Als 123456789Tieneke met haar voormalige
blauwe platenkoffer op de proppen komt, hoeft niemand te worden overgehaald. De
bewoners vliegen als stroop op haar af. Is dit de felbegeerde Miljoenenjachtkoffer
met de vijf miljoen euri? Het beruchte koffertje met de rijksbegroting en de
miljoenennota? De bagage van de leuke mevrouw die vandaag haar intrek neemt in
het Zorghuis? Nee, het is het Vroeger-en Nu-koffertje. Het spel waar de
bewoners enorm aan zijn gehecht. Het spel dat nooit verveelt en waarvan de
conversatie overal en nergens heen leidt. Bezoek wordt buitenspel gezet. We
schuiven extra stoelen bij.
123456789Tieneke geeft de voorzet
met de tegenstelling bakelieten telefoon versus smartphone. Prompt steken
mijnheer Demijne en Rijk hun gsm omhoog – we krijgen uitleg over hoe de vier
drukknoppen werken. De pasgehuwde Rijk had geen telefoon, noch zijn buren. Zijn
vrouw in barensnood ging 'gewoon' achterop de fiets naar het gasthuis. Na de
geboorte van hun eersteling, zag de uitgeputte eega vanuit het ziekenhuisraam
haar dolgelukkige man bij zijn stamkroeg naar binnenstappen.
Het wasbord versus de
volautomaat. Wat een gemak hebben jonge mensen nu. 'En met Pampers', draagt iemand
bij. Mannen- en vrouwenvoetbal. De tongen komen los. De dameselftallen worden
serieus genomen, maar de dames staan daarnaast nog immer in de kantine achter
de toog (het aanrecht), wassen de vuile voetbalshirts en brengen hun kids naar
de trainingen en wedstrijden. Lang leve de emancipatie. Pappi voegt toe dat hij
een rechtvaardige scheidsrechter was. Loekie aan Soepterrine die, ondanks
pijnlijk opgezwollen handen toch besluit mee te doen: 'Wie ben ik?' Soepterrine
probeert weg te komen met: 'Da’s een ander spel met Ron Brandsteder en André van
Duin.' Loekie met het geheugen van een zeef toets met plezier Soepterrines
harde schijf: 'Wie ben ik?' 'Even aan je man vragen', probeert ze de aandacht
te verleggen. 'Ha, hij is een boodschap doen.' Loekie wint en geniet.
Iedereen krijgt evenveel kans om
zijn of haar verhaal te doen. 123456789Tieneke toont trouwfoto’s. Mannen in
frak (rokjas met slippen), de dames in het lang of in een mantelpak. Het
uitzetboekje, waar je cadeaus kon uitscheuren. ' Tegenwoordig willen ze alleen
maar geld', weet mijnheer Demijne. Het huwelijk weekt openhartige onthullingen
los: eerst voor de wet en na zes weken voor het bed. À propos: bed: sommigen
stonden al om acht uur ’s ochtends voor het Maria altaar. Na zo’n lange bruiloftsdag
met een hoop verplichtingen en ALLE familie was het jonge paar rond middernacht
blij dat het eindelijk in elkaars armen kon liggen. Met de nadruk op: liggen!
Na negen maanden liep moeder de
vrouw achter de bak van een kinderwagen (nu multifunctionele lichtgewicht
buggy), anders stond meneer pastoor op de stoep. De nieuwe aanwinst vertelt dat
ze haar moeder elk jaar een worp had. Acht kinderen telt hun gezin, waarvan
drie tweelingen. Ga er maar aan staan. Er wordt gerefereerd aan families met 20
kinderen. We dwalen af naar het geloof: de meeste bewoners zijn met de tijd
meegegaan. 'Dat had de kerk ook moeten doen, dan was er niet zo’n leegloop geweest',
is de voltallige overtuiging. 123456789Tieneke, krijgt du moment een WhatsApp
van de jonge Filipijnse pastoor dat de vrijdagavondmis niet doorgaat in
verband met voorbereidingen voor Heilige Vormsels. 'Daar heb je het alweer',
luidt het laatste commentaar. De plaatjes worden opgeborgen in de blauwe
platenkoffer. Wat hebben we weer gelachen en lekker gepraat. Dit is trouwens
slechts een kleine greep uit de persoonlijke verhalen, anders hadden we
minstens tien kantjes nodig gehad. Over op de praatstoel zitten, gesproken!