De zuster trakteert uit de rode ronde celebrations snoepdoos. Mevrouws hand stuur ik naar een Milky Way. Toffee en nootjes accorderen niet met haar kunstgebit. Het blauwe snoeppapiertje dat aan de binnenkant zilver is, krijgt ze onmogelijk losgepeuterd. Voor haar is het moeilijk toegeven, wanneer iets niet lukt: alweer inleveren door de ouderdom. Omdenken door mij: 'Zou ik het papiertje mogen of spaart u zelf zilverpapier? Mevrouw duwt de Milky Way meteen in mijn hand en lacht van herkenning: 'Ach ja, zilverpapier voor de arme negertjes in Afrika.' Gebeurt dat nog steeds? En wat deden ze daar eigenlijk mee?' 'Dat zoeken we op', zeg ik haar het chocolaatje aangevend. Terwijl zij gulzig snoept van het minireepje chocomoutnoga, verhef ik het zo glad mogelijk strijken van de wikkel tot kunst. Zij giechelend: 'Ach ja, dat hoorde er ook bij. Het verhaal achter 'zilverpapier sparen voor de missie' in Congo blijkt een dubbele missie, want het was ook kinderen en volwassenen bewust maken van de westerse welvaart versus armoe elders: het kweken van een schuldgevoel zorgt dat je gul geeft.
Een Saar snapt wat nodig is!