donderdag 27 oktober 2016

HET GROTE VERGETEN


Het grote vergeten is begonnen. 'Forgetting is not always a bad thing'. Deze oneliner van Charlie Brown bezigt Q. in het Nederlands als hij vraagt naar mijn lieve, gezellige en zorgzame moesje waar hij zo'n 60 jaar een twee-eenheid mee vormde. Hij kan zich weinig details meer herinneren, wel dat ze zijn enige en grote liefde is en dat het gemis na haar dood ondraaglijk was. Alzheimer laat hem de pijn vergeten. Ik haal herinneringen op: vroeger is eventjes dichtbij. Hij glundert. Mooie gewiste memoires gloeien na in een warm gevoel, de eigen ervaringen zijn anoniem geworden. En zijn thuis? Dementie laat geen navolgbare sporen na. Thuis ligt ergens ongrijpbaar in een parallel universum.

vrijdag 21 oktober 2016

BLACK-OUT


Niets zo veranderlijk als het weer. Niets zo veranderlijk als pappi. De plotselinge omslag van droog naar onophoudelijke neerslag (en dat hij verplicht binnen moet blijven), brengt de blues met zich mee. Wanneer Q. stilzit en niets omhanden heeft, gaat hij malen.

De natuur sterft, bijna iedereen vecht tegen het vallende-blaadjes-verschijnsel. Bij Q. speelde er nog iets mee. Hij kreeg een black-out: een tijdelijke stoornis van de hersenen waardoor de informatie van het kortetermijngeheugen niet wordt doorgeseind aan het langetermijngeheugen. Q. raakte in paniek: zijn omgeving was hem totaal vreemd en hij herkende de bekende gezichten niet meer.

Ik doorliep de hele fase met hem totdat het weer lichtjes begon te dagen en hij kalm werd. Alcohol had hij niet genuttigd, de griepspuit kreeg hij anderhalve week geleden, dus dat kon de trigger niet geweest zijn. De twee overige keren (dat we weten) dat hij een black-out had, was dat de voorbode van een herseninfarctje. Sindsdien slikt hij preventief medicatie. Duimen dat het blauwe pilletje zijn werk doet.

woensdag 19 oktober 2016

BONTE AVOND


Geregeld kunnen de bewoners genieten van live muziek. Q. blijft stug volhouden dat het carnavalsoptredens of bonte avonden zijn. Herfst, de gashaard brandt gezellig in de recreatiezaal. Aangekleed gaat uit: Q. strooit kwistig met de aftershave, trekt zijn mooiste jasje aan en vist zijn prinsensteek uit de la. Deze zaterdagavond speelde de Boekendse accordeonist Hay Huys meezingliedjes uit de oude doos voor een enthousiast meedeinend publiek. 'Zing je ook uit volle borst mee', wil ik van te voren weten. 'Dat weet ik nog niet', klinkt het weinig geïnteresseerd, 'het ligt eraan hoe ik me voel.' Heel beslist erachteraan: 'Ik ga in ieder geval NIET dansen!' 

Bovenstaand bewijs stuurde de activiteitenbegeleiding! Topper Tineke (zijn danspartner) krijgt bij iedereen de voetjes van de vloer.

maandag 10 oktober 2016

HAMERTJE TIK



Een wandelstok is voor loopondersteuning. Pappi's wandelstok is vooral onmisbaar gereedschap om mee in de bodem te pierikken, in groen te porren, interessant klein zwerfafval (bierdopjes en ander glimmend spul)  op de grond omhoog te halen en van dichtbij te bekijken, en dorre takken van bomen en struiken af te slaan. Het was een kwestie van tijd dat het kwetsbare rubberen dopje de brui eraan zou geven. Het blijkt onvervangbaar: bij toebehorenwinkels voor senioren zijn alleen zware 'olifantenpoten' verkrijgbaar. Q. zou Q. niet zijn als hij een oplossing had. Met een door Wim aangedragen kunststof antischuifschijfje van een stoelpoot slaat hij de spijker op zijn kop. 


Het schijfje is geen lang leven beschoren. We tikken een tweedehands stok op de kop met net zo een rubberen dopje als het origineel. De wandelstok is weer zoals het hoort in Q.'s ogen. Wat kun je iemand met iets simpels blij maken. Alleen ... voor hoelang?

maandag 3 oktober 2016

TELEFOONAANSLUITING


In het Zorghuis waar pappi resideert, hebben de kamers geen telefoonaansluitingen. Een bewuste keus, zodat familieleden niet honderdduizend keer per dag gebeld worden, omdat hun dementerende ouder of partner telkens vergeet dat-ie al gebeld heeft. Voor pappi schaften we het meest simpele seniorenmobiel aan. Maar voor digibetische dementerenden die nog maar een handeling per actie kunnen uitvoeren, is zelfs dat te ingewikkeld. 

'Het gsm'tje is een prutsding om in de hand te houden.' Zijn vingers zitten steeds het luidsprekertje in de weg. Als ik hem daarop wijs, zegt hij: 'In dat minuscule gaatje kan on-mo-ge-lijk een microfoon huizen!' Het mobieltje bevat geen hoorn en geen kabels. Hoe weet dat ding dan dat hij jou moet bellen? Waarom brandt er blauw licht in het toestel (display)? En moet hij nou in de standaard (de oplader) of eruit? Daarnaast zitten er nog een boel overbodige knopjes en schuifjes op die hem van de wijs brengen: om het toestel te blokkeren, de pincode te barricaderen of het toestel AAN/UIT te zetten. Elke keer moet er bij telefonisch contact een verzorgende aan te pas komen, wat ze met alle liefde doen daar niet van. Q. verzucht geregeld: 'Kreeg ik mijn oude telefoon maar terug.' Er achteraan op zijn allerzieligst: 'Maar dat kan niet.'


Na een omslachtige zoektocht vond vriend Wim (zo lief) dankzij de alerte helpdeskmedewerker bij Stelcomfortshop een zenderkastje dat het oude toestel verbindt met het gsm netwerk. Een vondst! Terwijl Wim de boel aansluit en voorkeursnummers onder knopjes installeert, zit Q. er hoofdschuddend bij: 'Nu krijg ik weer een ander toestel en kan ik niet eens zien wie er belt!' Q. kan het niet bevatten, het moest er nog bijkomen dat hij over een draaischijf zou beginnen. Om een punthoofd van te krijgen. Ik toon hem de schabberige verpakking met zijn handschrift: 'Dit is toch echt je vertrouwde toestel, pa!' 'Ik heb dit ding nooit gezien', klinkt het eigenwijzerig resoluut.

Een hevig zwetende Wim ziet pappi al loeren naar de fonkelnieuwe kabels en het zenderkastje. Erop zetten dat hij er niet aan mag komen, werkt averechts weten we uit ervaring. Wim stond al met tape klaar om de onnodige cijfertoetsen af te plakken. 'Laat maar, dat heeft weinig nut. Voor wij de deur uit zijn, heeft hij dat er al af getrokken. We gaan gewoon oefenen', zeg ik.

Nog voordat de buurthaan kraait, hangt pappi aan de lijn. 'Wat goed van je dat het je is gelukt', feliciteer ik hem. 'Bel jij me maar in het vervolg', moppert hij. 'Ik moest eerst het telefoonboek zoeken, toen jullie nummer, en bovendien het kengetal erbij drukken wat je me niet verteld had! Dat is me veel te omslachtig.' 'Maar je hoeft toch alleen maar de hoorn op te pakken en op mijn foto te drukken?' grinnik ik. 'Oh, ik dacht dat die voor de sier was, net zoals die denk-aan-mij-lijstjes voor in de auto.' Pappi begrijpt er steeds minder, maar in smoesjes bedenken is hij een kei.