CORONACRISIS

Mijn pappi woont in een kleinschalig Zorghuis. Sinds afgelopen week is er een bezoekverbod of zoals pappi het luchtig verwoordt: 'Zitten we opgehokt.' Pappi is er blij mee. Terecht, want hoe minder invloed van buitenaf des te kleiner de kans dat het virus onze kwetsbare groep ouderen bereikt. 

(Klein)kinderen hebben met het niet bezoeken van hun familielid meer moeite dan de bewoners zelf. De berichtgeving van het coronavirus speelt bij hen weinig of geen rol. Het tijdsbesef is bij menige bewoner anders dan bij ons, bovendien leeft het gros in de eigen onrealistische (roze) bubbel. De bewoners hebben gezelschap aan elkaar en aan de verpleging. Onze gezellige verzorgsters zijn zoals altijd ontiegelijk lief en de activiteiten* gaan bij ons gewoon door; zelfs op zondag bezoekdag.

Als hondeneigenaar en dochter van vergelijk ik het een beetje met het (mee)lijden als je hond tijdens jouw vakantie in een hondenpension verblijft. De baasjes hebben een knoop in zijn maag (Mist hij ons niet? en Gaat het wel goed met hem?) terwijl de hond the time of his life heeft met soortgenoten. Natuurlijk zijn er uitzonderingen op die regel: bij honden en bij mensen.

Graag wil ik alle familie een hart onder de riem steken: onze ouders worden super verzorgd. Het enige wat we als 'kind van' kunnen doen is tijdelijk fysiek afstand nemen. Zo dragen we bij aan ieders welzijn en gezondheid. En ja dat is zwaar offer. Laat dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten troost bieden. 

UPDATE: de aangekondigde drie weken waren nog redelijk te overzien. Nu de coronamaatregelen met twee maanden zijn verlengd, zal het pas echt zwaar worden. Sterkte allemaal!

*Activiteiten worden bij ons georganiseerd door betaalde krachten in plaats van door vrijwilligers.