vrijdag 28 juni 2019

DOUCHEN


Onderstaande anekdote is een afscheidscadeautje van zuster J. 


'Zullen we douchen?' vraagt zuster J. 

Pappi: 'Is dat hier gebruikelijk?'

De zuster: 'Ja, u wilt toch schoon zijn?'

Pappi stamelend: 'Maar ik ben nog nooit met iemand samen onder de douche geweest!'

ZOMAAR EEN MORGEN IN HET ZORGHUIS


Voordat we zijn kamer verlaten, moet pappi - net dichtgeknoopt en aangesnoerd -  naar de wc en wel voor een grote boodschap. 'Ik ga naar de zaal dan kun jij in alle rust de pot op. Kom je als je klaar bent daar naartoe?' vraag ik. Hij heeft de bretels al omlaag. Op de gang loop ik Zeg maar Annie tegen het lijf. We walsen op Geneet van ut laeve richting zaal. Daar feliciteer ik de jarige S. die geen bezoek verwacht, maar zich toch in het nieuw heeft gestoken en naar de kapper is geweest. We maken een praatje. Dolle Mina die nog aan het ontbijt zit, wenkt. Zij wil een conversatie op niveau. Ze vraagt zich af of een verblijf in het Zorghuis financieel haalbaar voor haar is. Ik: 'Daar kan ik u niet mee helpen. Dat is een vraag voor uw contactpersoon.' 

Toet zit als Bartje voor haar bordje met in blokjes gesneden bruinbrood: ik bid nie veur bruine bonen. Er komt nogal wat overredingskracht aan te pas. De zuster voert haar als een vogeltje. Cornelia Hopsasa schuift aan tafel aan. Van de ovale rvs schaaltjes neemt ze de rolletjes ham die solitair zijn achtergebleven. 'U moet niet zoveel eten', tikt Dolle Mina haar op de vingers. Ik sein haar met mijn ogen: geen commentaar geven svp. Cornelia Hopsasa: 'Ik vind het zo zielig als ik ze daar zo alleen zie liggen. Niemand is graag alleen.' Voordat haar humeur omslaat, geef ik haar een knuf: 'Nu u er bent is het gezellig.' Ze trekt haar nek zijwaarts om aan te geven dat die stijf is. 'Zal ik u een massage geven?' Ik begin gewoon. Zij: 'Heerlijk. Zalig. Dat heb je vaker gedaan. Dat mag je vaker doen.' Gekreun. Wanneer ik stop, omdat ze met gesloten ogen zit, fluistert ze: 'Ga door. Zalig.' 

Tante Poes zit rechts van me aan de ontbijttafel: 'Je kunt stoppen, ze slaapt. Waar is je vader eigenlijk? Die zou hiernaar toe komen.' 'Dat is hij natuurlijk vergeten en ik ook', oeps ik. Pappi hangt inderdaad in zijn stoel. Met dank aan zijn kortetermijngeheugen kom ik voor hem voor het eerst binnen die dag: 'He, wat fijn dat je me op komt zoeken.'

TWIJFELZIEKTE



Na een drukke week van uitstapjes en bezoek, krijgt de twijfelziekte weer de overhand. Bij binnenkomst slaat pappi de handen naar de hemel: 'Alles staat al dagen ingepakt. Ik dacht dat de verhuiswagen nooit zou komen!' In zijn kamer zijn alle kabels verwijderd van de apparaten waar ze bijhoren en gebundeld in een doos gedaan. Pappi: 'Ik struikel er anders toch maar over. Hij wijst naar de twee stoelen op wieltjes: 'Die hoeven niet mee. Ze staan altijd in de weg.' Ik: 'Ik moet je teleurstellen. Je gaat niet verhuizen.' Pappi: 'Maar ik wil naar mam toe.' Ik: 'Dan moet je naar de hemel. Da's toch niet de bedoeling?' Pappi snapt er niets van. Voor hem is de realiteit ongrijpbaar. Pappi: 'Heb ik weer de twijfelziekte?' Ik moet het  helaas beamen.

Pappi en zijn huisgenoten kun je elke dag op Facebook Zorghuis Tegelen volgen

LOS ZAND


De hitte eist zijn tol. Ondanks dat de collega's steeds de ramen open kiepen en de ventilator op vol vermogen zetten, is Pappi's kamer een sauna. Want: alle ramen zijn potdicht (inbrekers!) en de ventilatoren staan uit (wat kost dat wel niet aan stroom!). Zweetdruppels parelen op zijn voorhoofd. Pappi slaat wartaal uit. Ik neem hem mee naar de koele kapel waar we met twee koppen thee het vochtgehalte op peil brengen. De twee traytjes voor het zandtekenen - een voor hem en een voor mij - maak ik op tafel klaar. In de (voormalige) kapel raakt hij gedesoriënteerd: 'Dit is een godshuis. Hier mogen we helemaal niet zijn.' Hij paniekt in plaats van kalm te worden: 'Ik wil naar huis. Alles komt me hier onbekend voor.' Mijn uitleg helpt niet. Hij: 'Ik ga!' Zijn geheugen hangt als los zand aan elkaar. Ik neem pappi mee naar een alternatief bekend terrein: het nu uitgestorven schaduwterras naast zijn hosta's die hij elke dag giet. Pappi zakt tot zijn middel in het drijfzand. Twee redmiddelen: de HappyPil of muziek. Bij de eerste klanken van Herzilein valt Pappi direct  in. Gered door die Wildecker Herzbuben! Zingen gaat excellent en de ontreddering zwakt af. De plaatsherkenning verbetert, maar een gesprek voeren zit er die middag niet in. De dementie strooit zand in zijn ogen om in Saharatermen te blijven.

donderdag 27 juni 2019

HET HOOGSTE LIED

foto: Michelle Ottenheim

Het was geenszins mijn bedoeling om plaatjes te draaien, maar als het toestromende publiek erom vraagt ...  We beginnen in Tirol dan zit de gemutlichkeit er meteen opperbest in. Pappi zit op de planeet Dementia. Hij komt niet uit zijn woorden, maar zingen gaat van Jetje. Tante Leen met een blauw oog omdat ze de rollator weer eens te ver voor zich uit duwde, komt op haar favoriete muziek af. Ik tegen haar: 'Mooi kleurtje.' Tante Leen corrigerend: 'Ik heb de haren laten watergolven. Ze zijn niet geverfd.' Ik: 'Ik bedoel uw oog. Had u ruzie met de kapper?' Tante Leen verbaasd: 'Ik heb bruine ogen.' Als ze later naar binnenloopt, klinkt het strijdlustig: 'Ik loop al mijn hele leven zo en niemand die me daar van afbrengt! 25 graden op het schaduwrijke terras; sommigen speelt de langdurige hitte parten. Mijnheer Demijne - de lievigheid zelve - krijgt het aan de stok met de Witte Dame die het hoogste (Duitse) lied zingt. Mister Parasol vindt haar te bemoeizuchtig. We geven 'm gelijk. Hij mag zich uitkuren. De Witte Dame krijgt voor de grap een standje en vat dat sportief op: 'Maar dat wil niet zich zeggen dat ik toegeef.' Gesust met een extra merengue verzoeknummer voor Mijnheer Demijne. Sjimmie geniet van de geanimeerde conversatie en de vrolijkheid. Vrolijke Frans mist zijn vrouw en de bus. Daar helpt geen ollekebolleke toverkolleke olleke oliebol aan. Ik houd zijn hand vast, maar als hij te zwaar op me gaat leunen, wordt pappi jaloers. Zuster Loes maakt een ommetje met 'm. Michelle deelt koekjes uit. Pappi neemt er guitig vergoeilijkend twee: 'Een gebroken koekje is onverkoopbaar.' Drika en Boertje van Buuten houden verliefd handje vast. Hij vraagt de veleta aan. De dans wordt incorrect ingevoerd en Spotify vindt 'm niet. Drika over haar mans gebrabbel: 'Dat jij hem kunt verstaan. Ik versta 'm niet. Ik doe er ook geen moeite meer voor.' Droogkomisch constaterend: 'We zijn al zolang samen, wat zou hij nog voor nieuws te vertellen hebben.' Ze brengt het gesprek op haar been dat te langzaam heelt.' Ik ben vijf jaar jonger dan hem en ik zit in de lappenmand. Ik weet niet eens waaraan mijn been geopereerd is. Ik geloof dat ik een varkenspootje heb gekregen.' Ik kan mijn lach niet inhouden: 'Er is maar een manier om daarachter te komen.' Iedereen ziet 'm aankomen, zij niet. Giechelend: 'Knorren?' We gieren het uit. Zijn de ouderen overal zo lollig of heeft het Zorghuis gewoon de leukste bewoners?


Foto's van deze gezellige dag vind je op de Facebook post Zorghuis Tegelen 27 juni

woensdag 26 juni 2019

POSTZEGELVROUWTJE


Sinds Cornelia Hopsasa haar intrek in het Zorghuis heeft genomen, is mijn bijnaam: het postzegelvrouwtje. Dit vanwege de twee postzegeltassen waarin ik pappi's was en boodschappen vervoer. Naast bijnamen verzinnen kan Cornelia goed hoofdrekenen: 'Je bent net geen kwartje.'

LAVENDELOOGST


De lavendel wordt gesnoeid. Voor een tweede bloei en voor in de kalmerende ‘slaapzakjes’ die de bewoners gaan naaien. Op het terras vermengt zich een mild briesje met de geur van lavendel. Met de ogen dicht zijn mijn hulpjes en ik in la douce France. Tutti en Cornelia Hopsasa knippen beurtelings op mijn commando: ‘Knip!’.Tutti: ‘Ik was vroeger op de Knip geabonneerd, vandaar dat ik daar zo bedreven in ben.’ Cornelia: ‘Je knoeit anders wel op de grond.’ Tegen mij tijdens het snoeien: ‘Mag jij dat zomaar?’ Ik: ‘Ja, ik heb schriftelijke toestemming. Een jaar geleden al aangevraagd.’ ‘Gekkie’, lacht ze. Mijn oververhitte pappi hoort het allemaal gelaten aan. Hij knipt vanavond de lavendelstruiken - die ik expres rattig knip - wel in model. O ja, herken je de jaloerse blik op de foto? Die zet hij op als hij vindt dat hij mijn aandacht met anderen moet delen.


Pappi en zijn huisgenoten zijn elke dag present op Facebook Zorghuis Tegelen

maandag 24 juni 2019

SENIORENSERVET



Zelf had ik een smoking afbeelding in gedachten voor de slab of zoals pappi het noemt: een servet. Het werden zweetdruppels.

zaterdag 22 juni 2019

SELFIE DAG



Prachtige expressies wanneer onze bewoners kennismaken met een voor hen nieuw medium: de selfie. De stick wordt voornamelijk gebruikt als spiegel om zich in te bewonderen: ben ik beeldig? 

Ineens ben je ‘in the picture’. Een gewild fotomodel en vooral niet oud, maar echt bijdetijds! Pappi wil er in eerste instantie niets van weten. Ongelovig: waar zit dan het rolletje huh huh? Veel te ingewikkeld: je drukt niet op het toestel maar op de witte knop op het handvat - die hoort daar niet! En achterdochtig: wat gaat er gebeuren? Coach 123456789Tieneke loodst hem met gemak de moderne tijd in.

Pappi en zijn huisgenoten zijn elke dag te volgen via Facebook Zorghuis Tegelen

SPIERWIT


De badstof truitjes met kraag die pappi zo graag draagt, zijn uit het modebeeld verdwenen. Onlangs vond ik er toch eentje. Een witte onder de naam polo(shirt). Twijfel, het is de goden verzoeken. Toch maar doen. Wat is hij ermee in zijn nopjes. Hopelijk eten ze vandaag geen spaghetti in het Zorghuis.


zondag 16 juni 2019

VADERDAG


Morgenstond heeft goud in de mond. In het Zorghuis worden alle mannen verrast met een spreukentegel met Ferrero Rocher. Thuis deden we - op de gekleide asbak van de bewaarschool na - nooit aan commerciële feestdagen. Opdat pappi zich niet achtergesteld voelt bij zijn huisgenoten die bezoek en cadeautjes krijgen, geef ik hem een pedicurebehandeling compleet met voetmassage. 

VLAGGETJESDAG


In het kader van Collectief Creatief vissen pappi en zijn huisgenoten op vlaggetjesdag. 't Maggimaedje slaat pappi meermaals glunderend aan de haak. Zeg maar Annie op de klanken van die Fischerin vom Bodensee: ‘Dus ik vis achter het net?’ Juffrouw  J. gaat samen met Vrolijke Frans bootje varen. Roosje zet schildpadsoep op het menu en de eeuwelinge dobbert lekker. Mevrouw S. kiest de (miljoenen)jacht en Drika maant haar man dat hij niet in haar vaarwater moet zitten. Natuurlijk stonden de beste stuurlui aan wal. Daadwerkelijk met de hengel in de hand bleek beethebben toch moeilijker dan gedacht.


Bekijk de bijbehorende video op Facebook Zorghuis Tegelen van 16 juni 2019

woensdag 12 juni 2019

TUSSEN DE BUIEN DOOR


Tussen de buien door schijnt er een zalig zonnetje. Pappi toomt de hibiscus in. De zusters en Tante Leen zien ons buiten bezig. Ik leg kussens in de stoelen en zwaai uitnodigend. De zusters maken een praatje met paps. Tante Leen schuift graag aan: ‘Zet je dan Stimmungsmusik op?’ Mevrouw H. komt erbij en ziet me met de onkruidborstel bezig: 'Vroeger haalden wij het onkruid met een schroevendraaier tussen de stoeptegels uit.' Ze vindt het weer te onbestendig.  Ze gaat zogenaamd naar het toilet en keert niet buiten terug. Op weg naar de zaal wuift ze in het voorbijgaan doei. Zeg maar Annie walst, tapdanst, doet kiele wiele muisje en jodelt in de deuropening mee met die Wildecker Herzbuben. Afwisselend zon en wolken. Als de zon te lang wegblijft, poetst Tante Leen opgewekt neuriënd haar bril schoon: ‘Misschien zitten die wolken wel op mijn bril in plaats van in de lucht?’ Niet veel later wordt de lucht donker en vallen de eerste druppels als voorbode van een stevige regendouche. We pakken ons boeltje op en gaan naar binnen. Tante Leen: ‘We hebben plezier gehad en we zijn gelucht.’ Pappi wil naar de zaal, wat hij anders nooit wil: 'Ik heb berehonger.' Zuster M.: 'Dat wordt pastachoca, beregoed!' We keuvelen met Roosje en haar bezoek en in no time is het etenstijd.



maandag 10 juni 2019

KLEINE JONGEN



Weer een gezellige middag zit erop. Bij de afscheidsknuffel hamert de 'voorzitter' erop dat ik 'm mee naar huis neem. 'Je woont hier schat', leg ik uit. Hij herkent de zaal niet. In zijn beleving is hij een moederskindje dat achtergelaten wordt. Hij is niet de 91-jarige weduwnaar van rond de 100 kg die al drie en een half jaar met plezier in het Zorghuis woont. Jantje-lacht neigt naar jantje-huilt. Zijn ogen worden vochtig. Zijn handen vormen knuisten om de tranen weg te vegen. 'Dit zijn je zes charmante tafeldames', wijs ik om hem heen. Pappi: 'Ik ben hier vreemd. Ik ken die mensen niet.' 'En je mist de warme worstenbroodjes', probeer ik 'de kleine jongen' te paaien. Hij twijfelt, de worstenbroodjes zijn erg aanlokkelijk. Zuster Kitty snapt hoe de vork in de steel zit: 'Zal ik u na het eten naar huis brengen?' Pappi knikt overtuigd (zo krijgt hij beide) en opgelucht. Ik maak me uit de voeten.

Pappi en zijn huisgenoten zijn dagelijks te volgen via Facebook Zorghuis Tegelen

zondag 9 juni 2019

CAPTAIN KIRK


Om 5 uur in de ochtend rinkelt de telefoon. Een verwarde Pappi meldt dat mam* vandaag jarig is. Gaap: 'Ik kom vanmiddag. Ga slapen jongen.'

In de gang van het Zorghuis. ‘Mooi (pinkster)weer om een eindje te fietsen’, zeggen pappi en Zeg maar Annie zowat tegelijkertijd. Ik neem ze mee naar buiten en zet de voetfiets neer. Beiden trappen om beurten. We frissen met  overige aanschuivers onze kennis van televisieprogramma’s van weleer op. Het kleine huisje op de prairie, Bonanza, Thunderbirds, Fury en Flipper komen direct bovendrijven. De zere beentjes van Zeg maar Annie - ik zit in de krimpzone -  worden halverwege ‘Roermond’ moe: ‘Bij echte fietstochtjes mag je uitrusten op het terras.’ Pappi neemt de fiets over en stapt meteen af: ‘Ik wil ook eerst iets tegen de dorst.’ Toevallig rijdt Loes net de limonadekar voor. Mijnheer Demijne hardop peinzend op de vraag wat hij wil drinken: ‘En Startrek. Hoe heette de gezagvoerder daarvan ook alweer?’ Onder het inschenken van een meegebracht wijntje voor pappi, verrast hij zichzelf met het antwoord: ‘Het valt me zomaar in. Captain Kurk!’
Het schiet niet op met het aandragen van televisieprogramma's. Eentje was dienstmaagd en mocht geen tv kijken, een schuperd naar eigen zeggen, moest kennis vergaren in de encyclopedie in plaats van achter de buis hangen, eentje deed precies op het tijdstip van uitzending zijn huiswerk en pappi houdt alleen van voetbal kijken.

Ik tik Herzilein in bij Spotify. De woorden rollen uit alle monden. Die Wildecker Herzbuben brengen ons naar Tirol. We jodelen mee met Kufstein, die Perle von Tirol en de Trompetenecho. Het bezoek aan het tafeltje tegenover ons staat op: 'Het is te winderig buiten.' We roepen vrolijk: 'Viele Gruesse aus Tirol!' 'Die zijn weggejaagd', stoot Zeg maar Annie me plagend aan: 'Weet je dat jij helemaal niet kunt zingen.' Ik: 'Is bekend, daarom zing ik alleen naast doven en slechthorenden.' Ze schaterlacht en jodelt harder dan voorheen: 'Holarija ho, Holladiholladiho.'
Er wordt gevraagd of we ons bij de grote tafel in de zaal willen voegen. Daar is het met gasten en kwasten tot etenstijd (zonder muziek) nog 'geweldig gezellig' zoals Roosje na afloop opmerkt.

*mam is januari 2016 overleden

zaterdag 8 juni 2019

DIASHANTLAPPENKOOR

Foto: KBO St. Martinus/St. Jozef Tegelen

Zit mijn jasje, zit mijn dasje goed? Portemonnee, kam, zakdoek en zuurtje in de zak. Vader kan op stap. Onze vaste taxichauffeur levert ons af bij 't immer gezellige Zaelke in Tegelen. We zijn aan de late kant, maar het damesclubje heeft twee stoelen voor ons vrijgehouden voor het podium. Pappi heeft een droge mond. 'Zal ik een kopje thee voor je bestellen?' De dames giechelen in koor: 'Nee, een wijntje, daar wordt hij vrolijk van.' De toon is gezet. 

We zingen en heupwiegen op bekende klassiekers ten gehore gebracht door het Diashantlappenkoor. Om de paar nummers wordt er een pauze ingelast: het is heet en de kelen moeten gesmeerd. Pappi vraagt slechts twee keer hoe laat het is, waar we zijn en of we nog niet naar huis moeten. Een unicum. Wel roept hij na elke schlager, smartlap of zeemanslied: 'Lullaby.' Geen idee waar hij dat heeft opgepikt. Het koor vat het op als een compliment wat het ook is. 
Foto: KBO St. Martinus/St. Jozef Tegelen

Hoe later op de middag hoe gezelliger. De dames nemen ook een wijntje en kirren als pappi zijn gebalde knuisten als sambaballen gebruikt. Mijn buurman vraagt me voor een tango. Mevrouw B.(ut zjweit druppelt mich langs ut gaotje nao beneje) diept een zakdoek uit haar decolleté en toont wat je zoal verder in een bustehouder kunt verstoppen: zaktelefoon, muntjes, sleutels, regiotaxipas. Noem het maar op en ze tovert het lachend te voorschijn. Was ze geen negentigplusser dan zou ze de perfecte assistente voor Hans Klok zijn geweest. 

Ondanks dat we Geneet van ut laeve brullen, is het slotnummer: Herzilein. Een deuntje dat iedereen in de zaal kent, behalve ik. Het blijkt een oorwurm die nog dagen lang in mijn hoofd blijft hangen. Het koor krijgt een staande ovatie. Taxibussen claxoneren ongeduldig. De KBO voorzitter neemt de microfoon over voor de laatste huishoudelijke mededelingen. Pappi hoort 'm niet en neemt zoals gewoonlijk van IE-DE-REEN persoonlijk afscheid met een zwaai, een kus, een hand en de zinnen: 'Het was geweldig' en 'Prima kassie'. De vaste toehoorders kennen 'm intussen, wachten en lachen tot het defilé voorbij is en spoeden zich daarna naar de wachtende taxibussen die intussen op de stoeprand geparkeerd staan.

*Terima kasih betekent dank je, maar pappi gebruikt het wanneer hij heel tevreden over iets is. 

vrijdag 7 juni 2019

PASTA EN PENSELEN


De bewoners piensele pastavlinders die opgedroogd op een plankje worden geplakt. Pappi heeft de hongerwinter overleefd en vindt dat je niet met eten moet knoeien. Met een beetje support is hij bereid om een landschapje te schilderen. Hij begint met een zonnetje en eindigt met een strand aan de oceaan met uitzicht op een rots. Bob 'fluff fluff' Ross in optima forma. Ongevraagd krijgen we onderricht. 'De lucht betrekt, maar je ziet het riet onbeweeglijk staan. Ondanks dat de wolken voor de zon zijn geschoven, is er geen zwaar weer op komst', volgens de kunstenmaker.

Pappi en zijn huisgenoten zijn te volgen via Facebook Zorghuis Tegelen

BLADMUZIEK



De songteksten van de 25 meest favoriete singalong schlagers van onze bewoners zijn opgesnord, gecheckt, uitgeprint, gerangschikt, genummerd en aan elkaar geniet. Op een te-heet-om-te-tuinieren-middag nummert pappi ze. Met sommige getallen heeft hij moeite. Ik schrijf telkens de eerst op. Blijft raar dat iets wat je in je leven honderdduizend keer hebt gedaan, door de ouderdom wordt gewist. De cijfers groeien bij elk vel groter en groter. Ik wijs naar het origineel: 'Een beetje meer in de rechterhoek en probeer het cijfer te kopiëren.' Pappi heeft overal een verklaring voor: 'Ik probeer het, maar de pen heeft een afwijking naar links. En tja, de grootte. Zo kunnen slechtzienden het cijfer ontleden? Hij schuddebuikt om zijn eigen vindingrijkheid. Ik lach mee. Pappi wil per se de pagina's nieten: 'Laat mij dat maar doen, daar heb jij helemaal geen kracht voor.' Als alle bundeltjes klaar voor de meezingmiddagen op een stapel liggen, knikt pappi goedkeurend: 'Goed gedaan, jochie!'