Voor nogal wat mensen is lekker eten een van de geneugten van het leven. Door bijvoorbeeld ziekte en/of slikklachten kun je aangewezen zijn op gepureerd en gezeefd eten. Dat ziet er geregeld onsmakelijk uit, soms zelfs non-kleurig: denk gemengde verfresten. Over smaak valt niet te twisten. Waar de ondervraagden die daarop aangewezen zijn het unaniem over eens zijn: de nutridrink (medische voeding) is niet te drinken. Bah.
Mevrouw kan niet meer aangeven wat ze met plezier at, simpelweg omdat ze de woorden niet meer koppelt aan het product. Met de van thuis meegenomen stapel supermarktfolders waar mevrouw direct die van de Aldi uitpikt (Aha daar deed ze vast haar boodschappen) komen we een hoop te weten over haar eet- en koopgedrag. Aan de hand van de plaatjes geeft ze met mimiek aan waar ze dol op is, wat ze lust, waar ze van gruwt, en welke groenten en fruitsoorten haar onbekend zijn maar die ze best wil proberen als ik er meer over verte. Na de bedachte enquête die tegelijk een smakelijke hap-pening bleek, had mevrouw berehonger. Zomerkoninkjes waren onmiskenbaar favoriet en die houden zowaar na een mishandeling met de staafmixer en zeef een acceptabel roze kleurtje.
Ik ben er om bij de maaltijd te assisteren. Mevrouw krijgt een kommetje pap voorgezet met ernaast een schaaltje gladde aardbeiengelei. Ik schep een lepel brij op met een toefje aardbeiengelei. Mevrouw trekt eerst een (zogenaamd) vies gezicht, er is een komisch talent aan haar verloren gegaan. Moi grijnzend: 'Jaha, u had aangegeven dat u dol bent op aardbeien, dus nu krijgt u o v e r a l aardbeien bij. Het vieze gezicht verandert in een gulle lach met ontblote tanden. Grapje! Mevrouw doet haphap: inladen die lekkere hap.
Een Saar snapt wat nodig is!