De trouwdag van de
tuinman. De weduwnaar voelt zich verdomd alleen. Op 1 juni, 65 jaar na dato
krijgen mevrouw A. en haar twee dochters een rondleiding. Mevrouw A. is een
opgewekte 81-jarige zonder franje. Ze heeft - net als mijn moeder - iets liefs
en gezelligs over zich. Een zachtaardig persoon die meteen eigen voelt. Ik
steek spontaan mijn hand uit: 'Prettig met u kennis te maken.' 'Insgelijks',
zegt ze. Ze steekt van wal: 'Tuinstoelen, planten, huis verkopen, een overvolle
zolder.' Ik, misschien wel de grootste fan, houd een 'aanbevelingspraatje'.
Onnodig: de schoonzoon sjouwt de inboedel al naar boven. 'Ik kom uit de
wijk Vastenavondkamp, daar is het altijd bal', grapt mevrouw, zodat we meteen
weten dat ze van leut houdt. Ik complimenteer haar met haar jeugdige
uitstraling en gladde huid. 'Ha, ik zie er misschien wel uit als een groen
blaadje, maar ik ga toch echt hier wonen, omdat ik kopzorgen heb: mijn
kortetermijngeheugen ligt op straat.
Pappi blijkt allesbehalve uitgerangeerd. De aspirant-tuinierders laten verstek gaan en pappi is als vanouds aan de slag gegaan. Hij heeft het tuingereedschap opgeborgen en voegt zich bij ons. Dit is de tuinman, wil ik hem voordragen, maar de zich fatsoenerende pappi zoekt al toenadering. Mevrouw A. guitig en verlegen. Pappi in vuur en vlam. Helemaal als ze meedeelt dat ze dol op tuinieren is. 'Wat is de tuin?' ze draait een kwartslag om het geheel te overzien. De dochters en ik staan perplex. Vol ongeloof lachend, delen we dezelfde gedachte: instantverliefdheid? Als de drie niet verder hadden gemoeten met de rondleiding, hadden we de twee, bij wijze van spreken, zo hand in hand de tuin in zien wandelen.
Pappi stevent haar achterna. Hij spot het gezelschap aan de afgedekte tovertafel. 'Zullen we ons bij hen voegen?' delegeert hij me in hun richting. 'Zo te zien moet de papierkraam nog worden afgehandeld, laten we ze maar niet storen. Bovendien staat het ook een beetje opdringerig', temper ik zijn enthousiasme. Nadien zit hij langs haar tijdens het spel Vroeger & Nu. Mevrouw is een open boek en daarmee een aanwinst. Je zou zweren dat ze al jaren meedraait in het Zorghuis.
De voorspelbare hotline tussen de tuinman en dochter zwijgt 48 uur. Zou hij werkelijk een (tuin)maatje hebben gevonden? Door geheugenproblemen is het bij allebei: uit het oog, uit het hart. De ontmoeting heeft nooit plaatsgevonden. Verdient niet iedereen een tweede kans?