De nieuwe bewoonster wil haar hippe fuchsia kussen uit de luie stoel meenemen naar een zitplek aan tafel. TT houdt het kussen vast en tiert dat mevrouw het los moet laten: 'Dat is niet van jou! Afblijven!' De nieuwe van haar stuk: 'Dat is mijn eigen kussen, dat heb ik van thuis meegebracht.'TT: 'Je liegt!' Het kussen straffer vasthoudend (van gif heeft ze enorme kracht in haar handen): 'Liggen laten. Dit is van de mevrouw die in deze stoel zit.' Dat de nieuwe die mevrouw is, gaat er niet in. Moi luchtig: 'Lieve mensen, geen ruzie maken.'
TT laat op mijn verzoek het kussen los. De nieuwe bewoonster leid ik een eindje verderop waar ik haar vriendelijk vraag om begrip: 'Heel vervelend voor u wat hier gebeurt. Maar iemand moet hier het wijste zijn. Wilt u dat zijn? TT is door haar slechte zicht gauw paranoia. Ze bedoelt het niet persoonlijk. U krijgt van mij zolang een leenkussen en als TT zo dadelijk naar het toilet is, krijgt u uw kussen. Vindt u dat goed?' De nieuwe: 'Ik wil geen ruzie maken.' Moi: 'Dat begrijp ik.' Brandje geblust. De nieuwe 'beloon' ik met een spelletje. Niet veel later wordt TT naar het toilet gebracht. Als de kippen grist de nieuwe haar kussen en bergt het buiten bereik van iedereen op haar slaapkamer op.
Na het toiletbezoek is het kussen vergeten, wel wenkt TT me. Met haar kin omhoog wijzend: 'Die nieuwe is niet van hier. Ik vertrouw haar niet. Ze wil alles van me weten.' Samenzweerderig: 'Ik doe net of ik niet hoor.' Slinks: 'Vis jij eens uit waar ze vandaan komt. Ikzelf vermoed Japan!' Ik kan mijn lach nauwelijks inhouden, maar blijf onbewogen. TT in wie ik plots de kribbige Miss Marple (Margaret Rutherford) zie, dwingt mij in de rol van privédetective. Moi: 'Denkt u ook niet dat deze mevrouw gewoon een gesprekje probeert aan te knopen?' TT's gezicht spreekt boekdelen.