Het is een vaststaand gegeven feit: een mens wordt geboren, leeft zijn leven en voor je het weet is het voorbij. De lengte van het leven is voor de een met een beetje stretch, voor de ander met krimp. Vette pech of is het: kwaliteit boven kwantiteit?
De dood komt altijd onverwacht, zelfs wanneer hij is aangekondigd. Een dierbare verliezen valt de achterblijvers rouw op het lijf, ondanks dat je er rekening mee kunt gehouden. Vasthouden aan wat je verloren bent tijdens de stadia van rouw. Ontkenning, verzet, onderhandelen en vechten, somberheid, aanvaarding. Waar ben je verdrietig om: voor diegene omdat je hem/haar een langer/beter leven had gegund of omdat jij de overledene mist?
Door drukke werkzaamheden had ik meer dan een jaar geen gelegenheid om te rouwen. Geveld door een hernia dringt het besef eindelijk door dat mijn pappi nooit meer terugkomt. Dat doet zowel fysiek en geestelijk pijn. Vooral op momenten waarop ik niets om handen heb overvalt de droefenis me. Rouwen is smart voelen. Uiteindelijk kun je diegene die je zo mist voor eeuwig in je hart sluiten en verweven met je leven. Dat laatste had ik eigenlijk al een beetje gedaan door meer dan 500 verhalen over hem te schrijven.