Het is de wekelijkse nagelmiddag in het Zorghuis. Op de gang tref ik Miamimevrouw en de familieloze mevrouw B. Spontaan wijs ik ze beiden op de manicure. Ze worden in de wachtrij geplaatst. De dames mogen een kleurtje uitzoeken voor op hun nagels. In de 'salon' wordt gevijld, gelakt en gekletst. Ik heb een vraag voor de manicure, maar kom niet tussen de spraakwaterval met wapperende handen voor haar.
Ik wend me tot de muizentoeterige mevrouw DB. voor wie ik een zwak heb. Ze ligt onder een wollige deken in een relaxfauteuil. 'Hoe gaat het met u?' vraag ik in haar moerstaal, dat vindt ze leuk. 'Ik wil dood', prevelt ze. Haar hazelnoten kraaloogjes kijken me hulpbehoevend aan. Ik ben geroerd. 'Wat zegt u nou?' streel ik haar wang. 'Ik krijg van niemand aandacht, ik kan met niemand praten, iedereen vindt me vervelend, ik heb niets of niemand meer, ik wil dood' is haar beleving. De werkelijkheid is anders, maar wat doe je aan iemands perceptie.
Mijn radertjes draaien overtoeren: hellup, wat antwoord ik hierop. Ze is al in de negentig, geen langetermijntoekomstperspectief om haar op te fleuren. 'Jij bent lief, dankjewel, de klaagzang is niet voor jou bedoelt', zegt ze terwijl ze Pop de Hond aait. Ik pak haar handen vast: 'U heeft zo'n mooie roze trui aan, wilt u een bijpassend kleurtje op uw nagels. Het is bijna lente, kom doe eens gek.' Ze aarzelt: 'Kan dat dan?' zegt ze met oplichtende ogen haar blanke nagels aan bevende vingers bekijkend. 'Ik regel het voor u.'
Ik loop met Pop door naar opa, want daar kwamen we voor. Na een bezoekje waarbij pappi en ik haasje over hebben gespeeld (om beurten gooien we de pluche haas over Pop in ons midden die zij moet zien te vangen), EN pappi een modeshowtje heeft weggegeven in de nieuwe blouse-vestcombinatie, pak in mijn Biesen (huisgrapje).
Het is bijna etenstijd, de tafels worden gedekt. De manicure heeft de zaak opgedoekt. Miamimevrouw toont trots haar rimpelhanden met gepolijste nagels in de nabijheid van de depressieve mevrouw DB. die wegens tijdgebrek pas de volgende keer aan de beurt is. Ai, pijnlijk. Als Pop niet zo tierig was geweest (en mevrouw van Z. niet 'weg met die hond, ik krijg uitslag' had gebromd), had ik mevrouw DB. zelf onder handen genomen.