De mevrouw die ik bezoek heeft in een onbewaakt ogenblik de tegelvloer in de badkamer gekust. Het kan overal en iedereen gebeuren. Waarschijnlijk mede door de pijnstillers is ze opgewekt. Geen betutteling of gedoe voor deze stoere chicky. Dus vraag ik haar of ik een grapje dat ik al heel lang in mijn hoofd heb, mag maken. Geamuseerd draait ze haar hoofd met flinke buil erop naar me toe: 'Ik rekende erop.' Moi: 'Hoe voelt dat nu als gevallen vrouw? Ze zou bijna uit haar rolstoel kukelen van het lachen: 'Echt weer iets voor jou. Ik, de braverik, een gevallen vrouw. Haha.'
Normaal stiefelt ze wat af op een dag. Ze is binnenkort jarig. We houden ons een tijdje bezig met het uitkiezen van haar outfit inclusief feesthoedje (mag ik dat nu al op?) haar verjaardagsmenu. Geen soep (bleh), groene erwtjes, gebakken krieltjes met een tartaartje en champignonsaus, komkommersalade (voor degenen die niet van erwtjes houden) en als toetje aardbeienbavarois. Mevrouw is al vergeten dat ze is gevallen; een van de zeldzame voordelen van dementie.
Om te voorkomen dat ze probeert op te staan, volg ik met haar in de rolstoel haar vaste looproute en houd ik dezelfde rituelen aan die zij onderweg pleegt te doen zoals voelen aan deurklinken en lichtschakelaars. Rije, rije, rije in een wagentje. Mevrouw sukkelt in slaap als een baby in een wandelwagen. Wanneer ik na een uurtje stop, opent ze haar ogen: 'Fijn dat je me gereden hebt, maar morgen loop ikzelf weer.'
We gaan aan tafel. Wanneer iemand bezorgd naar haar gezondheidstoestand vraagt antwoordt ze in de veronderstelling dat ze jarig is: 'Ik heb een fanfanfantastische dag beleefd.' In plaats van geblesseerd, voelde zich jarig. Zo makkelijk kan het zijn om iemand een goed gevoel te geven.
Een Saar snapt wat nodig is!