Dat wordt polderen
Politiek is een (machts)spelletje. Voor het eerst in zijn lange leven gaat Q. niet stemmen, ondanks mijn
aanbod om samen te gaan, of desnoods voor hem met de ingevulde machtiging een
vakje rood te kleuren.
Pappi is al een weekje
niet lekker en nu zwaar verkouden. Hij heeft zich niet verdiept in de
partijprogramma's, de debatten niet gevolgd, zich niet ingelezen. Kortom, een
goed excuus om verstek te laten gaan.
'Je kunt toch op de partij stemmen waar je in het
verleden het vaakst op hebt gestemd?' opper ik. 'Een
gekonkel ... stemmen maakt geen verschil ... interesseert me niks ... zo glad als een aal in een emmer snot ... ', mummelt hij gebitsloos, terwijl hij vanuit zijn luie stoel hengelt naar de op de grond gevallen kleffe herenzakdoek.
'Dat is voor het eerst dat ik je zo hoor', stel ik vast. Pappi rochelt en hoest omzichtig om aan te geven hoe ziek hij is. Wat er werkelijk speelt, is dat de verkiezingen voor Q. een spelletje zijn. Hij wil, sinds hij hulpbehoevender is, op de partij stemmen die het meeste zetels behaalt, en/of die het grootste is gegroeid: de winnaar. Niet omdat hij het daar helemaal mee eens is, maar vooral om niet bij de verliezers te horen.