Het is altijd afwachten wat voor spelletjes iemand speelde toen hij of zij klein was. Je had knutselkinderen, buitenspelers, poppenmoeders, handwerksters, cowboys en indianen, boekenwurmen, meccano-bambino-lego-bouwers, bomenklimmers, noem maar op. Activiteiten waar je vroeger uren, zo niet zaterdagen, alleen of met je vriendjes zoet mee was.
Samen in touw. Wanneer ik een touwtje aan elkaar knoop en dit achter mijn duimen en pinken steek en met de middelvingers de draad ophaal, pakken Roelie's vingers automatisch de touwtjes over. Instant herkenning en zij heeft de touwtjes in handen. Haar stoffige geheugen noemt de parachute, de Eiffeltoren, kop en schotel, de schaar en het spinnenweb dat ik helemaal vergeten was.
In recordtempo maken we alle touwfiguren. Zij voldaan: 'Klaar!' Ze duwt het touwtje in mijn handen: 'Dat kan weg. We weten dat we het nog kunnen, dat is voldoende.' Tijd voor wat anders, bedoelt ze. Het ik-kan-dit-gevoel werkt de hele middag door. Tijdens het koffiepraatje heb ik haar nog nooit zo zelfverzekerd zien deelnemen.
Een Saar snapt wat nodig is!