De uit huis geplaatste Katie bewoont tegenwoordig een studio in een gesloten afdeling. Ze wil naar huis. Onrust loopt ze door de gangen, voelt aan deurknoppen waar de klinken van verwijderd zijn. Weer in haar studio dwing ik haar tot zitten, simpelweg door mijn been zo te zetten dat neerploffen in de fauteuil een logische zet lijkt. In voorzichtige bewoordingen leg ik de situatie zo uit dat het voor haar acceptabel zou moeten zijn. Ieder mens heeft hoop nodig, al is het een sprankje.
Katie's naar-huis-drang geeft zich niet zo gemakkelijk gewonnen. 'Ik wil en ik ga naar huis', dwingt ze stellig. In plaats van met haar mee te gaan, antwoord ik voor de vorm de kast afstoffend: 'Prima, ik ben hier nog even bezig.' Katie had verwacht dat ik tegen haar in zou gaan en is even overbluft. Even later voelt ze weer aan deurknoppen. Bozig zuchtend is ze op oorlogspad, maar er is niemand in haar directe nabijheid om zich op af te reageren. De driftige voetstappen maken plaats voor een slepend geluid van zolen op linoleum. Ik houd de stofdoek bij de hand.
Terug in de deuropening van haar studio weet ze dat ze van zichzelf verloren heeft. Om voor haar gevoel gezichtsverlies te voorkomen, stof ik met de rug naar haar toe het televisiescherm af. De mislukte 'uitbraakpoging' wordt niet door mij belicht en de beladenheid is verdwenen. Katie mompelt: 'Knevel'. Hoe komt ze daar nou ineens bij? Moi: 'Knevel? U bedoelt Andries Knevel. Mister EO?' Zij: 'Ik denk het.' Ik schat de tijd waarin zij zich bevindt rond 1990 tot vlak voor het millennium. Moi, ondanks dat ik weet dat de gepensioneerde presentator niet meer op tv verschijnt, in de tegenwoordige tijd: 'Kijkt u altijd naar het Elfde uur?' Katie weifelend: 'Ik geloof van wel.' Ik zap tot zij zegt: 'Volgens mij kijk ik dat altijd met mijn man. Laat maar. Lief van je, maar laat maar.' Helpt zij mij nou uit de brand?
Een Saar snapt wat nodig is!
Begin november en in het beschutte hoekje van de tuin zorgt de laaghangende zon voor zomerse waarden. Ik doe Juliëtte een poncho om en zet haar in het zonnetje. Ze houdt het vijf minuten uit: koud. Binnen wil ze in haar vaste hoekje zitten. Ik schuif de fauteuil iets aan de kant ('Voeten omhoog') zodat ik verder kan gaan met decoreren. Een grijze krans van dorre takjes krijgt witte opsmuk van gipskruid. Het gipskruid dat deel uitmaakt van het wekelijkse rozenboeketje dat ze van haar man krijgt, drogen we sinds weken. Tijdens de finishing touch - nog een takje hier, nog een takje daar - dwarrelen de minuscule witte bloempjes naar benee. Juliette heft sacraal haar handen. Opgetogen en met de verwondering van een kind zegt ze: 'Kijk, het sneeuwt! En ik heb het warm.' Ik haal handveger en blik om het gevallen drooggoed op te vegen. Juliette: 'Goed zo, want als de sneeuw ontdooit wordt het een kliederboel.'
Een Saar snapt wat nodig is!
De 80 plus-generatie kende in hun jeugd geen verspilling. Ze waren gewend om zuinig te zijn op wat ze bezaten. En was je eruit gegroeid of wilde je weleens een keer wat anders, dan hergebruikten handige tantes de losgetornde kwaliteitsstoffen en uitgehaalde breigarens voor een nieuw origineel. In de tweede zin gebruik ik 'waren', want onderwijl zijn er ouderen die de wegwerpmaatschappij geen eer aan doen. Ik zie ze vaak: geslonken ouderen in te grote kleding. Oversized is heel hip nu, maar geen gezicht en ook wel schrijnend. Ben je het niet meer waard dat er voor die korte levensverwachting geld aan je wordt gespendeerd, is het een krappe beurs of heb je jezelf al afgedankt?
Gun jezelf om er goed uit te zien, want als je er goed uitziet, voel je je goed, of op zijn minst beter. De oplossing is outlet, vintage, pre-loved/pre-owned, of tweedehands fashion van kwaliteitsmerken. Je bent het van vroeger al gewend, bovendien is de 'afdankertjestrend' heel erg NU. En door de oversterfte is duurzame 'seniorenkleding' die ook nog eens veel mooier blijft na reinigen, als je goed zoekt voor een prikkie te heb.
Een Saar snapt wat nodig is!
je hing aan het leven
en toch moest je het loslaten
vandaag ga je op zijn Hagenees gezegd in rook op
Doei gulle leutige vriendin
Het is een va et vient van bezoekers in de grote hal van het zorgcentrum. Harriët, een van mijn Saarlievelingetjes die ik altijd blij kan maken met een bloemetje, bevindt zich zo vlak bij de voordeur dat bezoekers zowat tegen haar opbotsen. Wanneer de goedhartige Harriët niet in de war is, bezigt ze op komische wijze termen als potsierlijk, ringeloren en navrant. Nu is ze van de kook, van de kaart en van de wereld, daarom is ze omringd door twee vriendelijke verzorgsters die haar verteld hebben dat ik in aantocht ben. Ik hoor haar zuchten: 'Hier lopen allemaal mensen, maar niemand ziet mij staan.' Ik ga recht voor haar staan en groet met een 'hai' en een uitbundig gezicht zoals ze dat graag heeft. Harriët bekijkt me van top tot teen. Met een misprijzende lach en de klemtoon op jij vraagt ze: 'Ben jij mijn bezoek? Ik grinnik: 'Nou da's geen complimenteuze binnenkomer.' Ze blijft me aankijken. In haar ogen zie ik onvermogen. Ik steek mijn hand uit. Ze pakt 'm vast. Moi: 'Ik wacht ...?' Harriët, droger dan een kurk: 'Fabuleus.' Ons maakt ze vrolijk. Haar toestand typeert ze als een kat die met een knot wol in de weer is geweest. Soms heb je van die dagen dat niets helpt. Freek de Jonge vulde de Nederlandse taal ooit aan met het idioom: als niets helpt, doe niets. Ik ben aanwezig voor als ze me nodig heeft.
Een Saar snapt wat nodig is!
