Haar
hele leven lang heeft ze last van ups en downs. Haar kinderen weten niet beter
dan dat bij moeders onverwacht de mismoed kan toeslaan. Door de lange staart
van de winter belandde Seniorita Sigaretje in een diepe dip: 'Ik zag dat jullie
het leuk hadden, mij wilden opbeuren en overhalen om mee te doen, om mijn
levenslust terug te krijgen. Maar ik was onbereikbaar voor elke boost. Iets in
mij vond het leven even niet leuk.'
Op
een doordeweekse dag wenkt ze me opgetogen: 'Ik ben er weer!' 'Wat mega fijn
dat u weer bent opgeleukerd. Het was echt tobben, he', onderschrijf
ik haar gemoedstoestand. 'En een beetje nukkig was ik ook,' bekent ze, 'en op
de koop toe - terecht hoor - moest ik een somber zwart rookschort aan. Nu ik
niet meer bij de pakken neerzit, mocht de 'toga' aan de wilgen worden gehangen.
Jammer, want de zuster zou voor een wit befje zorgen.' 'Dan gebruikt u dat maar
als slab', gein ik. 'Duh, aan het verkindsen ben ik nog niet', stribbelt ze
tegen.
Omdat
we zo blij zijn dat ze weer bij de positivo's hoort, verras ik haar via de iPad
met haar lijflied: As de sterre dao baove Straole. Meteen maaien de
gebruinde armen door de lucht en zingt ze als een schorre kraai mee. Omdat
niemand invalt - de Witte Dame kijkt zelfs zurig - val ik in met een
tweede stem, eveneens geen gouden keeltje. 'Het gaat om de intentie',
bedankt Seniorita Sigaretje mij.