De echtelieden dubden al wat jaren: hun geliefde doch gedateerde
villa waarin hun kinderen geboren zijn, aanpassen of verkopen en verhuizen. De 'kinderen', begin vijftigers, zeiden: ‘Pa en ma, verhuis toch naar een cosy
appartementje: lekker warm en veilig. De buurt gaat achteruit, de
energieprijzen rijzen de pan uit.’ Wat is wijsheid. Zo sudderde het een tijdje
door tot het lot besliste. De vrouw des huizes (79) die wat vergeetachtig was,
werd gediagnosticeerd met Alzheimer. Meneer kreeg rap wat gezondheidsdingetjes.
Tja, je hebt een leeftijd waar je mankementen begint te vertonen. Het werd
verhuizen. Niet naar een appartement, maar getweeën naar ons zorghuis.
Door hun sociale aard konden ze het meteen met iedereen goed vinden. Natuurlijk heb je met de een wat meer als met de ander, maar ze wenden snel. Weer besliste het lot: mevrouw overleed na een paar maanden geheel onverwacht in haar slaap. Een verzorgster zit naast meneer op de bank in hun kamer en haalt recente herinneringen met hem op over zijn overleden echtgenote. Hij houdt het zilveren lijstje met een vakantiekiekje in zijn handen: ‘We hebben een prachtig familieleven gehad. Ik ben oprecht blij dat Grietje en ik hier samen ingetrokken zijn. Het is zo fijn dat jullie deze lieve schat, want dat was ze, gekend hebben en dat we samen over haar kunnen praten: zo leeft ze nog een beetje onder ons.’ De verzorgster knuffelt hem. Hij recht zijn rug en geeft de verzorgster een zijdelings schouderzetje duwtje. Op luchtige toon: ‘Ik blijf natuurlijk. Nergens zijn de gehaktballen zo lekker als hier.’
Uit de serie HARTVERWARMERS voor Warm Hart Zorghuizen