KIENEN

De jaarlijkse kerstbingo werd door het vele bezoek (fijn!) verschoven naar de eerste woensdag van het nieuwe jaar. Q. heeft in zijn vroegere voorzittersleven ontelbare malen de nummers afgeroepen tijdens kienmiddagen in het lokaaltje van de door hem opgerichte SSS (Spoorweg Sportvereniging Susteren). Nu begrijpt hij niet eens meer wat met 'kienen' bedoeld wordt. Hij weigert mee te gaan naar de zaal. Na volle bladzijden uit het smoesjesboek kom ik erachter dat het gêne is. Ik verzeker hem dat hij gewoon bingospeler is en ik ongezien meehelp. Pappi grist de volle fles Bree uit de kast (zet hem nog net niet aan de mond), slaat een glas wijn voor moed achterover, en kleedt zich om.

Bij het zien van de kienkaarten begint het te dagen. Hij weet heel gedetailleerd te vertellen dat we vroeger hardboard plankjes met daarop geplakte kaarten en doorzichtige plastic fiches gebruikten die hij zelf thuis per stuk met de hand sloeg voor de hele club. Het rad was een door mijn moeder gestikte kobaltblauwe zak met houten schijfjes met rode cijfers erop waar telkens zijn hand in verdween voor een nieuw nummer, totdat iemand 'Kien!' riep.

fiches werden bewaard in Strepsils blikjes

Drie tafels zitten er klaar voor: twee met kieners en een met omroepster T. die na drie rondjes al schor wordt van het herhaaldelijk en zeer luid uitspreken van het getrokken nummer. Verzorgsters en vrijwilligers zitten een beetje verdeeld tussen de bewoners; zo kunnen we meekijken, aanwijzen en nogmaals het getrokken nummer echoën. Q. die eigenlijk niet mee wilde, heeft als eerste een rijtje vol, als eerste twee rijtjes vol en als we goed opgelet hadden ook de volle kaart. Maar dat zou gênant geworden zijn, want het is de bedoeling dat iedereen een prijs wint. Blij met zijn Axe-maakt-mannen-onweerstaanbaar-aftershave en lila doos Milka hartjes wil Q. het al voor gezien houden. 'He, hallo, doe effe sociaal', trek ik hem lachend aan de zijn mouw terug in de stoel, 'je kan niet weglopen omdat je de buit binnenhebt. Kijk maar mee bij meneer S. naast je.' 

We zitten in de lucky hoek, want de volgende winnaar is meneer S. en daarna mijn buurvrouw. Anderhalf uur wordt er vlijtig afgestreept, wordt er 'zit er al iemand op scherp' geroepen en wordt er 'verdikkeme, ik moest er nog één' gepreveld. Na afloop verruilen de roze plaid en de etagère voor bonbons van eigenaar; everybody happy. 

Pappi krijgt de door meneer S. gewonnen zwarte schoenpoets in de handen gedrukt, omdat deze enkel beige suède sportschoeisel draagt. T. zegt dat het sponsje super de luxe werkt. Pappi doet meteen zijn klompen uit. In no time glimmen ze. Dat willen de dames ook wel. 'Ik ben geen schoenenpoetser', zegt pappi. Tegen mij: 'Doe jij het maar, jij bent toch mijn hulpje.' En zo kwam het dat ik op de eerste woensdag van 2018 Jenny, Gabor en Pikolinoos liet shinen.

De ochtend erop was Q. gul met de Axe, benieuwd of hij aantrekkelijk(er) zou zijn. Ik weet zeker dat de verzorgsters de mythe van het Axe effect in stand hebben gehouden.