zondag 29 maart 2020

KAPSALON SPELEN


In lang vervlogen tijden knipte mijn lieve moesje mijn lange haren en zette ik krulletjes bij haar. Bewoonsters zitten met de handen in het haar, omdat hun kapsters hun beroep tijdelijk niet mogen uitoefenen. Samen met Artistiekelieke en zuster B. kappen we sinds gisteren 'poedelpermanentjes': wie er goed uitziet, voelt zich goed. Krullenkopjes, watergolfjes, sportief geföhnde coupes en 'Mag ik zulke grove golvende lokken als jij?'. Vanwege privacy redenen geen foto's, maar Tante Leen, Prinsesje, het Maggimaedje, JJ en Grietje zagen er tres chique de Paris uit. Jammer dat we niet op stap kunnen.

zaterdag 28 maart 2020

TESTERS


Na het koffierondje zitten dames en heren verspreid in de linkervleugel: Floris, Sjimmie, Haas als publiek, Mijnheer Demijne, JJ, KanariePiet en de jarige Cornelia Hopsasa. Zij: 'Ben ik 88 geworden? Maak dat de kat wijs. Met 88 ben je een alde patat. Ik ben 18. Kijk maar naar mijn hoofd, nog geen grijze haar te zien.' Dat ze een sportieve sneeuwwitte coupe heeft, laten we in het midden. De tuinman en Josje sluiten bij de laatste woorden aan. 


Testers keuren een papieren jumbo Lingo XL. Net als bij de opticien bepalen we eerst de lettergrootte: A5 is voor alle deelnemers op afstand duidelijk waarneembaar.

In navolging van Francois Boulanger en Robert Ten Brink prik ik op de scheidingswand de eerste letter van een vijfletterwoord. Het te raden woord (Lingo) is van te voren al enkele malen gevallen. ‘El ie en ge oo’. Op gepaste afstand raden en spellen bewoners vijfletterwoorden tijdens een amusante braintrainsessie. Bij het tweede woord duid ik de categorie: spelletje, lichaamsdeel (vuist), huisraad (stoel), dier (Mijnheer Demijne rijmt direct: een stier) enzovoorts. Want: als het beginstadium van een spelletje te moeilijk is, haken bewoners snel af. Mutti assisteert vrijwillig als bordjesomdraaister Leontien door de  letters voor mij op alfabet te leggen en ze aan te wijzen. Als ze zichzelf niet vlot genoeg vindt, wrijft ze alles weer in de war.


Beurtelings mogen de testers de eerste letter kiezen van het door de spelleidster te verzinnen woord en een gokje wagen. Floris' eerste bijdrage is in het Engels. Mijnheer Demijne is in de war met het vakantiespelletje waarbij de volgende in de kring een woord moet formeren dat met de laatste letter van het al genoemde woord begint - leuk idee voor een volgende activiteit. JJ roept steevast zesletter- of vierletterwoorden. 'Zijn dat er echt zes/vier? O ja,' giechelgiechel. Mutti herhaalt stralend het winnende woord. Haas geniet van de levendigheid en de knikkebollende Sjimmie vindt het spelletje slaapverwekkend. Geregeld klinken er bij poging drie fantasiewoorden. Ondanks al deze hobbels worden de woorden in maximaal vijf keer geradenDeze breintrainer is - met wat aanpassingen hier en daar, het was immers een proef - beslist voor herhaling vatbaar.


dinsdag 24 maart 2020

KUSSENGEVECHT

De nieuwe bewoonster wil haar hippe fuchsia kussen uit de luie stoel meenemen naar een zitplek aan tafel. TT houdt het kussen vast en tiert dat mevrouw het los moet laten: 'Dat is niet van jou! Afblijven!' De nieuwe van haar stuk: 'Dat is mijn eigen kussen, dat heb ik van thuis meegebracht.'TT: 'Je liegt!' Het kussen straffer vasthoudend (van gif heeft ze enorme kracht in haar handen): 'Liggen laten. Dit is van de mevrouw die in deze stoel zit.' Dat de nieuwe die mevrouw is, gaat er niet in. Moi luchtig: 'Lieve mensen, geen ruzie maken.' 

TT laat op mijn verzoek het kussen los. De nieuwe bewoonster leid ik een eindje verderop waar ik haar vriendelijk vraag om begrip: 'Heel vervelend voor u wat hier gebeurt. Maar iemand moet hier het wijste zijn. Wilt u dat zijn? TT is door haar slechte zicht gauw paranoia. Ze bedoelt het niet persoonlijk. U krijgt van mij zolang een leenkussen en als TT zo dadelijk naar het toilet is, krijgt u uw kussen. Vindt u dat goed?' De nieuwe: 'Ik wil geen ruzie maken.' Moi: 'Dat begrijp ik.' Brandje geblust. De nieuwe 'beloon' ik met een spelletje. Niet veel later wordt TT naar het toilet gebracht. Als de kippen grist de nieuwe haar kussen en bergt het buiten bereik van iedereen op haar slaapkamer op.

Na het toiletbezoek is het kussen vergeten, wel wenkt TT me. Met haar kin omhoog wijzend: 'Die nieuwe is niet van hier. Ik vertrouw haar niet. Ze wil alles van me weten.' Samenzweerderig: 'Ik doe net of ik niet hoor.' Slinks: 'Vis jij eens uit waar ze vandaan komt. Ikzelf vermoed Japan!' Ik kan mijn lach nauwelijks inhouden, maar blijf onbewogen. TT in wie ik plots de kribbige Miss Marple (Margaret Rutherford) zie, dwingt mij in de rol van privédetective. Moi: 'Denkt u ook niet dat deze mevrouw gewoon een gesprekje probeert aan te knopen?' TT's gezicht spreekt boekdelen.

maandag 23 maart 2020

RADEN MAAR




Op verzoek van Roosje raden we de zanger m/v en titel van liedjes. Heeft ze in deze ellendige tijd een hang naar de nostalgische radiojaren van Kees Schilperoort toen het leven nog overzichtelijk en eenvoudig was? Niet echt, de competitieve Roosje is, net als de Witte Dame en Mijnheer Demijne winnend bij muziekkwissen. 

We beginnen met Nederlandstalig, maken een afslag naar dialect, Jordaan, vasteloavend, buitenlands, songfestival en draaien door met de mannenmuziek. Roept u maar. Verdeeld over de hele zaal doen ALLE bewoners mee vanuit de luie stoel of zittend aan een tafel. Pappi wiegt zwaaiend met de stok en galmt en schmiert alle schlagers en Limburgse liedjes mee. Op de eerste klanken van Rock around the clock springt de Witte Dame spontaan op om te twisten. Op haar uitnodiging rock & roll ik mee. Bill Haley, Chubby Checker en Elvis de pelvis zorgen dat onze heupen helemaal los gaan. Het mannenclubje (Floris, Mijnheer Demijne en E.) swingt zowat de relaxfauteuils uit. KanariePiet tapt. Zelfs Haas geniet, al zal hij dat niet toegeven. JJ heeft kippenvel wanneer ze haar lamme benen voelt dansen. Ons Door doet een walsje met zuster D. Onze oude dametjes en zusters Y en K wiegen en zingen. Ik geef een showtje weg. Armen zwaaien, handen klappen, na elk liedje volgt applaus. Tussendoor entertain ik met wetenswaardigheden en dissen bewoners hun associaties met de muziek op. Voor een middag zijn we allemaal ontspannen en de corona sores vergeten.

ZATERDAGKLUSJES


Files staan er bij de stort nu iedereen verplicht thuis (binnen!) moet blijven. Bij ons geen opruimwoede, wel allerlei zaterdagklusjes met gezellige achtergrondmuziek die uitnodigt tot neuriën en zachtjes voor je uit zingen. Restanten knutseltjes en rommelarijtjes die net niet meer genoeg zijn voor een voltallige activiteit. Zo rolt Bardotje samen met mijn vaardige en vriendelijke assistente voor een dag Y. 'sigaretjes'; pijpenstrootjes voor ons reuzenpaasei. Voor JJ wil verder met de goedbewaarde vergeet-mij-nietjesmandala. In het tempo waarin zij uiterst secuur kleurt, is de naam wel heel toepasselijk, want ze zal minstens 150 moeten worden, voordat de bloemenbos blauw is. Ze rebbelt aan een stuk door en zingt met broze stem alle (!) coupletten van het vrouwtje van Stavoren. Na elk couplet kijkt ze op of we nog luisteren, want de ballade is een geschiedenis die onze Winkler Prinses aanvullend uit de doeken doet. Mutti, Tante Poes en Buuf schilderen boompjes voor Koningsdag, want al gaat de viering niet door en komen Lex en Max niet naar Limburg, versieren gaan we de boel toch. De Witte Dame zaait overgebleven kruidenpotjes in van vorig jaar. Zo hebben we allemaal wat om naar uit te kijken.

zondag 22 maart 2020

GENEET VAN 'T LAEVE



Vandaag is iedereen een beetje aangeslagen door het heengaan van een van mijn lievelingetjes: knuffeltje Tutti*. Wat hebben we ontiegelijk gezellige jaren met het goedlachse honneponnetje mogen doorbrengen: eenvoudig, bescheiden en altijd in voor gekkigheid tot ze enkele maanden geleden onprettige ziekteverschijnselen kreeg. Vanaf dat moment wilde ze naar huis, naar haar man, naar Sjef. Door de onzekere tijden komt haar overlijden dubbel hard aan, ook al kunnen dementerende huisgenoten zich haar gezicht niet zo een-twee-drie voor de geest halen. Diverse huisgenoten slaan regelmatig een kruis, iemand laat zijn emoties de vrije loop. Uit piëteit schrappen we de geplande vrolijke activiteit en bieden we de bewoners een luisterend oor en steun om alle verdrietige gevoelens een plekje te geven. Als we over haar praten en foto's bekijken komt vanzelf haar levenslied Geneet van 't laeve - waar ze geen genoeg van kon krijgen - naar boven. Geneet van 't laeve is dankzij haar de afsluiter van al onze muzikale evenementen. Schatteboutje, weet dat we dan elke keer aan je denken.
* geen corona overigens!

VOEDERTIJD


Middagmaal. Als katjes muizen, mauwen ze niet. Behalve het getik van vorken, lepels en messen op het bord, is het oorverdovend stil aan tafel. In Corona tijden een zegen. Geen gekuch, geschraap of gehoest.

Bewoners helpen elkaar waar nodig en als ze dat kunnen. Elsjefiederelsje heeft als enige nog een vol bakje pudding staan. Moi: 'Houdt u niet van pudding?' Drie disgenoten reageren direct met een: 'Ze kan niet zelfstandig eten.' Moi: 'Wilt u dat ik het voor u oplepel?' Ze kijkt me aan met wijd opengesperde knikkers en humt : 'Graag.' Moi: 'Wat is het voor smaak?' Haar disgenoten die een minuut geleden klaar waren met lekker weg happen, hebben geen flauw benul meer. Moi tegen Elsjefiederelsje: 'U bent onze rots in de branding.' Zij met heldere ogen: 'Vanille. Lekker.'

De nagenoeg blinde TT probeert wanhopig om de dessertlepel in het kommetje te krijgen. Het is net een geblinddoekt ezeltje-prikspelletje. Ik stuur haar kromme rimpelhandje, totdat het kommetje is uitgeschard. Die middag bij de koffie met vlaai zit ze met een opengesperd mondje klaar als een hongerig jong vogeltje dat in het nest gevoerd wil worden door de moedermerel. Tussendoor wil ze babbelen. Moi geinend: 'Uh uh, niet met volle mond praten, zo heb ik u niet opgevoed.' Ze schatert, maar eet eerst braaf de hapjes vlaai op, voordat ze vrolijk verder kwettert. 

Op een later tijdstip krijst TT eerder opstandig dan paniekerig. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe vreselijk het moet zijn, wanneer je afhankelijk bent en ook nog eens visueel gehandicapt. Moi: 'Geen paniek. Hier is de hulp. U mag RUSTIG zeggen wat er scheelt of wat u wilt, en dan lossen we ALLES op.' Ze kalmeert. De rits van haar zitkussen blijkt aan de voorkant te zitten, waardoor ze bezorgd is dat haar zondagse rok tornt. Ze is haar slab kwijt en haar zoon heeft geen of de verkeerde kleefpasta gebracht. Het doosje Fixodent ligt in de eiken console naast haar stoel: 'Uw zoon, toch uw lievelingszoon, zorgt goed voor zijn moedertje. Dat weet u toch.' Ik voeg er deugnieterig aan toe: 'Laat ik niet meer horen dat u kwaad spreekt over die lieve lieve lieve lievelingszoon van u.' Ze heeft schik en wil ook nog de stoel naast haar verschoven en de rollator aan haar voeten. De stoel wordt verzet, het kussen wordt omgedraaid, de slab die in de was is gegaan ('Maar ik had helemaal niet geknoeid, ik weet het zeker.') vervang ik door twee katoenen servetten in roze dat mooi bij haar mantelpakje past. Moi: 'Zo prinsesje, alles naar wens?' Haar bedankje is een allersnoeperigst toetje.

zaterdag 21 maart 2020

HANDENGYM

Haasje of  het vredesteken. 


Voor een betere motoriek, soepele vingers & handen en meer spierkracht doen we handengym. Met vuist-duim-peace-bokje, kom-maar-hier-heksje, hoela, de spin en het trippelende ding. De vrome inktvis en het haasje zijn de meest memorabele. Troelatroelala is met dank aan de voormalige gymjuf Door. Met Josje, de Eeuwelinge, ons Door en TT een-op-een-voordoen. Haas heeft zijn handen nodig om ze links van de buik te leggen waar het pien doet: een praatje ter afleiding wil hij wel. Verschillende bewoners aan de overkant of naast een van deze dames zoals Cornelia Hopsasa, Tante Leen en Blanca bootsen spontaan de bewegingen na. De Eeuwelinge is zo op gezond blijven gericht, dat ze zelfs wanneer ik later druk gebarend een anekdote opluister bij een huisgenoot, ze enthousisast naar me zwaait en laat zien dat ze die ook allemaal uitprobeert. Wat is ze toch een schatje.

vrijdag 20 maart 2020

EIGENNAMEN


Op een schootkussen liggen alle scrabble letters kriskras verspreidt. Geen zo hoog mogelijke woordwaardes leggen, maar je eigen naam. Bewoners reageren heel verschillend. Zo weet de Frêle Freule wel hoe ze heet, maar kan ze haar naam niet met letters spellen. Wanneer haar naam wordt neergelegd en weer door elkaar gehusseld, komt ze een heel end. Wanneer ze haar voltallige naam ziet liggen, wijst ze: 'He, er moet nog een 1 achter mijn voornaam want ik ben naam 1!'*

Mijnheer Demijne vraagt of hij ook de plaats mag leggen waar hij het gelukkigst was. Dat mag, maar we willen ook zijn naam in letters. Vlot legt hij zijn naam, diverse buitenlandse steden en staten. Ineens spreekt hij Spaans en leert hij mij in een mum van tijd geijkte vakantiewoorden en -zinnen zoals OlaComo estas signora, que hora es, ariba ariba enzovoorts. Bij Hasta luego legt hij de zin 'naam is moe' op het bord. Duidelijke taal, ik schuif op naar zijn buurman. 

E. moet wat puzzelen: 'Wat heb ik eigenlijk een lastige naam, die kan je op te veel manieren schrijven.' Achter 'E. is ...' wil hij 'kleffe' hebben staan. Althans dat versta ik: 'Je hebt zelfkennis. Dat past goed bij je.' E.: 'Ik vind mezelf slim.' Ik kom niet meer bij. E die graag converseert: '?' Moi: Ik verstond kleffe, maar jij bedoelt clever.' Hij schiet ook in de lach en schrijft met blokjes op het bord: 'E. is een klever.' De tranen rollen over mijn wangen: 'Zie je nou wel, zelfs je onderbewuste weet het en heeft 'een' toegevoegd.' Dikke pret en flauwekul.

Ons Door legt haar complete doopceel op tafel alle christelijke doopnamen plus gehuwde achternaam en haar meisjesnaam. Achter elke naam zet ik 'is', hoe ze zich voelen of vinden, mogen de bewoners, al dan niet met wat hulp, zelf toevoegen. De Eeuwelinge -onvoorstelbaar vlot en bij de pinken - wil het voorgestelde 'lief' achter haar naam leggen, maar komt uit op 'riek.' Gniffelend: 'Wat moet ik NU met al dag geld, ik had vroeger rijk moeten zijn.'

TT Heeft een zicht van 9%. De letterblokjes kan ze moeilijk zien. In plaats van horizontaal, leg ik ze verticaal neer. Moi: 'Is het voor u zo beter te lezen?' TT: 'Ik kan echt niet zien. Ik ben geen Chinees. Ik heet sowieso niet naam, dat was mijn mans naam. Naam is mijn meisjesnaam.' Ze spelt het hardop. Ze pakt mijn arm: 'Ik ga je wat vertellen.' Op haar stokpaardjes maak ik wat relativerende grapjes die ze waardeert. Als ze verteld heeft wat ze kwijt wilde, laat ze me vrolijk los.

Ik kan net voorkomen dat Kanariepiet een letterblokje in zijn mond stopt. Je hebt inderdaad scrabble van chocolade, maar dit is plastic. Met hulp van bovenaf legt hij zijn voor- en achternaam van achteren naar voren. Bij het achterstevoren uitspreken moeten we allemaal lachen. Hij net zo. Ik vraag hem of hij een verkleinwoord had als kind of een dialectnaam. Hij: 'Da's al zolang geleden, dat heb ik niet onthouden.' Ik probeer wat woordjes die hem doen opkijken. Moi: 'Mensen vonden u vast aardig.' Hij glimt en knikt. Moi: 'Hier bij ons bent u geweldig.' Hij kijkt me aan: 'Vind je dat?' Ik kijk aanmoedigend terug. Achter 'naam is geweldig', legt hij: lachen. Humor.

Josje gaat er goed voor zitten: zij vindt zichzelf gewoon. Moi: 'Ieder mens is uniek. Dus u kunt zichzelf wel gewoon vinden, maar u bent bijzonder.' Josje filosofisch: 'Ik bedoel niet gewoontjes, maar gewoon van: 'Ik ben er (ik besta) en dat is prima.' Een goedgeluimde Tante Leen waar ik wat extra tijd voor neem: 'Kom maar op met dat tafelding. Wat moet ik doen?' Ze legt na 'naam is ...': goed. Zij, zoekend tussen alle letters: 'Ach, kijk hier.'  Met een geleende letter van haar achternaam die ze inruilt voor een blanco, laat ze zien dat ze 'goed bezig' is.' Moi: 'Knap.' Zij dik tevreden: 'Dat vind ik ook.' 

De nieuwe, een bijdehante tante van bijna honderd, grist het schootkussen zowat uit mijn handen. Ze somt het geuzenvers op van iedereen die dezelfde achternaam als zij draagt: naam, kersenpit, eierdop, kletskop. Moi als ze vlot haar naam heeft gelegd: 'Ik weet al wat u achter 'naam is' gaat leggen.' Op het bord prijkt: kletstante. Daar maken we samen 'Tante Bet' van omdat wijsneuzeriger klinkt. Ze slaat de handen van plezier op tafel: 'Als ze me toch eens op de dagopvang konden zien hier. Nu nog een bonbon en een glaasje port en mijn dag is helemaal goed.' Moi: 'Het is nog geen happy hour, maar een lepel puur genieten kan ik u aanbieden.' 'Mmm', met smaak smelt de chocolade hagelslag op haar tong en lippen. 

*Er zijn meerdere dames met eenzelfde voornaam. Zij hebben elkaar cijfers gegeven om verwarring te voorkomen.

CORONACRISIS


Mijn pappi woont in een kleinschalig Zorghuis. Sinds afgelopen week is er een bezoekverbod of zoals pappi het luchtig verwoordt: 'Zitten we opgehokt.' Pappi is er blij mee. Terecht, want hoe minder invloed van buitenaf des te kleiner de kans dat het virus onze kwetsbare groep ouderen bereikt. 

(Klein)kinderen hebben met het niet bezoeken van hun familielid meer moeite dan de bewoners zelf. De berichtgeving van het coronavirus speelt bij hen weinig of geen rol. Het tijdsbesef is bij menige bewoner anders dan bij ons, bovendien leeft het gros in de eigen onrealistische (roze) bubbel. De bewoners hebben gezelschap aan elkaar en aan de verpleging. Onze gezellige verzorgsters zijn zoals altijd ontiegelijk lief en de activiteiten* gaan bij ons gewoon door; zelfs op zondag bezoekdag.

Als hondeneigenaar en dochter van vergelijk ik het een beetje met het (mee)lijden als je hond tijdens jouw vakantie in een hondenpension verblijft. De baasjes hebben een knoop in zijn maag (Mist hij ons niet? en Gaat het wel goed met hem?) terwijl de hond the time of his life heeft met soortgenoten. Natuurlijk zijn er uitzonderingen op die regel: bij honden en bij mensen.

Graag wil ik alle familie een hart onder de riem steken: onze ouders worden super verzorgd. Het enige wat we als 'kind van' kunnen doen is tijdelijk fysiek afstand nemen. Zo dragen we bij aan ieders welzijn en gezondheid. En ja dat is zwaar offer. Laat dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten troost bieden. 

UPDATE: de aangekondigde drie weken waren nog redelijk te overzien. Nu de coronamaatregelen met twee maanden zijn verlengd, zal het pas echt zwaar worden. Sterkte allemaal!
*Activiteiten worden bij ons georganiseerd door betaalde krachten in plaats van door vrijwilligers.

maandag 16 maart 2020

LENTEKRIEBELS


Pappi alias de Tuinman accepteert voor het eerst hulp. Pappi snoeit en Tante Poes veegt en wiedt onkruid tussen de stoeptegels. Het dames tuinteam plant, harkt, schoffelt en veegt totdat de tuin er weer strak bijligt. Laat de lente maar bloeien.




JANTJE ZAG EENS PRUIMEN HANGEN



Mijn gymnasten - huisvrouwen van toen - hoefden destijds niet naar de gymles of sportschool. Zij kregen meer dan voldoende beweging tijdens de huishoudelijke klussen. Als alle handen in de lucht zijn, vraag ik de bewoners om met de armen net iets hoger te reiken: ‘Jullie kennen vast allemaal het vers de pruimeboom* van Hieronymus van Alphen. We zijn in de boomgaard aan het pruimen plukken en die laatste hangt net bovenin.’ Het Maggimaedje denkt me te slim af te zijn: ‘Mijn boom is leeg en mijn mandje is vol.’ Moi: ‘We joggen nou van de boomgaard naar de waskeuken. Stappen, stappen, stappen en de ellebogen bewegen goed mee.' Gegrinnik als de dames snappen waar ik naar toe wil. Moi lachend: ‘Nee, nee, de handdoeken zijn al uit het sop en door de mangel (of wringer) gehaald. We hoeven ze alleen maar op te hangen.’ Het Maggimaedje: ‘Potdorie, dao hôb ze mich.’ Ons Door gaat helemaal op in het verhaal: ‘Niet vergeten er wasknijpers op te zetten, anders waaien ze weg!’
*Jantje zag eens pruimen hangen O! als eieren zo groot […]

zaterdag 14 maart 2020

EETIQUETTE


Glimmend wit serviesgoed en glanzend bestek op tafel. In het midden de zilveren servetstandaard, kannen met water, koffie, thee en mandjes met zoet en schaaltjes met vlees. De bewoners zitten verdeeld over vier tafels aan het avondbrood. Het is Grietjes eerste dag en ze verwondert zich erover dat iedereen de boterham met mes en vork eet.' Wij aten thuis gewoon uit het vuistje', licht ze toe, 'maar natuurlijk pas ik me beleefd aan.'

Grietje: 'Wel een beetje stil zo als iedereen zwijgt. Mag je niet praten?'  Behalve Tante Poes kauwt iedereen stug door: 'Van mij zou er best een restaurantmuziekje op mogen.' De passerende Witte Dame: 'We houden het gelukkig bij de stilteregels van een bibliotheek.' Moi tegen Grietje: 'Ik vermoed dat er weinig conversatie is omdat de meeste van uw tafelgenoten slechthorend zijn.' Grietje: 'Ik ben slechtziend. Mijn tafelgenoten zijn heel voorkomend met het aanreiken van etenswaren ... maar is het mogelijk dat iemand een boterham voor me smeert?' Voordat we kunnen wenken, staat de gastvrouw al voor haar klaar. Wanneer Grietje het koffiekopje oppakt, zie ik haar twijfelen. Moi: 'Pinkie hoeft niet omhoog hoor, zo'n stijve deftige boel is het hier nou ook weer niet.' Grietje lacht in haar vuistje. 

donderdag 12 maart 2020

GYMNASTIEK

Woensdagochtend gym. Joepie!

Aan de reeks 123456789Tieneke oefeningen voegen we nieuwe items toe, zoals: de handen op de knieën leggen en met de vingers als een muisje naar beneden trippelen. Ze zijn aangedragen door bewoners die ze van hun fysiotherapeut hebben. Vooraf en tijdens de gym wordt telkens herhaald dat alle oefeningen langzaam worden uitgevoerd, ze naar eigen kunnen gaan en mensen niets moeten forceren. Want: bewoners willen in een groep niet voor elkaar onderdoen. 

Het bewegen op muziek werpt zijn vruchten af. De standaardoefeningen gaan al een stuk losser. Sommigen moeten hun eigen ritme nog vinden, maar wat vinden ze het leuk. Het Maggimaedje ('Nee, ik doe niet mee') schopt haar schoenen uit, omdat ze op kousenvoeten beter de voet- en teenbewegingen kan maken. Tante Poes doet voor het eerst de macarena ('Nooit van gehoord') en kan zo de bühne op. 'Is het een goed plan om toe te werken naar een optreden in de Maaspoort?' pols ik voor de gein. Gelach: 'Op onze leeftijd?'  


Tante Leen volgt de bewegingen op de voet vanaf de ontbijttafel. Ze wijst enthousiast dat haar pootjes ook mee doen. Bij elke nieuwe beweging krijgt zij een privé demonstratie. Buuf wil zo graag de macarena leren. Ze denkt dat ze dat niet kan, maar met geduld uitleggen en wat ezelsbruggetjes lukt het haar, net als TT. De Eeuwelinge is bijzonder goed in het vinden van alternatieven voor oefeningen die niet geschikt zijn voor haar. Grietje en ons Door, beide zeer lenig, doen een wedstrijdje wie de benen het hoogst in de lucht kan gooien. Josje bootst de bewegingen in spiegelbeeld na. Wat maakt het uit, als je maar beweegt. Roosje en de Witte Dame krijgen er geen genoeg: 'Doorgaan.' klinkt er als de klok twaalf slaat. Na de gymnastiekles en de macarena, lichten we een tipje van de sluier van de volgende uitdaging: sporten op muziek. Droogzwemmen en paardrijden bevalt het groepje van veertien alvast goed. Move 'em on, head 'em up rawhide! 

woensdag 11 maart 2020

VERDWAALD


Krap een week geleden kreeg ik van F. uitgebreide uitleg over de gps zender die pappi draagt. Pappi is niet vluchtgevaarlijk, maar: better safe than sorry. Een regenachtige dag. Pappi verlangt zo naar het voorjaar dat hij zich niet kan bedwingen om de tuin in te lopen. Buiten blijkt het meteen te nat en hij pakt de deur naar de gang om naar binnen te gaan. Op weg naar zijn kamer ziet hij de in onbruik geraakte voordeur op een kier staan - het halletje is nu een rokershol en iemand heeft de deur op een kiertje gezet voor wat frisse buitenlucht. 

Vanaf dan moeten we de reconstructie gissen, want de gps werkte niet. Geen signaal dat pappi het pand verlaat, en geen route die hij aflegt. Waarschijnlijk wilde pappi de deur dichtdoen tegen inbrekers en werd hij getriggerd door iets (bekends) van buiten. Nadien vertelt hij dat er toch wel veel veranderd is in Druten/Dreumel. Dat hij met opzet wegliep, kan ik me niet voorstellen. De dag ervoor was hij heel helder en verklaarde hij dat de meisjes allemaal zo lief voor hem waren en dat hij geweldig verzorgd en verwend wordt, wat ook daadwerkelijk zo is. Sowieso was hij in zijn werkjas, en hing de regenjas over een van de stoelen op zijn kamer en pappi heeft vaste kleding voor vaste doelen.

De verzorgsters pluizen het hele gebouw en de schuurtjes uit. Geen pappi. Een verzorgster springt op de fiets, de ander rijdt met de auto rond. Geen pappi. Als wij de melding krijgen, maak ik me niet zo'n zorgen: pappi loopt niet in zeven sloten tegelijk. De basisveiligheid verliest hij nooit uit het oog. Bovendien heeft hij het tempo van een schildpad en het uithoudingsvermogen van een luiaard. W. en ik rijden richting station: de meest logische route vanaf de voordeur. Naast het station spot ik pappi op de hellingweg richting industrieterrein. Een buurtbewoner met een doosje eieren in de hand, houdt hem aan de praat. Pappi constateert nuchter: 'Ik ben verdwaald.' We bedanken de aardige man en zetten een opgeluchte pappi ('Ik ben hondsmoe.') in de auto. Hij: 'Brengen jullie me naar Gerrie?. Ik had jullie willen bellen  - hij toont het meegenomen SCHEERAPPARAAT dat in de zak van de werkjas zat - maar ik had geen nummer. Ik kan niet anders dan in de lach schieten. 

'De verloren zoon is wedergekeerd', deelt pappi mee, wanneer we hem aan de zusters overdragen die meer over de toeren zijn dan wij; wat ik me van hun kant overigens goed kan voorstellen. Wij vinden ze toppers die onbeschrijflijk begaan zijn met de bewoners en dat de techniek ons in de steek laat ... Emoties bedaren in getroetel en een bord dampende soep. Pappi laat lekker met zich sollen. Een halfuurtje later is hij het 'voorvalletje' vergeten* en zit-ie gezellig voor de tv in de huiskamer. Eind goed, al goed. 

*Wat zou ik graag zijn drijfveer hebben willen weten en vooral wat hij onderweg ervaren heeft. Maar ook the day after ontkent hij dat hij op stap is geweest. Twee dagen later wil hij weer de benen nemen. Het is prachtig weer en pappi ziet een wandeling naar Maas en Waal he-le-maal zitten. Gelukkig spot de zuster hem wanneer hij aanstalten maakt. Fijn dat pappi zich zo fit voelt. Een pochende pappi: 'Hetzelfde traject heb ik gisteren ook gelopen, waarom zou ik dat vandaag niet kunnen?'

HAPPENING



Een mok koffie en een bruine boterham met een hardgekookt ei mooi in vakjes verdeeld, staan voor Tutti's neus op de ontbijttafel. Ze zit met haar handen in het haar: 'Ik kan niet eten. Er zit een brok in mijn keel.' Zen sound en een massage waarmee alle blokkades worden opgeheven en het kwaad wegvloeit. An slikt de uitleg elke keer voor zoete koek. Cornelia Hopsasa kijkt vertederend naar ons. Moi: 'Wilt u zo dadelijk aansluiten?' Ze kijkt me lief en aanmoedigend aan: 'Dat doe je goed. Mij heeft het ook geholpen. Na twee behandelingen was ik ervan af. Maar zij is verder weg dan ik. Ik weet niet of dat nog wat wordt.' Bikkelhard kunnen ouderen zijn. Daarnaast verbaast het me dat Cornelia Hopsasa zich de schouder- en hoofdmassages herinnert, want dat is al minstens een of twee jaar geleden.

Cornelia Hopsasa valt door de zen sounds in slaap. Tutti moet wakker blijven, want ze heeft nog niet ontbeten. Ik stop met de massage. Tutti boert en boert wanneer ze haar armen uitschudt. De door de zuster aangereikte medicijnen slikt ze zonder mankementen door. 'Kijk schat, je keel is weer open.' De moed zakt haar in de schoenen als ze het volle bord ziet. Door er een prettige happening van te maken, probeer ik de focus op de tegenzin te verschuiven. Het etensbord verdwijnt achter de kartonnen knutseldoos op tafel. Plagerig tegen haar: 'Ik hoef toch niet net als je vroeger bij je dochter deed, een vliegtuig te laten landen in de hangar?' Tutti giechelt als een ondeugend kind: 'Jawel.' Ze opent haar mond. Het stukje brood vliegt er aan de vork van de zijkant in. Zo landen er drie. Zij: 'Niet nog meer he?' Moi samenzweerderig: 'Ik heb nog lekkere chocolade koekjes. Tegen niemand zeggen, want dan willen ze allemaal.' Zij vlot fluisterend: 'Die lust ik wel.' Ik veeg het ei van een stukje boterham en strooi er hagelslag op. 'Mmmm', doe ik. 'Mmmm', lacht zij en hap. Voor een stukje brood met ei roepen we de hulp in van 'een hapje voor Lassie, Rintintin of Boomer' want ei is goed voor de vacht. Tutti lacht me uit: 'Voor de vacht. Ik heb nooit honden gehad.' Moi: 'Maar als je een hond zou hebben, hoe zou je die dan noemen?' Voor ik enkele ouderwetse hondennamen kan opsommen, onderbreekt Tutti me: 'Blackie.' Ik houd mijn lach niet in. Ze kijkt triomfantelijk. Blackie heeft best honger en eet twee stukjes brood met ei. Er ligt nog een stukje, maar dat gaat net te ver, denk ik. Op de vraag of ze vroeger ook hagelslag zo uit het pak at, krijg ik een bevestiging. Twee lepels met hagelslag (puur genieten) gaan er onder het mom van een bonbon bij de koffie in. We proosten met halfvolle mokken tegen elkaar. Eigenlijk wil ik door naar een volgende bewoner. Tutti ziet mijn blik ronddwalen en legt haar hand op mijn schoot: 'Het gaat goed met me, je hoeft niet bij me te blijven. Ik red me wel.' Moi: 'En als je het niet redt ...' 'Dan kom ik naar jou toe', vult ze aan.


maandag 9 maart 2020

EITJE VOOR KARWEITJE



Voor de fabricage van het grootste paasei van Tegelen en omstreken, Limburg, Nederland, Europa, de wereld en vooruit de Melkweg ('Is de melk weg?'), roepen we de hulp in van theetantes, Verkademeisjes, smaaksorteerders, rollers en (blijven)plakkers. Wat kunnen we zeggen: de bewoners zijn geknipt voor de taak. Pappi deed er zijn werkjas voor aan en stak een sigaretje (pijpenstrootje) op. Uiteraard dien je ook dit reuzenei met een korreltje zout te nemen.

GELUKSMOMENTEN


Mijn pappi lijdt aan vasculaire dementie. Ik schrijf expres 'lijdt', want naast de zonnestralen is het geregeld bewolkt. Bij Alzheimer gaat de persoon geleidelijk achteruit, bij vasculaire dementie wisselen (flinke) terugvallen zich af met heldere momenten die naarmate de jaren vorderen sporadischer worden.

Pappi heeft zijn mooiste pakkie an. Dat vinden de verzorgsters ook, want hij krijgt ladingen complimenten: 'Wat zie je er sportief en jong uit, Cor.' Hij is helemaal het heertje en kust me opgetogen op mijn wangen. Het gebruikelijke 'Ben je maar alleen?' laat hij achterwege. Pappi is springerig, wil zelfs een dansje maken. Het eerste liedje dat uit de Ipad klinkt is Meisje ,ik ben een zeeman. Pappi zingt de tekst woordelijk uit zijn blote hoofd mee. Vaak verkeert hij in niemandsland, maar vanmiddag is er een luikje geopend in zijn bovenkamer: Pappi is zijn vroegere vrolijke zelf en praat duidelijk en vlot. Hij hoort en herkent Dorus,Toon Hermans, Gert en Hermien, het Cocktail Trio en de zusjes Maywood. We bespreken zo'n anderhalf uur allerlei voor hem (en mij) essentiële zaken. Van het ene op het andere Grote Geluksmoment haperen zijn woorden en begint gestotter. De verwilderde blik en het om zich heen kijken, vertellen me dat het luik weer dicht gevallen is. Wat zou het fijn zijn, als we de toegangscode konden kraken, want ergens in zijn brein ligt een leven lang opgeslagen.

zondag 8 maart 2020

EEN BALLETJE OPGOOIEN

Heerlijk om de dag te beginnen met tijd voor de individuele bewoner. Gehoord en gezien worden doet elk mens goed.

De bescheiden Buuf vindt het fijn dat ze gehaald wordt voor de gymnastiek: 'Ik zit  hier zo eenzaam.' 'Nergens voor nodig', zeg ik de rolstoel voor haar neus zettend. Ze stapt in en we rijden weg. Ze vindt het bij nader inzien killetjes - het is 26 graden in da house! Ik rijd haar in de achteruit naar haar kamer, pak de gouden bontdeken van de bank en drapeer die over haar schouders. Buuf: 'Dat lijkt me een beetje overdreven, zo dadelijk denken ze dat ik een hoge eigendunk heb. Er ligt ook een gebreide plaid.' Moi: 'Ik vind dat koninklijke best bij u passen. Doe maar net of u de queen mom bent.' Ze lacht om mijn malligheid, maar doet het wel, terwijl ik het breisel pak. 

Ons Door laat ik de ballen cirkelend over tafel rollen. 'Kweenie wat ik ervan moet vinden', zegt ze een beetje sip. Moi: 'We proberen uit wat u leuk vindt om te doen.' Wandelen, gym, jeu de boules, en zingen, noemt ze vlot op. Ik doe de memorytest met haar en begin met vier kaartjes. Zelfs met getoonde plaatjes vindt ze het moeilijk. Zij: 'Oh, wat erg dat ik dat niet kan.' Moi: 'We laten ons niet kisten. U kunt het.' Na acht keer is het in haar geheugen opgeslagen. Ze glimlacht onzeker bij 'Goed van u Ziet u nou wel' Zij: 'Zal ik het nog een keer doen?' Benauwd dat het opnieuw mislukt, maak ik me uit de voeten met: 'Het was gezellig met u, een andere keer weer. Er wachten meer bewoners op een onderonsje.' 

Bij iedere bewoner gooi ik een balletje op, maar niet iedereen heeft behoefte aan: Breng eens een zonnetje onder de mensen. Dat mag: vrijheid, blijheid. 

De Eeuwelinge is competitief en zit al rechtop met een houding van: leg neer die bal! 'Eerst in mijn handen knijpen, dan kan ik uw kracht voor en na het ballen knijpen vergelijken', vraag ik. Zij serieus: 'Dat doe ik niet. Ik knijp je fijn!' Ze doet het toch en wel met krachtige hand, maar niet zo dat het pijn doet. Toch geef ik telkens gil voor haar. Ze rolt de bal over haar benen, drukt erin met de duimen, rolt 'm tussen de handen, gooit 'm van links naar rechts  en omhoog. 'Whoe', kirt ze telkens als ze de opgegooide bal mist.

TT wil beide ballen. Terwijl ze de ballen tot moes knijpt, berijdt ze haar stokpaardje: de overvaller waardoor ze haar zelfstandigheid moest opgeven en die haar nog steeds het leven zuur maakt. Met vochtige ogen: 'Die overval vergeet ik nooit meer. Zeker omdat hij hier ook komt en dan achter me gaat staan.' Na haar relaas te hebben aangehoord, verzeker ik haar dat de lieve zusters zorgen dat ze veilig is. NB Zou EMDR* voor deze negentigplusser nog resultaat kunnen boeken, vraag ik me af.

Grietje die er alles aan wil doen om gezond te blijven, is er als de kippen bij. Ze kiest de blauwe schuimbal; de rode is voor haar slecht zichtbaar. Fanatisch overtreft ze de vorige balspeelsters. Zij: 'Dat gaat bijzonder goed, zeker omdat ik injecties voor mijn handen krijg.' Natuurlijk doet ze haar verhaal vanaf de geïmplanteerde goudstaafjes in 1970.

Tutti heeft al genoten van een hoofd/hals/kinmassage. Nu ze daarvan wakker is, druk ik haar de ballen in de handen. Ze reageert lauw. 'Ondeugend kind,' begin ik flemend tegen haar, 'je had me wat beloofd als tegenprestatie voor de massage.' Zij met een kwajongensgezicht gemaakt onwetend: 'Wat dan?' Moi plagerig: 'Je zou als was in mijn handen zijn vandaag.' Tutti guitig: 'Tegenstribbelen helpt niet?' Moi lachend met kordate handen in mijn zij: 'No way Jose.' Zij olijk meegaand: 'Nou, laten we dan maar beginnen.' Tijdens de baloefeningen trekt ze zo nu en dan een gekwelde blik. Een gespeelde 'uh' is voldoende om haar vrolijk te houden. Later bij de gym doet ze keurig mee, mits ze telkens persoonlijk wordt aangesproken en een persoonlijk demonstratie krijgt.

*Eye Movement Desensitization and Reprocessing is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van een schokkende ervaring.

DIKKE BENEN

aantrekhulp Doff N' Donner

Een abnormale vochtophoping in benen, voeten en enkels ontstaat doordat het vocht op die plekken niet via de bloedsomloop kan worden afgevoerd. Aan de buitenkant van het lichaam is een zwelling zichtbaar waar je met je vinger een putje in kunt drukken. Schilferige dikke benen, strakke enkels, pijnlijke voeten die niet meer in de schoenen passen zijn het gevolg.

Oorzaken van vochtophoping (oedeem) kunnen zijn:

verminderde pompfunctie van het hart door bijvoorbeeld ouderdom.

De bloedvaten in de benen voeren het bloed onvoldoende af. Door de zwaartekracht   verzamelt het vocht zich op de laagste plek

lever- en nieraandoeningen

verstopte ader

hitte: het lichaam kan onvoldoende warmte kwijt, waardoor er tijdelijke zwellingen ontstaan

Oplossingen die de arts/verpleegkundige kunnen aandragen:

Plastabletten bevorderen de aanmaak van urine waardoor het vocht op natuurlijke wijze via het stelsel van aders wordt afgevoerd.

wiebelen met de voeten kan tijdelijke verlichting bieden

voldoende beweging

bij het slapen gaan de gezwollen voeten omhoog leggen voor een betere vochtafvoer

strakke steunkousen dragen die stuwing bevorderen

tijdelijk zwachtelen om de benen te laten slinken (voor het opmeten voor steunkousen)

Bron: ouderdomskwalen en remedies uit PauwPraat

Uitgebreide informatie via: www.hartwijzer.nl/vochtophoping

KONINGIN VAN HET BAL



De Frêle Freule met de beweeglijke handen en spillebeentjes gaat helemaal op in ogensluitmuziek. Uitentreuren wordt het muurbloempje gevraagd om aan te sluiten bij een activiteit of feestje. Zij blijft liever braoie in haar relaxfauteuil. Tijdens een-op-een-tijd krijgt ze een rode schuimbal in de handen gedrukt, bedoeld om de handspieren te versterken, de vingers soepel(er) te maken en koude handen warm te knijpen door het versnellen van de  bloedsomloop. Zij, verrukt met de bal: 'Mag ik die houden? Kijk, wat ik daar allemaal mee kan. Ik geef 'm niet terug.' Naar mijn voorbeeld drukt ze er met de duimen in, kneed ze de bal, rolt ze 'm tussen haar vingers en platte handen en fantaseert ze zelf Penny de Jager-achtige wijdse gebaren.

Wat is de ware reden dat de Frêle Freule zich niet aansluit bij een groep? Is ze verlegen, is het zitten in een rolstoel pijnlijker voor het spichtje dan de aangepaste stoel met speciale kussens of ...? De Frêle Freule verklapt het per ongeluk: 'Iedereen bewondert mijn handendansen. Ik krijg zo vaak complimentjes, vooral als er wat te doen is. Dat vind ik zo leuk, daar geniet ik echt van.' Aha, een groep is ze een van de velen, in haar eigen stoel kan paps prinsesje schitteren. Ze voelt zich verre van zielig; zij zit juist op eerste rang. De Frêle Freule: 'Door de persoonlijke aandacht voel ik me een gevierde ster.' Meer tegen zichzelf dan tegen mij: 'Eigenlijk ben ik de attractie dan.' 'U voelt zich de koningin van het bal', begrijp ik. 'Joh, van de bal', beaamt ze met pretoogjes. De ballen houdt ze als een Oscar omhoog.

THEETANTES

TEA PARTY van Pixabay

Omdat ons Door nieuw is, stel ik voor om allemaal onze voornaam te noemen. Buurdames die elkaar al jaren kennen: 'Ik wist niet dat jij zo heette.' Gesprekswinnaar is diegene met de hoogste leeftijd. De tuinman: 'Mijn naam is Corrrr dat komt van Quirinus en niet van Cornelis en ik ben de oudste bewoner.' Hiermee hij wil aangeven dat hij vanaf de opening in het Zorghuis woont, MAAR ook in het midden laten hoe oud hij is, want pappi wil graag numero uno zijn. Een stralende Eeuwelinge steekt haar vinger op: 'Bijna 102!' Roosje overvleugelt alle aanwezigen: 'Maar ik ben eerder jarig. Namelijk volgende maand!' Je hebt altijd baas boven baas.

HEITJE VOOR KARWEITJE


Siësta in de huiskamer. Wie geen visite heeft, dommelt. Tante Leen helpt me bij het op smaak sorteren van de meegebrachte theezakjes. G.: waren het maar flappen. De Eeuwelinge - bij uitzondering zonder bezoek - veert vrolijk op en stevent met haar rollator op me af. Oogcontact houdend friemelt ze frisky aan mijn heup en maakt ze de beginbeweging van de macarena. Het is duidelijk dat ze donderdag jongstleden tijdens de gym genoten heeft. Net als Roosje die haar bezoek zowat de deur uitwerkt omdat ze de 'radio' en de box ziet. De Eeuwelinge schuift aan tafel. Gelukkig heb ik knutselspullen bij me, want de koorrepetitie van vanmiddag kan geen doorgang vinden, omdat de bladmuziek op miraculeuze wijze is verdwenen. Wel draai ik nummers op verzoek en geven we gehoor aan het appel van Roosje om er een muziekkwis (wie is de zanger, zing het refrein, wat is de titel) van te maken zoals van de week met Artistiekelieke.

De middag in de huiskamer is het kleine café aan de haven. Kletskoeken, knip- en plakwerk ('Fijn dat jullie me uit de brand helpen.'), muziek voor iedereen en  tussendoor bossa nova-en en de macarena oefenen. 'Gezellig ônger ôs' vindt ook het Maggimaedje. Buuf buurt tijdens de loopoefeningen, vanwege pijn aan haar valheup wil ze terug naar haar kamer. KanariePiet tapt met zijn voeten het ritme en slaat de maat door met een bijzettafeltje op de vloer te bonken. Hohoho. De Frêle Freule gaat met walsende handen en gesloten ogen op in de muziek. Floris beweegt scharend zijn voeten die op het voetenbankje rusten. Mijnheer Demijne zingt onder het klaverjassen (?) hardop de refreintjes mee: in vet Jordanees Oh Johnnie tot  schmierend Huil maar niet kleine Eva van de Flippers. 

Bij het zien van scharen, theezakjes, rietjes en plakstiften klinkt er veelvuldig (het Maggimaedje negen keer): 'Wat gaan we doen?' en Wat wordt het?' Met Pasen in het verschiet wordt iedereen getriggerd door de herhaaldelijke uitleg over het reuzenei. De tafel vult zich in wisselende samenstelling met sorteerders (Tante Leen en haar dochter), knipsters (G., ons Door, Roosje, het Maggimaedje, Merie) en plakkers voor de gezelligheid. Grietje, de Eeuwelinge (meedeinend en neuriënd op de muziek) en Cornelia Hopsasa  blijven plakken in de zin van: zitten waar je zit, zonder de handen uit de mouwen steken. Pappi in zijn stofjas, zit in de wacht aan de tafel tegenover ons en drinkt gezellig een mok thee met zijn nieuwe vriendin zuster W.  Als er een stoel vrijkomt, komt hij bij ons om een pijpenstrootje te 'roken'.

De aan een pennywafel knabbelende dames knippen als vlijtige Verkademeisjes een wit randje van de honderden theeteutjes. 'Waar is het voor?' vraagt het Maggimaedje weer. Deze tiende keer levert een zucht van Roosje op. Terwijl ik geduldig demonstreer wat de bedoeling is: 'Een eitje voor een karweitje.' Gegiechel. Griechischer Wein zingt Udo en Roosje roept: 'Laat maar komen die wijn, heb ik liever dan een chocolade paaseitje. G. wil een Belgisch biertje. We houden het bij thee of limo. Het rollen van de pijpenstrootjes wordt mijn taak, omdat de bewoners dat na verschillende pogingen niet voor elkaar krijgen. De tafeldames verzetten bergen werk. Een overvolle tafel met theezakjes gereed om te rollen en een mandje met een 'magere' oogst pijpenstrootjes. 'Het grootste ei van Venlo en omstreken waarmee we  in het Guinness Book of Records willen komen, wordt waarschijnlijk toch een medium size', bind ik lachend in. Het werkt op de lachspieren. Op accordeonklanken wordt Merie hollekidee en we doen met haar mee: 'Caramba de samba Ole!' 'Oef', doet Roosje ons binnenpretje. We gieren het uit. Welk nummer de aanleiding geeft geen idee, maar Merie omarmt de pilaar naast de tafel en zwiert als een (zo noemt ze het zelf) lichtepaol. Het moet niet gekker worden.

PIKKIE



Cornelia Hopsasa maakt iedereen zwanger. Of je nou een welvaartsbuikje hebt of een lichte welving de persoon is voor haar in blijde verwachting. Zelfs de mannen met ein dieke burgemeisterspens ontsnappen niet aan haar oordeel. Het zal er vast mee te maken hebben dat ze uit een gezin van twaalf komt. Snaterend tijdens het paasknutselen tegen mij: 'Zo'n lijntje en toch ben je zwanger.' Mijn vijftigersbollinkje extra inhoudend: 'Dat valt toch wel mee.' Ze weifelt. Dan beslist: 'Nee, je bent zwanger. Ik zie het aan je stralende ogen.' Moi: 'Ik ben toch echt over de datum. Geen eieren in dit korfje.' Gelach. Cornelia Hopsasa kijkt wijs en blijft bij haar beslissing: 'Wacht maar af. Over 9 maanden is het zover.' Moi: 'Als ... als ik beval, mag u de naam uitkiezen'. Aan haar ondeugende expressie te zien, heeft ze daar al uitvoerig over nagedacht. Geamuseerd kijkend patst Cornelia Hopsasa de handen op haar schoot: 'En we noemen hem Pikkie!' 

donderdag 5 maart 2020

MACARENA


Na de gymnastiekles op het ritme van diverse muziekgenres* zijn de spieren van 15 bewoners lekker los getraind. Tijd voor een stoeldansje met het duo Los del Rio. Pappi en E. doen als enige twee mannen mee. LieveLieke showt met de gymjuf de originele swingende staande versie. Ontzettend trots op alle gymnasten (waarvan de meesten 90plus) die met veel plezier in een half uurtje de aangepaste Macarena armbewegingen onder de knie krijgen. Wordt vervolgd. 

*Spotify afspeellijst: Zorghuis in Beweging 


De bijbehorende voorstelling is vrijdag 6 maart te zien op Facebook Zorghuis Tegelen.