uit de serie: met hart&humor
Signed by Miff
Kijk hier houden wij nou van. Een krasse dame die de spuitbus ter hand neemt om iets toe te voegen aan de black en white leuze.
.jpg "menukaartje")
Bij Warm Hart Zorghuizen vind je volop banen van betekenis. Onze locaties: Ulestraten (Limburg), Zuidwolde (Drenthe), Oosterbeek (Gelderland) en Oudenbosch (Brabant).
Humor relativeert. Als samen kunnen lachen en humor behoren tot je standaarduitrusting, dan ben je het waard om serieus genomen te worden. Deze lieve dames vroegen gewoon om een cartoon!
Mina was in haar actieve leven een fervent tennisster tot dementie haar zo aftakelde en zelfs in een rolstoel dwong. De compleet op haar aangepaste hightech uitvoering accepteert ze desondanks niet. Ze klaagt en kermt zo hard dat zelfs slechthorende medebewoners opkijken: 'Ik heb pijn in mijn arm. Het komt allemaal door die rotstoel. Mijn armen liggen de hele dag raar.' Mina wordt gemonitord en is minutieus onderzocht. Er is geen aanleiding gevonden voor pijnklachten.
Ik breng haar op andere gedachten door de waarheid te bespelen. Moi: 'Komt het wellicht van het tennis?' Mina met gespitste oren open voor opties: 'Tennis?' Moi: 'Ik meende gehoord te hebben dat u vanmiddag een potje tennis heeft gespeeld. Klopt dat niet?' Mina twijfelt. Moi: 'Ik hoorde ook dat u gewonnen heeft. Ik heb er geen verstand van, maarrr zou het kunnen dat u uw backhand zo fanatiek heeft ingespannen dat u er tijdelijk last van heeft?' Mina bevoelt haar pols, terwijl ze eerder elleboogklachten aangaf: 'Nou je het zegt. Dat heb ik vaker gehad. Dan heb ik me vast weer uitgesloofd. Ik haat verliezen.' Ze gooit haar hoofd achterover. Moi: 'Opgelost! Het mooie is dat we weten we dat het morgen weer over is.' Ik kijk haar prijzend aan: 'Feit blijft dat u gewonnen heeft.' Mina bevoelt haar pols, schikt zich comfortabel in de rolstoel, trekt ingenomen met zichzelf haar schouders op: 'Natuurlijk heb ik gewonnen.' We horen haar niet meer over pijnklachten.
Aan de hand van ingestuurde korte verhaaltjes in het KBO PCOB magazine wordt haar geheugen opgefrist. De onderwerpen verweef ik met haar eigen leven: het knikengeltje, de collectezak waar je verplicht iets in moest doen terwijl je spaarvarken lonkte, de harde houten kerkbanken zonder kussen die voor de welgestelden vooraan op de eerste rijen waren, koude voeten in te krappe schaatsen, ijsbloemen op de ruiten en echte kaarsjes in de kerstboom. Ik neem haar mee naar de vijftiger jaren toen haar kinderen klein waren. Ze gaat er met glinsterende oogjes vol in op. Voor even is ze weer de jonge moeder met klokkend teddymanteltje, gehaakte baret en gesatineerde mof van konijnenbont.
Een Saar snapt wat nodig is!
De kerststal moet worden opgezet. Ik vertrouw op omi. Zij afwijzend: 'Ik ken die beeldjes niet.' Ouderen moet je een beetje aanzwengelen. We hebben grotpapier om te verfrommelen, kussens en een dikke deken om een heuvel van te bouwen, fluorescerend groen mos uit het bos, een ondermaats stalletje en een zowaar complete kerstgroep. Alles ligt onder haar handbereik en vanzelfsprekend gaat ze er in mee. Er is een vaste volgorde om alles neer te zetten maar daar doet omi niet aan.
Elk gipsbeeldje bespreken we. Het eerste is een keeshond, die gaat in het hok (het stalletje). Kees heeft een baasje nodig. 'Mag dat ook een vrouwtje zijn?' vraagt omi die zelf honden hield. Ik pak Maria met steil bruin haar en een knielende herder met blonde lokken en een baard. Ik toon ze van achteren. 'Wie is wie?' Omi wijst de blonde aan, want Maria heeft licht haar. Dat dacht ik ook. Ik draai beide beeldjes om. Proest. Zij: 'Maria heeft een baard! Die valt af!' De donkere knielt bij de hond neer. Ik pak kindje Jezus. Zij royaal: 'Leg 'm er maar bij. Zo moederziel alleen is niet leuk.'
Maria krijgt een man, ondanks of omdat ze onbevlekt ontvangen is. Omi hoofdschuddend: 'Dat we dat ooit geloofden. En die Jozef op zijn 'schandalen' dat was maar een sufferd in mijn ogen. Die liet zich voor het karretje spannen.' Ik stel olijk voor: 'Als we dan toch mogen kiezen, laten we Maria kennismaken met een andere man.' Omi kiest meteen een koning. Ze viel voor de kroon: 'En hij heeft geen baard, dat prikt. Hij is knap, (bruin dus welvarend omdat hij tijd genoeg heeft om te zonnen) en hij heeft vast huisbediendes, dan hoef ik nooit meer te koken.' Voor mij is het bijna spelen met Barbie en Ken.
Ik pak de os en de ezel: 'Welke links en welke rechts?' Omi: 'Zet ze maar rug aan rug dan houden ze elkaar warm. Het is koud waar ze wonen.' De kameel spreekt niet tot de verbeelding. Die ontbrak bij haar en bij ons thuis. Omi: 'Zet 'm maar bij de os en de ezel. Ze eten vast hetzelfde, da's gemakkelijk met voeren.' Voeren? Ik pak een donkere kamelenverzorger met felrode lippen in een kleurrijke uitdossing. Ze giebelt: 'Dat is geen verzorger dat is een man met een handtasje.' Ik had net omi's nagels rood gelakt en giebel: 'Zal ik zijn nagels ook rood lakken?' Omi was vroeger veel te braaf vandaar dat ze nu van ondeugend zijn houdt. Al durft ze dat meestal niet. Met bravoure: 'Doe maar!' Ik doop het kwastje in de rode lak. Ze pakt me bij mijn arm. Schroomvallig om zich heen kijkend: 'Laten we het maar niet doen.' Gegiebel onder het getouwtrek, maar we zien ervan af natuurlijk. Ik pak vier overgebleven koningen, waarvan we een tot herder bombarderen.Omi mag ze namen geven. De originele zijn ons even ontschoten. Omi: 'Tegen Driekoningen weten we het wel weer.' Ik zet door en omi doopt ze: Wiel, Michel en Leonard. Schaapjes zijn er niet bij. Ik gevat: 'Hebben we ook geen gemekker.' Omi heeft dezelfde humor. Nu is het afwachten hoelang het kersttafereeltje in dezelfde setting blijft. De overgebleven koningen gaan natuurlijk op zoek naar hun verloren broer.
Een Saar snapt wat nodig is!
