vrijdag 22 september 2017

IN DE LAPPENMAND


Pappi is neusverkouden en heeft last van een rochel die wordt veroorzaakt door slijm in de hogere luchtwegen. Aan iedereen die het (niet) wil horen, demonstreert pappi het gereutel. Als dochter heb ik een streepje voor: als bonus mag ik ook de opgehoeste fluim bewonderen. Ik vertel pappi dat de fluimucil, het instrijken met Dampo/Vicks en keeltabletjes hun werk doen, maar dat een lichaam tijd nodig heeft om te herstellen. Als hij  tegen de zusters begint te klagen over lamlendigheid en hoofdpijn (nee, ik wil geen paracetamol, da's troep), vindt de verpleegkundige het raadzaam een visite aan te vragen.

Pappi voor de tigste keer aan de lijn: 'Alles gaat buiten mij om. De zuster heeft zomaar de dokter gebeld. Hij komt vanmiddag. Wat moet ik tegen hem zeggen?' Ik: 'Wat je mankeert.' Pappi: 'Waar heb ik dan last van?' Ik som de hele klaagmuur op en vertel dat in samenspraak met de zuster de dokter komt. 'Mm', klinkt hij niet echt overtuigd. De diagnose is niet eenduidig: bronchitis (net als mijn opa, zijn pa), een zware verkoudheid of een beginnende longontsteking. Om het zekere voor het onzekere te nemen bij een bijna 90-jarige, en voor zijn eigen gemoedsrust, krijgt hij een lichte antibioticakuur. 

Pappi ontgaat het een en ander. Hij belt me op: 'De dokter is geweest. Hij heeft me ziek verklaard. Maar hoe moet dat nou met mijn werk?' 'Werk?' ik frons mijn wenkbrauwen. 'Ja, ik ben op mijn werk ziek geworden. Wil jij me bij mijn baas afmelden, en me ophalen want ik weet niet hoe ik naar huis kom.' 'Je bent al 28 jaar met pensioen!' praat ik 'm bij. 'Nee, dat klopt niet, want mijn collega's zijn hier bij me. Bovendien als ik geen betrekking meer heb, waar leef ik dan van? En waar zijn mijn medicijnen?' Dan verwonderend: 'Gek he, ik weet dat ik nu daaps ben en maar wat raak wauwel, en toch krijg ik het in mijn hoofd niet op een rijtje.

Ik bevestig de hele situatie nogmaals in simpele bewoordingen en leg uit dat de zuster de pilleninname regelt. Pappi gaapt. 'Als je nou eens een dutje gaat doen, dan ordenen de gedachten zich vast in je slaap', stel ik voor. 'Kom jij dan nog?' klinkt het zielig. Natuurlijk check ik 's middags in. Verbaasd: Jij weer hier?!' Pappi zit er monter bij, klinkt minder nasaal en laat het zelfs na om zijn hoest voort te brengen. We zoeken een bankje in de zon, uit de wind; lekker vitamientjes opdoen. Pappi: 'Ik vind het leuk dat je komt, maar ik leg toch niet te veel beslag op je?' 'Welnee, voor geen greintje', lieg ik, terwijl ik mijn hoofd op zijn schouder leg. Niet het eerste ingenomen pilletje, maar alle menselijke aandacht heeft de prelude van de herfstblues (voor even) verdreven.

woensdag 20 september 2017

TANTE BETSIE


'Vanmiddag komt je zus uit Melick op bezoek', meld ik aan pappi.' 'Kom jij ook?' vraagt hij. 'Ja, ik kom ook', bevestig ik. 'Da's leuk', klinkt het opgewekt. Na wat heen en weer gebel over huishoudelijke zaken - hoe laat, wie komt er, wie is dat en ik heb geen ijskast en zorg jij voor alles - besluit ik maar om iets eerder te gaan. Mijn innemende, sterke en positief ingestelde kwebbeltante die onlangs de liefde van haar leven heeft verloren, wordt gebracht door mijn neef en diens jongste zoon, een vlotte tiener. Een vertrouwd weerzien. Pappi die natuurlijk voornamelijk met vrouwen in de zorg van doen heeft, vindt het geweldig dat er twee jongemannen bij zijn, zuslief is zomaar van minder belang. 

Hij pompt zich op om met de jongens over te kunnen, terwijl dat nergens voor nodig is. Hij verzint ter plekke misplaatste stoere praat over zijn tijd in Indië (piefpafpoef zo schoten we de vijand neer), vloekt menigmaal ('Zo hebben we je niet opgevoed papaatje!') en doet heel royaal over zijn vermeende privileges in het Zorghuis (mijn tante Marie was hier abdis, ik heb zelfs haar kamer, ik ben de eerste bewoner, de nestor enzovoorts), gaapt als anderen aan het woord zijn. Ik rol met mijn ogen richting familie. We begrijpen elkaar. Tijdens de rondleiding in ZIJN tuin, wandel ik met mijn vieve tante en praat pappi die expres achterblijft, honderduit tegen de heren. 

Als de familie huiswaarts is, is pappi in de bonen: 'Waar is mam nou?' Jammer dat ik 'm na twee gezellige uurtjes moet briefen dat mijn schat van een moesje al 11 jaar in een potje zit. Ik reik hem de matzwarte standaard urn die in de vitrinekast staat aan. 'Zit mam hierin?' pappi lacht ongelovig en laat het erbij.

donderdag 14 september 2017

PERSONAL ASSISTENT


De slinkende kaaklijn (waardoor koffie via het gootje de boord bereikt) en de bourgondische levensstijl in het Zorghuis die de snoeperd's buik doet bollen, roepen om maatwerk. We kiezen Jansen-Noy uit voor de immense collectie kwaliteitskleding, de klantvriendelijkheid en het prima advies zelfs tijdens de sale. De personal shopper vertel ik hoe de vork in de steel zit. Pappi neemt plaats in de corner bij Juffrouw Jansen en laat een defilé van kleding aan zich voorbijtrekken. Met de uitverkoren verzameling verdwijnt hij achter het gordijn van de paskamer. De fashion guide met een gezellige tongval gaat fantastisch met hem om en haar is geen moeite teveel; het lijkt de draf- en renbaan wel. Toch houdt pappi mij in het oog. Als ik kort om de hoek gluur van de nieuwe herenafdeling, raakt hij in paniek, waarop adviseuse Miriam me meteen inseint en pappi op zijn plek houdt met een vlot babbeltje. Compleet in het nieuw gestoken verlaat Q. van alle indrukken vermoeid doch vermaakt de modezaak.

Terug op zijn kamer krijgt hij zijn bakkie troost; voor morsen hebben we hier snoetenpoetsers. Q. ziet de shopping bag staan en vraagt: 'Wat heb je voor me meegebracht?' Zijn kortetermijngeheugen is zo  lek als een winkelmandje. Ik show hem de polo's in gedempte greige tinten, een slipover (hier vind je ze nog), de truien van een fijne viscose/wolmix, een kobaltblauw vest, een sportief colbert en een moderne Meyer Hose chino fit. Pappi vindt het gelukkig nog allemaal mooi. 'Dat heb je goed voor me uitgezocht, Pops', complimenteert hij mij:  'alleen die pantalon: is dat een werkbroek?' Pappi die altijd klassieke kostuumpantalons van cool wool draagt, kan deze hippe variant met een perfecte pasvorm pas later waarderen, wanneer hij merkt hoe lekker die draagt. 

De middag erop ben ik weer bij hem na een ongerust belletje: 'Er hangt vreemde kleding in mijn kast. Ik weet niet hoe die er komt. Echt niet', schiet hij meteen in de verdediging, 'Wat moet ik ermee?' 'Dat is je nieuwe outfit', leg ik uit. 'We hebben gisteren samen gewinkeld.' Q. brengt zijn handen naar de zijkanten van zijn gezicht: 'Och, da's waar ook. Ik dacht dat ik naar een feestje was geweest. Ik herinner me een mooie dame die mij wel zag zitten. Ze wervelde continu om me heen.' 'Dat was je personal shopper, Quirinus!' Hij lacht: 'Maar dat ben jij toch?' 'Nee, ik ben je personal assistent ... die 'huurt' de personal shopper in', leg ik uit. 'Luxe he!' 

zaterdag 9 september 2017

KLOMPEN



De hoogbejaarde moeder van een lieve oud-collega sneed elke dag met een mes de knopen van haar kleding af, de rits als alternatief bood geen soelaas. Hoe de hulpeloze negentigplusser steeds aan een mes wist te komen, bleef een mysterie. Het is telkens weer afwachten waar Q. mee op de proppen komt: een klein klusideetje, een nieuwe aanschaf, de vraag om schroefjes en touwtjes, of slijtage, een niet meer werkend deugdelijk apparaat, of (moedwillige) vernielingen die reparatie noodzakelijk maken. 

Deze keer waren het zijn trouwe klompen. 'Kijk', zei de onschuld zelve. Hij toonde me zijn klompen waarvan de spekzolen met geweld waren afgerukt (en spoorloos verdwenen) en waar de rechter houten hak gehalveerd was! Dat kan de schoenmaker ook niet meer fiksen. Lang leve het internet dat zoektochten naar identieke exemplaren vergemakkelijkt. Want: zijn geheugenchip actualiseert niet meer.

Ik tref het: bij de Boerenbond om de hoek hebben ze nog Gevavi klompen in het assortiment. Alles kun je op de bonnefooi kopen, behalve schoeisel, dus moet pappi mee. Hij leeft op grote voet: maat 45 voelt goed volgens hem. Ik hoop het, want anders moeten we terug en winkelen met een ouder iemand duurt vier keer zo lang. Bij de kassa stel ik voor om ze aan te houden, maar dat hoeft niet, monkelt hij. 

Op zijn kamer pakt hij een zwarte marker uit een whiskyglas met potloden en pennen. 'Je gaat toch niet het blanco hout inkleuren?' 'Nuh, ik ga ze merken.' Hij tekent op beide hakken een bats, houdt daarna beide klompen op een afstandje voor zich, keurt en zegt voldaan: 'Leuk zo, daar gaat niemand mee lopen!'

vrijdag 8 september 2017

SENIORENCONCERT


Als ik de organisator van het seniorenconcert dat tegenover het Zorghuis in de Doolhof plaatsvindt bel of ik overmorgen als begeleider meekan met pappi, vraagt hij mijn geboortedatum (waarom vragen mensen toch sinds mijn vijftigste als nooit te voren naar mijn leeftijd?) 'Maar mevrouw,' luidt het antwoord, 'u krijgt zelfs een persoonsgebonden pasje, want u bent immers een kersverse senior!' Ik denk aan pappi, zijn medebewoners, slik, en zeg tegen de man: 'Dat moet ik even verwerken.'

Het jaarlijkse concert van harmonie Fortissimo vindt op een gunstig tijdstip 's middags plaats. Q. is in alle staten als ik hem ruimschoots van te voren ga ophalen: 'Ik kan niet mee, ik heb niets om aan te doen.' Ik klop 'm op zijn schouder: 'Dat smoesje is exclusief voor vrouwen, pappi!' 'Ik kan echt niet mee, ik heb niets sjieks,' paniekt pappi die goed voor de dag wil komen. Hij wijst naar de halve kledingkast-inhoud die hij op bed heeft gepleurd.

De colberts zijn inderdaad van ouderwetse schnit, en zijn bourgondische buik is een maatje meer geworden. Er hangt een mooie lichte halflange zomerse regenjas waar ik een donkerblauw zijden sjaaltje met noppen bij zoek en een linnen hoed. Pappi voelt zich het heertje. Kunnen we dan gaan? Nee, de sleutels zijn zoek. 'Heeft u ze niet in uw broekzak, dan?' vraagt de zuster die mee helpt zoeken. Pappi schudt van nee. 'We moeten echt gaan, dan gebruikt de zuster de loper wel,' beslis ik. Pappi wil voor de zekerheid toch naar even naar de plee. Als hij zijn broek laat zakken, horen we de sleutelbos in zijn broekzak rammelen. Je zou 'm toch ...

Helemaal achteraan tussen achtergelaten rollators vinden we nog zitplaatsen met uitzicht op  het podium beneden. We blijken niet de enigen met meegebrachte kussens voor onder de vot. Q., en de rijen gekortwiekte grijze duifjes voor me luisteren ingetogen naar de swingende performance. Bij het horen van de uitstekende  instrumentale vertolking van 'Don't stop me now' van Queen kan ik echt niet meer stil blijven zitten en ga helemaal uit mijn dak. Het was zeer geslaagd. Als ik pappi na afloop op zijn kamer aflever, vraagt hij of we de zondag erop weer gaan.


zondag 3 september 2017

BEZIGE BIESJES


De tuinman. poseert trots voor de nu weer retestrakke voortuin


Plus 30. Binnen is het benauwd. In de overvolle patio is het niet veel beter: geen zuchtje wind. De oudjes die het eerder te koud hebben dan te warm, vinden het genieten. Ik krijg er spontaan opvliegers van. 'Kom, dan maken we aan de voorkant terrasje', opper ik. Daar heeft pappi wel oren naar, want alleen op straat waagt hij zich niet. Ik sjouw twee rotan stoeltjes mee naar de besloten hoek waar een föhn waait. Drankje erbij. Heerlijk. 



Het oog van de Bezige Biesjes valt vrijwel meteen op oprukkend onkruid tussen muur en tegels en de klimop die een eigen draai aan esthetica geeft. Onze handen jeuken en ... laat een zeker iemand nou toevallig net een accu heggenschaar in de fietstas hebben zitten. Ik kan pappi niet alleen laten, want mocht hij in enen zijn omgeving niet herkennen dan raakt hij  in paniek. Maar als ik 'm vraag om bij zuster Roosje in het halletje te wachten, zou hij dat minnetjes vinden. Ik los het op met: 'Wil jij dan de bezem gaan halen, die hebben we na het kortwieken toch nodig?' Pappi-als-je-iets-doet-moet-je-het-goed-doen keert terug met een magazijn aan gereedschap onder de arm: twee schoffels, onkruidborstel, snoeischaar, bezem, bladhark, sneeuwruimer (die we gebruiken als blik; zo hoef je niet te bukken). Operatie 'geveltuin' gaat van start. Van de klamme hitte puffende voorbijgangers verklaren ons voor gek, maar wij bloeien van 'klooien in de tuin' zoals pappi tuinieren noemt, nu eenmaal op.




vrijdag 1 september 2017

TUINFEEST



De initiatiefneemsters van de barbecue (Tineke, Gonny, Lieke) 
krijgen hulp van hun lieve collega's


en vrijwilligers zoals Jac de sjouwer en Qor de veger. 


het uitgifteloket voor de drank wordt gerund door de nieuwe generatie


De bewoners mochten elk twee personen uitnodigen,
wel sneu voor sommigen zonder familie, 
maar dat pikken de medewerkers en gasten goed op


Jeugdsentiment: achtergrondmuziek van de Flippers (Weine nicht kleine Eva) 


Mannenonderonsje later op de avond. 
Pappi: 'Ik kan nog goed meepraten met de jeugd'.


Tot in de late uurtjes blijft het aangenaam buiten.
'Zal ik je naar bed brengen?' vraag ik voordat ik op mijn Gazelle hop.
 'Nee, ik blijf nog even met de organisatie napraten.'