Johannes (Hans voor intimi) heeft aanpassingsmoeilijkheden. Niet zo vreemd als je na 80 jaar je geboortehuis hebt verlaten. Hans in de ontkenningsfase: 'Ik woon hier niet.' Moi geamuseerd: 'Kunt u me dan vertellen waarom ik u vorige week hier ook ontmoet heb?' Hans tegenstribbelend: 'Ik woon hier niet. Ik verblijf hier. Dat is een groot verschil.' Moi met pretoogjes: 'U geeft dus toe dat u hier langer dan één dag bent.' Voor zijn eigen acceptatie helpt het als de onrustige man beseft dat hij voortaan hier thuishoort.
Hans begrijpt dat dit een kat-en-muispelletje is en gaat er eens goed voor zitten. Hij iets toegeeflijk: 'Misschien kan ik me herinneren dat we toen samen ge-mens-erger-je-niet hebben.' Moi: 'Wat leuk dat u zich dat herinnert, want dat is twee weken geleden. U hebt me toen compleet van tafel gespeeld.' Hans opgetogen: 'Jaja. Twee weken? Mm, zou kunnen. O ja, ik had gewonnen!' Hij zwicht lachend: 'En nu gééf ik me gewonnen, want ik vind het gezellig hier.'
Een Saar snapt wat nodig is!