De nagenoeg blinde Willemien meet haar populariteit aan het aantal kerstkaarten. Voor haar heb ik geen kerstkaart, maar decoratieve houten schaatsjes waar ik mijn wens voor haar aan heb gehangen. Ze voelt de vorm: 'Van die laarzenschaatsen heb ik altijd willen hebben. Nooit gekregen natuurlijk. Daar was geen geld voor.' Gelukzalig zuchtend: 'Ik heb er meer dan tachtig jaar op moeten wachten, maar nu heb ik ze toch!' Ze is er blij mee. Nog blijer wordt ze van de stapel kerstkaarten die ik haar overhandig. Zij is de laatst levende in de familie dus houd ik drie kaarten van collega's in mijn handen en een stapeltje bewaarde van mezelf van verleden jaar. Ik duw ze in haar handen. Ze is dik tevreden met het aantal mensen dat aan haar denkt.
Moi: 'Ik zal ze voorlezen. Willemien: 'Fijn, want ik heb geen macht meer in mijn handen.' Ik lees fantasiewensen voor van bedachte buurvrouwen, vriendinnen, familie en de kapper. Ze 'kent' ze allemaal: 'Ach wat leuk van Jan en Thea, Beppie is zo'n schat die al vanaf ons trouwen een kaartje stuurt, oh Margot die leeft dus nog ...' Of Willemien het meespeelt omdat ze denkt dat ze afzenders moet kennen of dat ze een nog grotere fantasie heeft dan ik, laten we een mysterie. Hoe dan ook geniet ze. De middag vliegt om. Wanneer ik mijn jas en tas haal, zegt ze oprecht: 'Wat hebben we het fijn gehad! Maar nu ben ik moe, voldaan moe.'
Saarstories