zaterdag 24 augustus 2024

Langs het tuinpad van ...

 het dorp, wim sonneveld

de bedwelmende geur van de lathyrus nog net als vroeger

... mijn grootouders. Ik weet nog hoe het was en hoe het rook: heerlijk zoet naar siererwten. Voor de boerderij een klinkerweg waar mijn broer en ik voorbij tuffende auto's telden. Dat schoot niet op, want die waren in de jaren zestig op een hand te tellen. Dus verzonnen we 'de volgende kleur is ...' Wat waren we snel tevreden en wat was het leven destijds overzichtelijk.

De fruitboomgaard, zittend op een gietijzeren lattenbank voor het huis. We keken uit op het hoge wuivende riet langs de sloot. Mijn broer sneed er stokken van en zo marcheerden we met onze baton over de weg naar de Kleine Schouwburg en terug. Dat dorp van toen, het is voorbij.

Custardpudding in een visvorm overgoten met Flipje aardbeiensaus. Een vliegenlijmrol boven de eettafel met tafelzeil. Pruimen en kersenplukken zoveel als je wilde. Slapen op een hooizak op zolder. Alles is verdwenen of gemoderniseerd. Uit de tijd. Het maakt me wat melancholiek.

De zomervakantie was altijd zonnig in onze herinnering. We waren kinderen en wisten niet beter dan dat 't nooit voorbij zou gaan.

maandag 12 augustus 2024

HEMELSE KLANKEN

hot yoga, peaceful piano ligconcert

Zomerparkfeest in de stad

Met de fitnessmat onder mijn arm op weg naar de zelt. Geen idee wat het publiek kan verwachten. Ik installeer me op de houten vloer waar nog net een driehoekje vrij is om mijn matje uit te rollen. Gemengd publiek 70% ouderen, 30% jong schat ik zo. 

Niet het beloofde bladerdak boven ons van de aankondigingsposter, maar het tentdak vol (licht)apparatuur. De wereldberoemde Geronimo Snijtsheuvel achter de piano, een strijkkwartet en een hemelse stem die ons vraagt om (weg) te dromen. Ik voel me bevoorrecht en warm. Als bij hot yoga voel ik de parelende zweetdruppels van mijn voorhoofd opzij rollen; er zijn meer mensen met een rood hoofd. Het elastiekje voor een hippe bun (miniknotje) blijft vergeten achter om mijn pols

Met gesloten ogen geef ik me over en laat me meevoeren door hemels gezang. Het applaus wekt me. Sorry Geronimo. Huh. Ontspannen en met een innerlijk rust in mijn hoofd neem ik 10 minuten om op aarde te belanden. Dit gevoel zal ik de rest van de dag bij me dragen. De meesten staan op voor een meet&greet met Geronimo en om hem te bedanken voor de energie die hij met ons deelde. De man aan mijn voeten (letterlijk) neemt net als ik even de tijd om te acclimatiseren. Hij maakte de foto.