VERDWAALD

Krap een week geleden kreeg ik van F. uitgebreide uitleg over de gps zender die pappi draagt. Pappi is niet vluchtgevaarlijk, maar: better safe than sorry. Een regenachtige dag. Pappi verlangt zo naar het voorjaar dat hij zich niet kan bedwingen om de tuin in te lopen. Buiten blijkt het meteen te nat en hij pakt de deur naar de gang om naar binnen te gaan. Op weg naar zijn kamer ziet hij de in onbruik geraakte voordeur op een kier staan - het halletje is nu een rokershol en iemand heeft de deur op een kiertje gezet voor wat frisse buitenlucht. 

Vanaf dan moeten we de reconstructie gissen, want de gps werkte niet. Geen signaal dat pappi het pand verlaat, en geen route die hij aflegt. Waarschijnlijk wilde pappi de deur dichtdoen tegen inbrekers en werd hij getriggerd door iets (bekends) van buiten. Nadien vertelt hij dat er toch wel veel veranderd is in Druten/Dreumel. Dat hij met opzet wegliep, kan ik me niet voorstellen. De dag ervoor was hij heel helder en verklaarde hij dat de meisjes allemaal zo lief voor hem waren en dat hij geweldig verzorgd en verwend wordt, wat ook daadwerkelijk zo is. Sowieso was hij in zijn werkjas, en hing de regenjas over een van de stoelen op zijn kamer en pappi heeft vaste kleding voor vaste doelen.

De verzorgsters pluizen het hele gebouw en de schuurtjes uit. Geen pappi. Een verzorgster springt op de fiets, de ander rijdt met de auto rond. Geen pappi. Als wij de melding krijgen, maak ik me niet zo'n zorgen: pappi loopt niet in zeven sloten tegelijk. De basisveiligheid verliest hij nooit uit het oog. Bovendien heeft hij het tempo van een schildpad en het uithoudingsvermogen van een luiaard. W. en ik rijden richting station: de meest logische route vanaf de voordeur. Naast het station spot ik pappi op de hellingweg richting industrieterrein. Een buurtbewoner met een doosje eieren in de hand, houdt hem aan de praat. Pappi constateert nuchter: 'Ik ben verdwaald.' We bedanken de aardige man en zetten een opgeluchte pappi ('Ik ben hondsmoe.') in de auto. Hij: 'Brengen jullie me naar Gerrie?. Ik had jullie willen bellen  - hij toont het meegenomen SCHEERAPPARAAT dat in de zak van de werkjas zat - maar ik had geen nummer. Ik kan niet anders dan in de lach schieten. 

'De verloren zoon is wedergekeerd', deelt pappi mee, wanneer we hem aan de zusters overdragen die meer over de toeren zijn dan wij; wat ik me van hun kant overigens goed kan voorstellen. Wij vinden ze toppers die onbeschrijflijk begaan zijn met de bewoners en dat de techniek ons in de steek laat ... Emoties bedaren in getroetel en een bord dampende soep. Pappi laat lekker met zich sollen. Een halfuurtje later is hij het 'voorvalletje' vergeten* en zit-ie gezellig voor de tv in de huiskamer. Eind goed, al goed. 

*Wat zou ik graag zijn drijfveer hebben willen weten en vooral wat hij onderweg ervaren heeft. Maar ook the day after ontkent hij dat hij op stap is geweest. Twee dagen later wil hij weer de benen nemen. Het is prachtig weer en pappi ziet een wandeling naar Maas en Waal he-le-maal zitten. Gelukkig spot de zuster hem wanneer hij aanstalten maakt. Fijn dat pappi zich zo fit voelt. Een pochende pappi: 'Hetzelfde traject heb ik gisteren ook gelopen, waarom zou ik dat vandaag niet kunnen?'