In de wachtkamer van de huisartsenpraktijk. Ik wacht op de assistente die bij mij een vlekje met stikstof laat verdwijnen. Een met verwaaide dunne grijze haren in een nu weer hippe Laura Ashley blouse met ruches gestoken zeventigplusser puft binnen. 'Ben ik nog op tijd?' vraagt ze op de klok kijkend, 'ik wist niet hoelang ik erover zou fietsen.' Ik, verwijzend naar spreekuren die altijd uitlopen: 'Bij de huisarts ben je nooit te laat.' Ze lacht, strijkt door haar haren en vraagt of ik hoor dat ze uit Brabant kom. Ik kan haar vertellen dat ze goed in het Limburgs dialect is ingeburgerd en dat je moerstaal best mag blijven doorklinken. Dat heeft iets charmants. Zij weer over haar fiets: 'Ik had een gewone, maar omdat mijn man met 25 km over het asfalt glijdt, moest ik wel.'
Moi: 'Ik doe alles nog op een ouderwetse fiets, met die elektrische gebeuren zoveel ongelukken.' Zij, verbaasd en met ontzag: 'Dan bent u de enige ter wereld. Bent u van de duurzaamheid? Wij zijn wel milieuvriendelijk.' Moi: 'Dat ook, maar zo blijf ik hopelijk in conditie en bespaar ik me de weg naar de gym. We vliegen van thema naar thema. De enige andere patiënt in de wachtkamer is een jong meisje dat aan haar nagelriemen pulkt. Ze heeft zo haar eigen besognes. Ze kan onze onderwerpen sowieso niet volgen. Af en toe kijkt ze op en ik zie dat ze veronderstelt dat we van een andere planeet komen. Wij genieten van ons gesprek. De bloemetjesblousemevrouw snijdt een onderwerp aan waarvan ze denkt dat ik dat weet - vermoedelijk omdat ik tien jaar jonger ben. Ja, ook dat wisten we al van elkaar. De assistente roept mijn naam. Ik zwaai af met de woorden: 'Zij (wijzend naar het meisje) weet dat vast beter dan ik. Echt leuk met u gesproken te hebben.' Zij: 'Ik vind u ook heel leuk!'