Onvoorzien kunnen Pop en ik de ochtend van 2 mei (Pappi's eerste sterfdag) niet meerijden naar het hondenbos. Dat wordt een verplicht rondje wijk. Pop is een gewoontedier. Als we dan al in de wijk moeten wandelen, bestaat daar een vast stramien voor: de deur uit, rechtsaf, aan de linkerkant de hoofdweg volgen, linksaf, 2 x rechtsaf, 2 x linksaf, 2 x rechtsaf enzovoorts. Deze morgen wil Pop per se linksaf.
De stapvoets voorbijrijdende zacht ronkende zwarte motor is links- en rechtsachter voorzien van volgepakte zijtassen en twee wapperende vaantjes. Eentje in rood-wit-blauw, de ander met een doodshoofd. Op de straathoek stopt de geheel in het zwart leer geklede en gehelmde motorrijder voor ons. Ik sta aan de grond genageld als ik ... deine Freunde sind die Sterne ... opvang. Pop gaat gebiologeerd zitten. De motorrijder zet Lolita's Seemann harder. Hij knikt en rijdt ritmische, flauwe bochten makend weg. Und nur Ihnen bisst du treu ein Leben lang ... verwaait over de stille straat. Op ons eerste gezamenlijke shanty concert (zeemansliederen) heb ik dit liedje speciaal voor Pappi aangevraagd. Ik kon zo gaan staan brullen, ware het niet dat een hondenkennis met zijn honden naar Pop toekwam en dat mijn aandacht opeiste. De spontaan opgewelde tranen blijven verborgen achter de donkere glazen van mijn Ray-Ban®.
De verdere wandeling loop ik op de automatische piloot uit. Bizar. Thuis rinkelt bij binnenkomst de telefoon. Mijn broer aan de lijn: 'Wat ik nu toch meemaak! Ik zet de tv aan, is daar Gerhard Wendland met Tanze mit mir in den Morgen te horen. Dat was toch jullie dansliedje?' Ik vertel wat mij is overkomen. We zijn er even stil van (en dat wil wat zeggen). Hoewel we beiden nuchter zijn, vinden we dit op zijn minst curieus toeval. Kan er echt een lijntje met het hiernamaals bestaan? Als iemand het postmortaal kan doen, is het pappi wel, daar zijn we het gierend over eens. Bij leven zei mijn mam altijd: 'Pap kan alles.'