Kerstengeltjesmolen uit mijn kindertijd
Wat was kerst vroeger vol tradities. De zolder op waar ze verder nooit kwam. Voorpret met het optuigen van de boom. De doos met kerstversiering die van generatie op generatie doorgegeven werd. Kerstballen uit krantenpapier wikkelen en bij elke bal herkenning. Lampjes waarvan er altijd eentje gesneuveld was waardoor de hele slinger niet brandde. Sierkaarsen van was aansteken. De kerstgroep plus compleet stalletje in grottenlandschap zorgvuldig opbouwen. Moeder dagen in de keuken sloven voor een zelfbereid ******gangendiner. Iedereen uit de zestiger jaren zal het in meer of minder herkennen.
Wat ik heel bijzonder vond: mijn ouders veranderden nogal graag het interieur. Maar alleen met kerst werden de meubels van de kamer en suite omgeruild. De eetkamermeubels werden dan in de salon met uitzicht op de weilanden geplaatst en de fauteuils en rookstoel werden voor de vlammende kachel geplaatst. Hetzelfde huis, dezelfde meubels en toch voelde het alsof we in een compleet andere sjiek gedecoreerde omgeving waren. Mijn moeder had voor vermogende mensen gewerkt en ik vermoed dat ze daar de inspiratie vandaan haalde.
Eigenlijk was de lange voorpret leuker dan de kerst. Stress bestond toen nog niet, maar het was natuurlijk allemaal een heel gedoe. We aten overvloedig en heerlijk, maar met je zondagse jurk aan naar de nachtmis (koud!) en je thuis stierlijk vervelen (de mannen keken schaatsen en mijn moeder stond boven de pannen) omdat het zondag was (netjes en braaf) bracht juist de ondeugd naar boven. Het had alles te maken met dat je als kind alleen in het bijzijn van een volwassene kaarsen mocht aansteken in combinatie met de gekidnapte kerstengeltjesmolen. Je kunt wel raden hoe het ging. Het aangedikte verhaal vertelde ik in allerlei aangepaste vormen vaak tijdens bezoekjes aan ouderen met dementie waarbij dan opgewaardeerde of verzonnen herinneringen boven kwamen drijven die zij dan deelden. Dat was pas smullen!