Zaterdagmiddag in de drukbevolkte zaal: Limburgse gezelligheid met thee of koffie, vlaai, en geklessebes in familiekringetjes. De vrouwelijke evenknies van Statler en Waldorf* geven ongezouten commentaar op de drukte van buitenaf in HUN zaal: 'Wat hebben die mensen hier te zoeken?' Zou het komen omdat mevrouw P. en mevrouw B. zelf bezoek ontberen? P. is de pittige tante die geen blad voor de mond neemt - een mazzel dat het niet boven het geroezemoes uitkomt. B. zit met een verschrikte-vogeltjesblik naast haar en neemt alles voor waar aan. De ingedutte meneer Z. verschiet door de dingdong, en begint zich uit te kleden. De mouwen wapperen vrolijk in de lucht (denk: skytube ballon), terwijl zijn hoofd in het donker blijft steken. De verzorgster helpt hem weer in de trui: 'Het is nog geen bedtijd.' Tot mijn verbazing tref ik er pappi met zijn vriendin aan die zojuist de oproep van de taxi heeft gekregen. Pop ben ik al kwijt, die laat zich aanhalen door een bedaarde bejaarde met polderpruik (makkelijk te onderhouden kort kapsel) en bonbons tot op haar buik. Dat zint pappi niet: Bobbie is zijn kleindochter! Hij pakt Pop bij de riem en loopt tegen de stroom ouderen in naar zijn kamer. Pop gaat graag mee richting de doordringende geur uit de naastgelegen keuken waar een bewoonster op traditionele wijze onder leiding van een verzorgende karboet (balkenbrij) bakt. Als ik goed en wel zit en Pop zich aan opa's voeten heeft gevlijd, zegt pappi: 'Motje, je moet maar eens op huis aan gaan, want het is etenstijd.'
* Statler en Waldorf zijn twee figuren die voorkomen in The Muppetshow. Waldorf is degene met witte haren en snor, Statler is de grijze duif. Tijdens de voorstelling op de bühne, bevinden zij zich in de
loge op het balkon, van waaraf ze tijdens iedere aflevering op sarcastische wijze kritiek leveren op het optredende artiesten in het Muppet-theater. In de
latere serie Muppets Tonight bevinden ze zich in een
verzorgingstehuis, waar ze samen vanaf een bankje het Muppetsprogramma op de
beeldbuis bekritiseren. Behalve dat de stokoudjes graag zeuren, gaat hun kritiek vaak vergezeld van een bulderende lach.