Pappi assisteert regelmatig om de geplande opening mogelijk te maken
Grand opening van het ontspanningslokaal. Een initiatief wordt een
gezamenlijk project. Drie maanden lang wordt er met vereende krachten aan
gewerkt. Een enorme klus, maar het is gelukt om het ‘groene’ ontspanningslokaal
op de streefdatum – de eerste dag van de herfst – te openen. In kleine groepen
wordt iedereen welkom geheten. De entree is de strik losmaken die feestelijk
confetti laat neerdalen. Vitale bewoners doen de limbo. De oh’s en ah’s zijn niet
van de lucht. Wat knus en de kleur groen op de muur herkent iedere
ooit-boerderijbewoner van vroeger: die was om de vliegen op afstand te houden. De
extra ruimte kan voor vele doeleinden gebruikt kan worden. Voornamelijk in de
koudere maanden waarin ‘buiten’ geen optie is. Manicure- en pedicuresalon
(iemand oppert een trillende massagestoel), een plek om ongestoord bezoek te
ontvangen, één-op-één-aandacht, een gezellig leeshoekje zonder afleiding, een naaiatelier
om even die losse zoom te stikken, maar ook om met een clubje plaatjes te
draaien, te kletspotten of voor langdurende knutselactiviteiten.
Net als in de zestiger jaren confetti maken met de perforator
Mevrouw H. ziet in de ‘partykelder’ meteen mogelijkheden voor haar verjaardagsfeest: ‘Moet ik nu al boeken?’ Ze probeert meteen de mogelijkheden voor een tattooshop uit. Mijnheer Demijne noemt de pakkende term ‘schuilkelder’, omdat het die middag in de huiskamer toevallig hommeles is. Wat weer gespreksstof is: gezellig vroeger met de hele familie onderduiken bij kaarslicht. ‘Personeelskantine’ wordt ook geopperd: ‘Dan hebben de meisjes een warme pauzeplek.’ Marie wil ‘club 71’ oprichten met een ballotagecommissie: het gezellige honk is alleen toegankelijk voor leden. Roosje vindt dat de grote houten kast mooier bij haar op de kamer zou staan. Och, zo heeft iedereen z’n dromen. Tussen het knabbelen aan de kaasprikkers door wordt er lustig gebabbeld. De tuinman vraagt zich af waar de champagne blijft. Die serveren we buiten. Het is immers 25 graden: binnenzitten kan de hele winter. Terug op de begane grond blijkt de wind voor de helft een spelbreker. Wat is dat toch met ouderen en wind? Champagne wordt koffie en thee in de zaal. De andere helft pakt de laatste straaltjes van de laaghangende zon. Glaasjes fris en verhalen komen op tafel, de tuinman nipt met een hoofd vol indrukken, aan een wit wijntje. Het was een gezellige drukte, ik wil best nog eens terug naar ‘café ’t Kelderke’.
Het resultaat mag gezien worden!