De tuinman. poseert trots voor de nu weer retestrakke voortuin
Plus 30. Binnen is het benauwd. In de overvolle patio is het niet veel beter: geen zuchtje wind. De oudjes die het eerder te koud hebben dan te warm, vinden het genieten. Ik krijg er spontaan opvliegers van. 'Kom, dan maken we aan de voorkant terrasje', opper ik. Daar heeft pappi wel oren naar, want alleen op straat waagt hij zich niet. Ik sjouw twee rotan stoeltjes mee naar de besloten hoek waar een föhn waait. Drankje erbij. Heerlijk.
Het oog van de Bezige Biesjes valt vrijwel meteen op oprukkend onkruid tussen muur en tegels en de klimop die een eigen draai aan esthetica geeft. Onze handen jeuken en ... laat een zeker iemand nou toevallig net een accu heggenschaar in de fietstas hebben zitten. Ik kan pappi niet alleen laten, want mocht hij in enen zijn omgeving niet herkennen dan raakt hij in paniek. Maar als ik 'm vraag om bij zuster Roosje in het halletje te wachten, zou hij dat minnetjes vinden. Ik los het op met: 'Wil jij dan de bezem gaan halen, die hebben we na het kortwieken toch nodig?' Pappi-als-je-iets-doet-moet-je-het-goed-doen keert terug met een magazijn aan gereedschap onder de arm: twee schoffels, onkruidborstel, snoeischaar, bezem, bladhark, sneeuwruimer (die we gebruiken als blik; zo hoef je niet te bukken). Operatie 'geveltuin' gaat van start. Van de klamme hitte puffende voorbijgangers verklaren ons voor gek, maar wij bloeien van 'klooien in de tuin' zoals pappi tuinieren noemt, nu eenmaal op.
