna is gegaan. Ik gebaar dat het heerlijk toeven is buiten. De dochter wikkelt haar aarzelende moeder in twee fleece plaids en rolt de rolstoel achterstevoren de ramp af. Ze sluiten gezellig bij ons aan. Mevrouw S. is een tevreden Stille Willie van 96. Als haar dochter had beweerd dat haar moeder 75 was, had ik het ook geloofd. De statige dame heeft een rijzig figuur, glad gebronsd gelaat en een volle mooi gekapte coupe. 

De dochter steekt van wal. Haar moeder is kerngezond op een paar steunzolen, een fok en een hoortoestel na. Om ons verstaanbaar te maken, is eerst aantikken en dan rechtstreeks in het gehoorapparaat spreken nodig. De dochter schept dubbel suiker in de mok cappuccino bestemd voor haar moeder. Die drinkt 'm in een teug leeg. 'Ze is een zoetekauw,' lacht haar dochter, 'het is zelfs zo erg dat ze een keertje 's nachts uit bed de tot de nok gevulde koekjestrommel plunderde.' 'Ze kan het hebben', antwoord ik. Het gesprek gaat even over lijnen, en genieten van vette snacks voor de lekkere trek die je jezelf af en toe moet gunnen. Maar hoe blijft haar moeder die of ligt of zit dan zo slank?

'Mijn moeder heeft de verschrikkingen van de oorlog aan den lijve ondervonden, veel in haar leven meegemaakt en altijd hard gewerkt. Ze hadden thuis een gemengd boerenbedrijf: asperges, kippen en wat vee.' Dat vult elkaar mooi aan. Mmm, met asperge, een gevuld eitje en een hammetje of filetje voor de vleesliefhebbers erbij heb je een compleet aspergemenu. 'Zo leren we meteen het recept hoe je stokoud wordt: karig en mager voedsel', grinnik ik. 'Mijn moeder moet in haar leven miljoenen eieren verkocht hebben, maar ze heeft er nooit een gegeten, dus daar kan het niet aan liggen', verklaart de dochter. 'Dan moet ze goede genen hebben. Da's de mooiste erfenis die ze jou kan nalaten', stoot ik haar veelzeggend aan. De dochter terugkerend naar de eieren: 'We zijn er onlangs pas per toeval achtergekomen dat de dorpelingen haar vroeger "de eiervrouw" noemden.'
Voorheen refereerde ik aan de snoepkont als koekiemonster, maar met deze nieuwe feiten doop ik haar moeder ogenblikkelijk om in: eiervrouw. Een titel die ze dubbel en dwars verdiend!

WEEK VAN DE ZORG


KOM BIJ ONS ... ZORGEN 
We garanderen je dat je niet hoeft te vliegen

Klik op onderstaand logo voor actuele vacatures


*Op de foto actrice Sally Field in de rol van vliegende non in de gelijknamige televisieserie The flying Nun uit de zestiger jaren. Non-in-opleiding zuster Bertrille weegt slechts 41 kg. Door haar enorme hoofdkap kan ze vliegen mits de wind goed staat.

dinsdag 13 maart 2018

WEEK VAN DE ZORG


Kom bij ons ... de draad oppakken

Klik op onderstaand logo voor actuele vacatures

Herintreder? Graag!

maandag 12 maart 2018

WEEK VAN DE ZORG

detail illustratie: www.paperdollreview.com
Kom bij ons ... passen!

Klik op onderstaand logo voor actuele vacatures


VAARWEL


9 maart 2018. De dood die verlossing kwam brengen, waarde rond. Met slechts luttele uren ertussenin vertrokken de frêle freule en de krimpende Charlie Alpha Bravo onaangekondigd in eeuwige slaap. Beide 95 plus: een voltooid leven volbracht. Ondanks die gezegende leeftijd heeft de familie het moeilijk met het vaarwel. Al wordt diegene van wie je innig houdt 150, missen wil je hem of haar nooit. Voor de zusters die intens betrokken zijn, is dubbel afscheid nemen heftig. 

Voorheen had het beeld zich bij mij opgedrongen dat overlijden in een Huize Avondrood (nog lang niet dood) waar ouderen samenklonteren nog deprimerender is. Het is immers onontkoombaar dat er vaker dan gemiddeld iemand wordt weggedragen. De bewoners krijgen er echter niet veel van mee. Hoogstens is er wat meer commotie vanwege aanvullende familieleden die een laatste groet brengen. Bovendien worden er extra zusters opgeroepen. Een enkeling doet er laconiek over: 'Heden gij, morgen ik.' Pappi die danig de mismoed erin heeft, zucht: 'Was ik ook maar dood.' De veelal dementerenden vergeten en leven in hun eigen wereldje. De twee onbezette stoelen doen bij aanvang van de maaltijden even de schouders optrekken: wie maakt er vandaag gebruikt van roomservice? 

Sombermans is al een paar dagen van het padje. Zijn ogen zwerven in het heelal. Een veel gebezigde zin is: 'Ik begrijp het niet.' Of de tere ziel toch met onbewuste angsten over lijden voor het heengaan bezig is, daar krijg ik geen hoogte van. Mijn religieuze oma die ontelbare onderonsjes met Jezus had, verliet de aardkloot in het rotsvaste vertrouwen dat de hemel waar ze zo voor gebeden had, eruitzag als een grazige weide waar mollige babyengeltjes lieflijk voor je zingen. 

Mieamiemevrouw en Charlie Alpha Bravo kwamen met enige regelmaat in mijn blogs voor. Voor mij twee mooie mensen waar ik fijne herinneringen aan bewaar. 's Nachts droom ik van ze: twee blije kinderen huppelen hand in hand door een zonnig weiland. Een warme ontvangst daarboven, glimlach ik in mijn slaap voordat ik verder snor naar ongelovige oorden.

zaterdag 10 maart 2018

CONTACTVERBOD


Zuster M. laat de dokter die een medepatiënt bezoekt, ook naar pappi's longen luisteren. Hij ademt zwaar en krijgt slecht lucht, maar zijn longen zijn gelukkig schoon. Hij krijgt pilletjes en een pufje voorschreven om de verkoudheid en keelklachten te verlichten. Het weegt zwaar voor hem dat zijn conditie het niet toelaat in de tuin te werken. Hij belt me overdreven kuchend en rochelend op: 'Ik voel me eenzaam en verlaten.' Een typisch kenmerk van verveling en geen vooruitzicht voor die dag dan in zijn stoel te blijven hangen.

Angst speelt daarbij een rol. Ik leg hem uit dat ondanks dat hij zich niet lekker voelt, hij niets ernstigs onder de leden heeft. Het terugkerend vastzittend slijm in de bovenste luchtwegen is de grootste veroorzaker van de klachten. 'Enkele dagen 's middags een tabletje acetylcysteine, geen al te grote inspanning leveren (de tuin inruilen voor de activiteiten in de zaal), voldoende water en thee drinken om vochttekort aan te vullen, 's nachts dampo op de hals smeren en paracetamol innemen om het uitzieken wat draaglijker te maken. Symptoombestrijding is het, want een geneesmiddel om de griep te bestrijden of te verkorten bestaat niet. Zoals mijn huisarts zegt: 'Met medicijnen duurt het een week, zonder 7 dagen.'

'Kom je?', vraagt hij met een snotterende neus. 'Voor de duur van de incubatietijd*  is er een contactverbod', zeg ik. We kunnen zo vaak bellen als je wilt, maar de verpleeg- en zorgtaken draag ik de eerste paar dagen met liefde aan de troetelzusters over. In het verleden, toen pappi nog zelfstandig woonde, was ik constant de pineut. Hij werd ziek, en als dank voor de verzorging besmette hij mij - ondanks hygiënemaatregelen - met zijn bacillen. En voor een patiënt zorgen als jezelf ook ziek bent is niet fijn. 
*Verkoudheid veroorzaakt door het rinovirus is het meest infectieus gedurende de eerste drie dagen dat de symptomen optreden.

zondag 4 maart 2018

TUINKABOUTER

Zen statue garden gnome: design Toscano

Het vriest dat het kraakt. Q. kan de buitenzon niet weerstaan. In bevroren aarde is schoffelen uitgesloten, maar snoeien en vegen kan best. Ik mag hem helpen. Omdat bukken moeizaam gaat, neem ik de afgeknipte takken aan en verzamel ze op een grove composthoop. Pauze houden we binnen, vanwege te sterke afkoeling.

Na gedane arbeid neemt Q. een verkwikkende douche. Ik wip binnen bij de sjoelers in de tweede huiskamer. Activiteitenbegeleidster T. vindt dat ze boffen met zo'n vlijtige tuinman. Dat is wederzijds: pappi zou zich zonder deze buitenbezigheid stierlijk vervelen; neerslachtigheid ligt op de loer, wat weer de dementie versterkt. Zijn toevluchtsoord drukt negatieve gedachten de kop in. Bovendien kan de jong voelende tuinman in de zentuin zijn energie  kwijt.

De Witte Dame kaart een heet hangijzer aan: 'Ik houd ook van tuinieren. Ik zou hier graag in de tuin werken, maar dat mag niet van je vader. Ik wilde hem vorige zomer met gieten helpen en toen werd ik weggestuurd. Dat hij jou accepteert.' Mijn antwoord: 'Het 'knechtje' doet precies wat haar wordt opdragen.' Olijk knipogend beloof ik dat ik een goed woordje voor haar zal doen. 

Ondanks dat ik meen te begrijpen waarom de autonome Q. collega's schuwt, vraag ik 'm schoon aan de haak, of een tuinkabouter hem niet gezellig lijkt. Q. zichtbaar schrikkend: 'Je bedoelt toch niet, dat iemand mij komt helpen?' Hij schiet meteen in de verdediging: 'Een vakkundig hovenier om wat bomen om te leggen en de bergen snoeiafval af te voeren graag, maar als er een onkundig iemand bijkomt, verkas ik naar de nieuwe buurtuin.' 

'En de zorg voor een perkje of de plantenbakken bij de ingang afstaan aan een medebewoner, kan dat ook niet?' tast ik voorzichtig af. Q. (door schade en schande wijs geworden?) houdt graag de regie in handen: 'Nee, nou wordt-ie mooi! (Denk: Ome Joop). Nu alles er  tiptop bij ligt, willen ze komen helpen. Wat dan meestal 1 keertje inhoudt, want elke dag voor dag en dauw opdraven, houden ze niet vol. Of de kantjes eraf lopen. En dan moet je er niet aan denken dat er slordig met het gereedschap wordt omgegaan, en dat het na gebruik niet zorgvuldig schoongemaakt en opgeborgen wordt op de plek waar het hoort ...' Q. snuift: '... en zeker met de eer gaan strijken ook nog. Daar heb ik me niet voor in het zweet gewerkt. Ze laten me toch in alle rust in mijn eentje broedselen mag ik hopen?'

donderdag 1 maart 2018

ACCORDEONIST





Bobo heeft mazzel dat haar buddy ietwat verlaat is. Zo hoeft ze niet op de koudste 1 maart ooit, dik ingepakt op stap. In de zaal waar de jarige meneer Demijne een verrassing wacht, installeert zich namelijk de door dochterlief gecontracteerde accordeonist voor top tussen-de-schuifdeuren-amusement. De zaal is gezellig gevuld. Grote afwezigen zijn: Mieamiemevrouw geveld door iets ernstigs, Muurbloempje die de strenge vorst trotseert onder de elektrische deken op de hoogste stand, en Sjeng aan de Geng die door zijn vrouw opzettelijk NIET gewekt werd. Mevrouw S., Charlie Alpha Bravo en Tante Clara zitten ontspannen met de rug naar het publiek toe. Mevrouw S. buiten westen, hij diep verzonken in gepeins, zij met een grote gelukzalige glimlach om haar mond. 

Seniorita Sigaretje - altijd vrolijk, maar nu even niet - blijft tussen de rookcabine en de zaal pendelen. Een muzikaal fruitmandje met haar lijflied As de sterre dao baove Straole haalt haar zelfs niet uit de dip: mogen de temperaturen gauw naar terraswaarden stijgen, zodat ze pitamientjes op kan doen. Pappi is duizelig. Met 'Dat ben je op je kamer ook' en 'Muziek is de beste medicijn', gaat hij overstag. Bij de derde set wordt Rakkertje binnengerold. Ze is opgewekt, zingt herkenbare melodieën mee en trekt gekke bekken als 'John Woodhouse' een eigen draai aan een wereldberoemde compositie geeft. Binnendringende zonnestralen, door 123456789tieneke geserveerde wafels met warme kersen, de associatie trekzak-Parijs en we wanen we ons allemaal als God op een Frans terras.

Muziek is emotie. De betoverende accordeonklanken brengen jeugdsentiment tot leven: van het circus naar de Amsterdamse grachten, en van deuntjes die bekend in de oren klinken, maar waarvan je niet zo een-twee-drie de titel herkent zoals blue Spanish eyes en Quando Quando. De Witte Dame die op niveau ballroomde en de schoonzus van mevrouw H. kennen ALLE teksten feilloos uit hun hoofd zo horen we. Traantjes worden weggepikt of weggeveegd. Soepterrine herdenkt met vochtige ogen haar twee overleden broers die met de trekharmonica menige bruiloft opluisterden. Laatst las ik ergens: 'Blik niet terug met herinneringen, maar laat herinneringen je meevoeren naar mooie tijden.' Ze probeert het. Mevrouw P. nodigt me uit voor een dansje. Ze vraagt of het met rustige passen kan. Ja, want mijn stramme pootjes moeten ook weer in het ritme komen. 



Iedereen geniet op zijn eigen manier: uitbundig of diep van binnen. Pas wanneer de zuster met de tafelkleden op de proppen komt, en we - zover dat mogelijk is - meneer Demijne een staande ovatie geven, zien we dat de grote ronde klok al etenstijd aanwijst. De oergezellige en zeer geslaagde verjaardag is omgevlogen: Time flies when you're having fun! De krasse mevrouw L. vat het heel tevreden onbedoeld humorvol samen: 'Zo, alweer een middag om!'